Έπρεπε να το ζήσουμε κι αυτό. Ούτε θα το κουράσω, ούτε θα το αναλύσω γιατί δεν χρειάζεται στην τελική και πολύ ανάλυση. Προφανώς, ούτε θα μειώσω την επιτυχία του γαύρου. Πήρε το Conference. Και δεν θα το μειώσω γιατί πρόκειται για έναν Ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο. Κι όσοι το μειώνουν, τους καλώ να σκεφτούν το εξής:
Αν ο Παναθηναϊκός έπαιρνε το Conference, τι θα γινόταν;
Θα σας πω εγώ...πολύ περισσότερος κόσμος στους δρόμους. Όσοι δηλαδή δεν είχαν καταλήξει στα νοσοκομεία. Τι κάψα έχει ο κόσμος για την ομάδα, την έδειξε λίγα 24ωρα πριν με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο μπάσκετ. Κι εκεί τελειώνει η κουβέντα.
Επίσης, προφανώς δεν συγκρίνεται ένας τελικός ή δύο ημιτελικοί της κορυφαίας διοργάνωσης με μια κατάκτηση της τρίτης διοργάνωσης. Αυτό το καταλαβαίνει κι ο πλέον αδαής.
Πάμε όμως τώρα στο σημαντικό της ιστορίας. Ή το σημαντικό κατ'εμέ τουλάχιστον. Εκεί που βρίσκεται όλη η ουσία.
Κι αυτή η ουσία βρίσκεται σε δύο πράγματα:
1. O Παναθηναϊκός πρέπει να πάψει να συντηρείται με το χθες. Πρέπει να τιμάει το παρελθόν του αλλά όχι να μπαστακώνεται σε αυτό. Εδώ και δεκαετίες, ο Παναθηναϊκός δεν πετυχαίνει μεγαλύτερα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Αρκείται στην παρελθοντολογία. Τα "μόνο εμείς" καίγονται όταν δεν κάνουμε κάτι για να τα ξεπεράσουμε (αήττητο πρωτάθλημα, Ευρωπαϊκός τελικός). Ο χρόνος δεν μπορεί να προστατεύει για πάντα επιτεύγματα μισού αιώνα πριν. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να δημιουργήσει. Δεν μεγαλώνεις με το χθες, αλλά με το σήμερα και το αύριο.
Τα είχα γράψει εδώ: https://www.panathinaikospress.com/2024/05/blog-post_10.html
Και ευτυχώς που δεν νιώθω σαν τον...τρελό του χωριού και σκέφτονται κι άλλοι σαν και μένα. Οπότε σας καλώ να διαβάσετε κι αυτό εδώ το -πολύ εύστοχο- κείμενο.
https://sanogiaprobata.blogspot.com/2024/05/down.html
2. Η εικόνα της κατάκτησης του Conference, η εικόνα του Φορτούνη να σηκώνει την κούπα...ελπίζω να έπαιξε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ φορές σε επανάληψη από κάποιον Παναθηναϊκό με φράγκα και εξουσία εκεί έξω. Να έπαιζε ξανά και ξανά και να έτσουζε, να πόναγε, να θύμωνε και να ανάγκαζε σε δράση για να επιτευχθεί κάτι μεγαλύτερο. Όνειρο λογικά...αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Δυστυχώς, σήμερα στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει ούτε όραμα, ούτε συνέπεια, ούτε άδολη αγάπη. Προσωπικά -μετά και το πρόσφατο συλλαλητήριο που με άδειασε- δεν έχω άλλο σκοπό να κάνω κακό στην υγεία μου και να αναλώνομαι σε αυτά που συμβαίνει στα πάνω στρώματα. Μακάρι, τα πράγματα να αλλάξουν και ο Παναθηναϊκός να μεγαλώσει. Όπως στο μπάσκετ.
ΥΓ: Τα σχόλια κάτω από το άρθρο της κατάκτησης του 7ου Ευρωπαϊκού σβήστηκαν ως...ένδειξη σεβασμού στο κατόρθωμα μας στο μπάσκετ.
ΥΓ2: Το πρώτο Ευρωπαϊκό, ο ΠΑΟ θα το πάρει. Το πρώτο, το καλό, το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου