Διαβάστε άποψη ...δημοσιογράφου που εξυμνεί την ντροπιαστική εμφάνιση της Εθνικής στο ματς με την Ρωσία και εξηγεί γιατί ήταν ...μαγκιά που χάσαμε. Να σε χαιρόμαστε ρε Βεττάκη!!
ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ "ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ" KAI ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ!
Πολύ θα ήθελα να βλέπω μια Εθνική ομάδα που να μην επιλέγει. Να παίζει με την ίδια αποφασιστικότητα, και την ίδια θέληση για τη νίκη σε κάθε ματς. Δίχως να υπολογίζει αν τη συμφέρει η ήττα περισσότερο από τη νίκη.
Αν όμως δεν μπορώ να το έχω αυτό, δεν θα προτιμούσα μια ομάδα που να νικά τον αντίπαλό της και στη συνέχεια να τρώει τα μούτρα της, από εκείνη την ομάδα που θα επιλέξει την ήττα προκειμένου να επιστρέψει μια ώρα... αργότερα στην πατρίδα φέροντας μαζί και με μια ακόμη διάκριση.
Κοινώς από τη στιγμή που δεν έχουμε τον Κόμπι, τον Λεμπρόν, τον Ουέιντ, αλλά ούτε τους Ντουράντ, Μπίλαμπς, Όντομ, ώστε να μη χρειάζεται να κοιτάμε το «αύριο» και το «μεθαύριο» σε μια διοργάνωση, προτιμώ την (έξυπνη) ήττα που θα πολλαπλασιάσει τις πιθανότητες να πάρει η ομάδα ένα μετάλλιο, να μπει στους «8», να κάνει, διάολε, έστω κι ένα βήμα παραπάνω από αυτό που έκανε αν νικούσε.
Από τη στιγμή μάλιστα που είναι τέτοιο το σύστημα, είναι τέτοιος ο τρόπος διεξαγωγής του πρωταθλήματος, επιτρέπονται τέτοιου είδους… μηχανορραφίες και όποιος μπορεί να βγαίνει κερδισμένος μέσα από αυτές, καλά κάνει και τις ακολουθεί.
Το ίδιο «μονοπάτι», έχω την εντύπωση, ήθελε να διαβεί και ο «εκτός εαυτού» μετά το ματς, Ντέιβιντ Μπλατ, ο οποίος στήθηκε μπροστά στα μικρόφωνα όπως πάντα προετοιμασμένος για παράσταση. Το έχει στο αίμα του ο Αμερικανοεβραίος. Ανοίγει βιβλία για να πετάξει κάποιο «τσιτάτο» (π.χ. όπως έκανε τόσους μήνες στον Άρη, μιλώντας πότε για το Καλλιμάρμαρο, πότε για την Ακρόπολη και πότε για τον Αθανάσιο Διάκο) ή χρησιμοποιεί κάθε είδους επικοινωνιακό τρικ για να πετύχει το σκοπό του.
Κι αυτός να χάσει η ομάδα του ήθελε. Προσπάθησε, όμως δεν τα κατάφερε και γι' αυτό «τρελάθηκε». Γιατί έχασε στην… πονηριά, γιατί η Ελλάδα δεν έδειξε καμιά διάθεση να το παλέψει (όπως φάνηκε πέρυσι στην Πολωνία στο ματς με τους Γάλλους) και -νομίζω- διότι ο Καζλάουσκας στο τέλος, με το τάιμ άουτ στα 4'' το παραξήλωσε!
Ο Μπλατ πρέπει να θόλωσε εκείνη τη στιγμή. «Εμ, είναι φανερό πως σκοπός σου είναι να χάσεις με κάθε τρόπο, παίρνεις και τάιμ άουτ στα 4'' για να δείξεις ότι και καλά θέλεις να διεκδικήσεις τη νίκη;» θα σκέφτηκε ο προπονητής της Ρωσίας και όπως ήταν φουντωμένος, πήγε στα μικρόφωνα να πουλήσει ηθική και μαθήματα ευ αγωνίζεσθαι… Δεν μας χέζεις ρε Μπλατ;
Ο «πονεμένος» Τάνιεβιτς
Το ίδιο θα έγραφα και για τον Τάνιεβιτς, αλλά τρέφω πολύ μεγαλύτερο σεβασμό προς το πρόσωπό του και κυρίως προσμετρώ ότι η προηγούμενη παρόμοια ιστορία της Εθνικής είχε «θύμα» τον ίδιο και την ομάδα του.
Ο Βόσνιος είχε την υπερβολική αντίδραση που προκάλεσε το επεισόδιο με τον Μπουρούση, επειδή πέρυσι στο Κατοβίτσε πόνεσε σκληρά. Είναι μπροστά στα μάτια ακόμη η σκηνή με τον Τάνιεβιτς να κατεβαίνει από το πούλμαν που μετέφερε την Τουρκία στην πόλη της Πολωνίας που φιλοξένησε την τελική φάση του περασμένου Ευρωμπάσκετ, και να περικυκλώνεται αμέσως από τους Έλληνες δημοσιογράφους.
«Να ανάψω ένα πουράκι πρώτα και μετά να τα πούμε;» ζήτησε ευγενικά και αφού κατέβασε τις πρώτες ρουφηξιές, εξέφρασε μία ακόμη επιθυμία που περιείχε σαφή υπαινιγμό: «Όμως, πριν με ρωτήσετε εσείς, μπορώ να σας ρωτήσω εγώ κάτι; Πώς βρεθήκατε στο δρόμο μας; Περίμενα Γάλλους να με υποδέχονται για δηλώσεις, αλλά βρήκα εσάς τους Έλληνες! Πώς έγινε ρε παιδιά αυτό;» είπε με πονηρό βλέμμα και μετά τα γελάκια, μίλησε με σεβασμό για το ελληνικό μπάσκετ και τους Έλληνες διεθνείς.
Σεβασμό που δεν έδειξε στην Άγκυρα, χειροκροτώντας ειρωνικά και επιδεικτικά τους παίκτες του Καζλάουσκας για τον τρόπο που αγωνίστηκαν. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του και δεν κατάφερε τίποτα με τις ενέργειές του. Το μόνο που μπορεί να πέτυχε είναι να δώσει επιπλέον κίνητρο στους Έλληνες, αν συναντήσουν την ομάδα του στον ημιτελικό.
Όμως μέχρι τότε η Εθνική πρέπει να περάσει μια σειρά αγώνων, με τον κάθε έναν να έχει τη δική του μεγάλη ιστορία. Αρχικά οι υπερόπτες και κακοί μας δαίμονες Ισπανοί και μετά -αν τα καταφέρουμε με την ομάδα του Σκαριόλο- οι Σέρβοι με τους οποίους έγιναν τα ιστορικά, πλέον, επεισόδια στο ΟΑΚΑ.
Ωστόσο κι αν δεν τα καταφέρει με τους Ισπανούς (που είναι και το πιο πιθανό), η στεναχώρια μου θα οφείλεται στο γεγονός ότι η Εθνική θα αποχωρήσει από το Μουντομπάσκετ δίχως να έχει παίξει ούτε σε ένα ματς σύμφωνα με την αξία της και με τις προσδοκίες που οι ίδιοι οι παίκτες με την ποιότητά τους έχουν δημιουργήσει. Δεν θα με έχει στεναχωρήσει το «τζάμπα ρεζιλίκι» -όπως το αποκαλούν ορισμένοι- του αγώνα με τη Ρωσία. Άλλωστε δεν έχουμε τον Ντουράντ, τον Μπίλαμπς, τον Όντομ, τον Ουέστμπρουκ και τους άλλους παίκτες του Σιζέφσκι…
ΥΓ.1: Αφήστε που αν το σαββατόβραδο η εικόνα είναι ξανά κακή, θα βρεθούν πολλοί να πουν ότι με τους Ρώσους δεν επιλέξαμε την ήττα για τους επόμενους αντιπάλους μας, αλλά απλά τόσο μπορούσαμε να παίξουμε...
ΥΓ.2: Στο προηγούμενο post βιάστηκα να προεξοφλήσω ότι η Ισπανία θα τερματίσει 3η και ότι σίγουρα ένα από τα θεωρητικά ακλόνητα φαβορί δεν θα μπει καν στη μάχη των μεταλλίων. Αψήφησα την ηττοπάθεια και την έλλειψη ομαδικού αγωνιστικού πνεύματος των Γάλλων, που διαλύθηκαν από τη Λιθουανία και τη Νέα Ζηλανδία. Με παραπλάνησε η νίκη τους επί των Ισπανών και η εκτίμηση που έχω στα νέα φιντάνια του γαλλικού μπάσκετ που, δυστυχώς όμως για αυτά, δεν «μπολιάζονται» με σωστές προπονητικές ιδέες και κατευθύνσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου