Τα συνθήματα κατά του Αλαφούζου βγάζουν λογική όταν η ομάδα βάζει γκολ και όχι όταν τρώει

 Σήκωσαν συζήτηση οι αποδοκιμασίες κατά του Αλαφούζου μετά την επίτευξη του γκολ του Μπακασέτα, που έδωσε και το τρίποντο νίκης κόντρα στην Λαμία.

Κακώς. 

Καμία συζήτηση δεν πρέπει να υπάρχει, όταν ο κόσμος που φωνάζει συνθήματα κατά του, το κάνει σταθερά και χωρίς "εάν κι εφόσον".

Μάλιστα, το έχω γράψει στο παρελθόν πως από την στιγμή που είναι δεδομένα ο χειρότερος παράγοντας που έχει περάσει ποτέ από τον Σύλλογο, τότε αυτά τα συνθήματα πρέπει να είναι σταθερά στην...playlist της κερκίδας.

Στην αρχή, στο τέλος και σε κάθε γκολ.

Και έχει πολύ μεγαλύτερη αξία όταν αυτά ακούγονται στις χαρές παρά στις λύπες. Γιατί αν τα συνθήματα είναι μόνο για όταν τρώμε τα γκολ ή όταν χάνουμε, ύστερα από όσα έχουμε βιώσει υπό την ιδιοκτησία του, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Είναι πολύ πιο έντιμο να ακούγονται όταν τα πράγματα πάνε καλά, γιατί γίνεται κατανοητό σε όλους πως αυτό το κεφάλαιο πρέπει να κλείσει...χθες για τον Σύλλογο, γιατί συνεχίζει να μικραίνει αντί να μεγαλώνει.

Και όποιος πάει την κουβέντα στο πόσο υγιές είναι κάτι τέτοιο, ας αναλογιστεί πόσο υγιές είναι αυτό που βιώνει ο Σύλλογος επί ημερών του...

YΓ: Κι επειδή έχει χαθεί η μπάλα...αναφέρομαι σε συνθήματα κατά του. Όχι κατάρες και άρρωστα συνθήματα.