Ποιος δεν χάρηκε και δεν συγκινήθηκε με την εικόνα της Τρίτης στο ΟΑΚΑ...
Πόσοι αναπόλησαν Ευρωπαϊκά βράδια του παρελθόντος και πόσοι αντίκρισαν ιδίοις όμμασι το μεγαλείο του Παναθηναϊκού λαού...
Πόσοι δεν ένιωσαν περηφάνεια την ώρα του ύμνου του Champions League...
Στο εν κατακλείδι. Το βράδυ της Τρίτης έληξε με στενάχωρο τρόπο, όμως τα οφέλη ήταν πάρα πολλά. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στα οικονομικά.
Ήταν πολύ περισσότερα από 61,390. Η ομάδα προσέφερε στον κόσμο της έναν μήνα σημαντικών παιχνιδιών, όπου έδειξε έτοιμη να ανταποκριθεί στις υψηλότερες απαιτήσεις της Ευρώπης. Κράτησε τον κόσμο της ξανά καρφωμένο στις τηλεοράσεις και τον ανάγκασε ξανά να μετράει τις μέρες για το επόμενο παιχνίδι.
Τον ενεργοποίησε και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είδαμε στον επαναληπτικό με την Μπράγκα. Ένα τιγκαρισμένο ΟΑΚΑ, όπου στο τέλος του παιχνιδιού χειροκρότησε παρά τον αποκλεισμό, γιατί...κάτι είδε.
Με άλλα λόγια, η ομάδα του Γιοβάνοβιτς έκανε ξανά τα παιχνίδια του Παναθηναϊκόυ, το main event της Αθήνας. Κι αυτό λειτουργεί σαν...ντόμινο, προκαλώντας πολυεπίπεδα οφέλη.
Αλλά...
Κι εδώ κάπου στο δικό μου μυαλό, σκάει η φιγούρα του Αλαφούζου.
Το έχω γράψει ξανά στο παρελθόν και το ένιωσα ξανά την Τρίτη. Εάν δεν υπήρχε στην ΠΑΕ, τότε πραγματικά πιστεύω πως η θετική αύρα στις τάξεις των φίλων του Συλλόγου θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Απλά θυμηθείτε την εποχή της πολυμετοχικότητας. Τώρα απλά έχουμε μια κουρασμένη κατάσταση που ναι μεν έχει βελτιωθεί ελέω Γιοβάνοβιτς αλλά δεν είναι ικανή να προκαλέσει αμνησία για όσα έχει περάσει ο Σύλλογος με αυτόν τον άνθρωπο.
Σκεφτείτε λοιπόν την χθεσινή εικόνα με άλλη διοίκηση...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου