Στη Λεωφόρο κατοικούν οι αντιήρωες των παιδικών μας φαντασιώσεων

Greenzone.gr

«Οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που τα ονόματά τους δεν μπαίνουν σε βιβλία ιστορίας, είναι αυτοί που δημιουργούν την ιστορία...»
Noam Chomsky

Περιπλανώμενος στα μαγικά μονοπάτια της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και παραδομένος στη μαγεία που εκπέμπουν τα μικρά γεωγραφικά όρια της, νιώθω ένα ανεξήγητο κόμπο στο στομάχι να με κυριεύει. Ξάφνικα αρχίζουν μπροστά μου να ξετυλλίγονται διάφορες «φιγούρες» διόλου τρομακτικές αλλά βγαλμένες από το χρονοντούλαπο της ιστορίας,προκειμένου να με ταξιδέψουν σε αυτό το «υπέροχα παράξενο ταξίδι» με κάποιους ανώνυμους ταξιδιώτες και αφανείς ήρωες του ιδανικού που ονομάζεται ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ Α.Ο. Μορφές οι οποίες πίσω από την
ανωνυμία τους έχουν αφήσει τη δική τους μοναδική νότα στο οικοδομημά μας και η μόνη τους επιβράβευση ήταν η ευχαρίστηση να υπηρετούν τον σύλλογο.

Καθώς προχώραγα μία μέρα χαμένος στον δικό μου Παναθηναϊκό πλανήτη,ο δρόμος με οδηγεί στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ένα σημείο που από μόνο του αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Αποφάσισα να πάρω ισχυρή δόση καθαρού Παναθηναϊκού οξυγόνου στο καυσαέριο που κυριεύει τον αθλητικό και όχι μόνο κόσμο της Ελληνικής κοινωνίας και άφησα κάθε αρνητική σκέψη γιατί είναι οξύμωρο να έχεις τέτοια όταν στέκεσαι σε αυτά τα ιερά σημεία.

Έτσι έπιασα περιμετρικά όλες τις γωνίες της «περιβόλας» και τις «ξεζούμισα» κυριολεκτικά. Κατέβαινα την οδό Π. Κυριακού και στην αρχή της άκουγα κάποιους θορύβους και βαθιές ανάσες έξω από την θύρα 2. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, μπήκα μέσα γιατί ήθελα να δώσω μία απάντηση στα ερωτηματικά και αντίκρυσα τον ηρωικό πυγμάχο μας Νίκο Βαμβακά να εξασκείται στον σάκο με κροσέ χτυπήματα με την ίδια ζωντάνια, λες και ποτέ δεν έφυγε αναμεσά μας όπως εκείνη την αποφράδα μέρα της 28ης Αυγούστου του 1952 στο φιλικό τουρνουά στην Σερβία μεταξύ των συλλόγων Παναθηναϊκού και Παρτιζάν. Κοντοστάθηκα και πέρασαν απο μπροστά μου στιγμές μεγαλείου για το τμήμα της πυγμαχίας με έναν παλλώμενο τάφο δεκαετίες 50 και 60 να πανηγυρίζει πρωταθλήματα για το ιστορικό αυτό τμήμα.

Καθώς συνέχιζα την πορεία μου και έφθανα σε απόσταση αναπνοής από το ΠΡΩΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ τον ιστορικό μας Τάφο του Ινδού,εμφανίζεται μπροστά μου η φυσιογνωμία ενός εκ των μεγαλύτερων αφανών ηρώων του κλειστού και αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από του Νάκου ενός ανθρώπου που η παρουσία του ήταν εμψυχωτική για κάθε άνθρωπο που διάβαινε την πόρτα του «τάφου».

Πρόσεχε τα παιδιά των τμημάτων υποδομής σαν παιδιά του, βοηθούσε σε όλα τα πόστα με τις δυνάμεις του και ήταν φροντιστής του τμήματος μπάσκετ και φυσικά ο αθλητικός εξοπλισμός των ομάδων του συλλόγου φρεσκομύριζε και έλαμπε γιατί πέρναγε από τα χέρια του.

Κάθησα έξω από το γνωστό καφενεδάκι του κλειστού γιατί άρχιζα και ονειρευόμουνα «επικίνδυνα» και νιώθω να με σκουντά ένα χέρι με ευγένεια και γεμάτο νόημα και αυτό ήταν του ιδεολόγου Παναθηναϊκού φιλάθλου και αναπόσπαστου μέρους της ιστορίας του Ερασιτέχνη Πέτρου Γκιουράνοβιτς που κάθησε δίπλα μου και έκανε αυτό που ήταν η αγαπημένη του συνήθεια, να πίνει το καφεδάκι του με θέα την Λεωφόρο και μετέπειτα να ανοίγει τα γραφεία του Συλλόγου.

Πάιρνω την Οδό Τσόχα και «ανηφορίζω», ώσπου το «κουρασμένο» αλλά συνάμα τόσο αυθεντικά εργατικό πρόσωπο του Μπακούρου δίνει «λάμψη» στον σκοτεινό δρόμο μου, που όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί Η Λεωφόρος είναι η «Νοτρ Νταμ του ελληνικού ποδοσφαίρου», κι ο «Κουασιμόδος» της λεγόταν Μπακούρος.

Ο πιο τυχερός άνθρωπος του πλανήτη καθώς «κατοικούσε» σε ένα υποτυπώδες δωματιάκι μέσα στη Λεωφόρο και την φρόντιζε όσο τίποτα άλλο στη ζωή του είχε βγεί να κάνει το τσιγαράκι του και με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά αξιοθέατα της Ελλάδας, έναν τόπο λατρείας και αποθέωσης, την ΛΕΩΦΟΡΟ ΜΑΣ.

Ξαφνικά οι προβολείς ανάβουν και αντηχεί ο «Αλήτης» της μεγάλης Βίκυς Μοσχολιού ενώ από την καταπακτή ξεπροβάλλει ο Στρατηγός και ακολουθεί η υπόλοιπη ομάδα. Βλέπω στο κέντρο του γηπέδου έναν άνθρωπο που μπορεί να ήταν πεσμένος αλλά με το άνοιγμα των προβολέων φαίνεται να ξανασηκώνεται,όταν με πλησιάζει αναγνωρίζω την φυσιογνωμία του μυθικού Λύσσανδρου Δικαιόπουλου που σε αυτό το γήπεδο άφησε την τελευταία του πνοή το 1938 στο φιλικό με την ΑΕΚ μετά από σύγκρουση με τον Τζανετή. Εκείνη την ώρα ο στίχος «Σε έχουνε δοξάσει οι γνωστοί σου άσοι που λεβέντες είναι όλοι με καρδιά...» τραντάζει το έδαφος της Λεωφόρου.

Το προσωπό μου πέφτει στο μυθικό πέταλο του Λυκαβηττού την μεγάλη Θύρα 13 και αναγνωρίζω τις «μούρες» της.Ο Λάκης ο Ρουλαλάς που ξεσηκώνει με τα σατηρικά στιχάκια για τους αντιπάλους την εξέδρα,ο Ηλίας ο Γιούλης,ο Λουκανίδης και φυσικά οι δύο θέσεις των αδικοχαμένων νεκρών Κόσκορου και Σαραντάκου που καλύφθηκαν παρά το ότι σκόπιμα παρέμεναν άδειες μετά το τραγικό συμβάν στην Κατερίνη τον Νοέμβριο του 1966 για την εκδρομή του Βέροια - Παναθηναϊκός. Οι Καραζέρης και Χρυσομάλλης χαμογελαστοί αλλά και αγχωμένοι για την έκβαση του σκόρ. Δύο άνθρωποι που έκαναν πράξη το η «Ζωή μου για σένα», καθώς ο πρώτος λόγω της θλίψης του για την ήττα με τον ΟΣΦΠ το 1947 απεβίωσε ψελλίζοντας «ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ», ενώ ο δεύτερος στο στάδιο Καραισκάκης βλέποντας τον αγώνα Προοδευτική - Παναθηναϊκός.

Μέσα από την σχεδόν ομοιόμορφη εικόνα δεκάδων νέων φανατικών ξεπροβάλλουν δύο νέες κοπέλες που η ζωή τους είναι συνυφασμένη με τον σύλλογο και τα ονοματά τους Βάσω και Σοφία θα θεωρηθούν για πολλά χρόνια εμβληματικές φυσιογνωμίες του ιστορικού Π της θύρας 13.

Η Κυρία Ευδοξία στην απέναντη πολυκατοικία με κάθε γκόλ του ψηλού του έκανε «σινιάλο» κουνώντας την σημαία του Παναθηναϊκού.

Έχω αρχίσει και χάνομαι στην πανδαισία εικόνων και ανθρώπων διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου,κοινωνικής τάξης και φύλλου. Τα αισθηματά μου αυτά τα διακόπτουν απότομα οι βωμολοχίες του «τρελού» Σοφρά που σχεδόν σε κάθε αγώνα βγαίνει σηκωτός από τα όργανα της τάξεως λόγω εποχών, αλλά τον αντικαθιστά ο μικρός Γιωργάκης που φώναζε με «πονηράδα»: «Ξοδέψανε τόσα λεφτά να πάρουνε τον Γιούτσο, μα αντί για ένα πρωτάθλημα πήρανε έναν...». Εκεί το σταμάταγε και ο κόσμος τριγύρω του ξεκαρδιζόταν στα γέλια.

Κοιτάω προς τα επίσημα και δεσπόζει ο τεράστιος Μπλούης Διακάκης ο άνθρωπος που έχει δεί τα περισσότερα από τον καθένα μας ματς στην ιστορία του συλλόγου και οι παρουσίες του είναι για καταγραφή στο ρεκόρ γκίνες, με τις πολύχρωμες τιράντες του σήμα κατατεθέν μιλάει για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του συλλόγου. Οι προσωπικότητες που πάντα ονειρευόμουνα να γνωρίσω από κοντα τώρα η μία μετά την άλλη παρελαύνουν μπροστά μου σαν όνειρο, πρέπει να πιώ κάτι γιατί αρχίζω και τα χάνω, πάω στο κυλικείο του Μπαρμπα Νότη αλλά έχει κατακλυστεί από τους νεαρούς
αθλητές των ακαδημιών αφού πάντα με την λήξη των προπονησεών τους τα κέρναγε σάμαλι και πορτοκαλάδα.

Είναι η ώρα να φύγω μετά από όλο αυτό το μεγαλείο που έζησα,το ρίγος έχει κυριέυσει το κορμί μου και το μυαλό μου κινδυνεύει να θεωρηθεί και από εμένα επικίνδυνα ρομαντικό και φανασιόπληκτο. Παίρνω τον δρόμο του γυρισμού και περνώντας από την Αλεξάνδρας ο Αντώνιος Βρεττός (διευθυντής γηπέδου) και ο Θανάσης Νίκαινας (επιστάτης) μου κλείνουν συμβολικά το μάτι σαν ένα «ταξίδι στο όνειρο». Τρέχω να πάρω το λεωφορείο και με προσπερνά εξαιτίας της προπονησής του ένας πραγματικός καθημερινός ήρωας δρομέας του συλλόγου που «διαμένει» σε σπηλιά στον Υμμητό λόγω έλλειψης χρηματικών πόρων, ακούω δύο πιτσιρικάδες να λέει ο ένας στον άλλον «Ο Καραχανίδης!!!». Και ενώ εγώ έχω απορροφηθεί από όλο αυτό το οποίο «ζω» ξαφνικά με διαπερνά μία φωνή και μου χαλάει το όνειρο

«Ξύπνα παιδί μου ήρθε η ώρα να πας στην ΛΕΩΦΟΡΟ...»!!!
ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 13 ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΩΝ ΜΑΣ...

http://www.greenzone.gr/2012/03/ta-fantasmata-kai-oi-antihrwes-ths.html#ixzz1p6WrzxSH