Παρά τις υψηλές φιλοδοξίες, η έναρξη της φετινής σεζόν ξεκίνησε με ένα...ηχηρό χαστούκι. Ο Παναθηναϊκός ισοπεδώθηκε από τον γαύρο κι αυτό θα πρέπει να έχει μόνο την αξία ενός μαθήματος για την συνέχεια.
Αν και ο Αταμάν δήλωσε πως το Σούπερ Καπ δεν είναι ο βασικός στόχος της ομάδας, αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την εικόνα της ομάδας στον τελικό. Όπως, η εξ ολοκλήρου αλλαγή του ρόστερ δεν μπορεί να αποτελέσει ως δικαιολογία για την κατάληξη του σκορ.
Κι εδώ θέλω να πω κάτι, που δεν το έγραφα όλο το καλοκαίρι γιατί κι εγώ...φτιαχνόμουν με όσα συνέβαιναν.
Το 75-51 δεν είναι μόνο μάθημα για τα μετέπειτα αλλά και για τα προγενέστερα. Καλό και θεμιτό είναι να υπάρχει αισιοδοξία, αλλά πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο στις δηλώσεις και στα θα.
Μπορεί το τριφύλλι να έκανε μεγάλες μεταγραφές, αλλά εάν αυτές οι κινήσεις θα καταλήξουν σε ένα λειτουργικό και ανταγωνιστικό ρόστερ είναι μια άλλη ιστορία, που δεδομένα χρειάζεται χρόνο.
Οπότε καλό θα είναι η ομάδα από εδώ και στο εξής να πορευτεί με το μότο "σεμνά και ταπεινά". Έτσι κι αλλιώς ομαδάρες κι ομαδάρες επί εποχής Ζοτς δεν έλεγαν ούτε το 1/10 από αυτά που έχουν ειπωθεί αυτό το καλοκαίρι...
ΥΓ: Την Παρασκευή, όσοι μπόρεσαν να πληρώσουν τα ακριβά εισιτήρια, οφείλουν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα από τα παλιά που θα βασίζεται στην δύναμη της φωνής και μόνο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου