Έγκλημα, αυτοχειρία, αυτοκτονία, πιστολιά, κάζο και ό,τι άλλο θέλετε. Όλες αυτές οι λέξεις και τα συναισθήματα που προκαλούν χόρευαν στο μυαλό μου όσο περνούσαν τα λεπτά και έγιναν ένα χάος μόλις ο Σπόραρ έχασε το πέναλτι.
Απογοήτευση, θυμός, θλίψη, άδειασμα που ενώ έπειτα από 13 (!) χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει ρεαλιστικές ελπίδες να πάρει ξανά το πρωτάθλημα, δεν επιτρέπει στον εαυτό του να διεκδικήσει το πρωτάθλημα κι αν είναι να το χάσει από συνδιεκδικητές και όχι από τους "εύκολους" αντιπάλους.
Όμως, όσο περνούσαν οι ώρες τόσο συνειδητοποιούσα πως αυτό το "έγκλημα" δεν ήταν και τόσο έκπληξη, όσο φαντάζει.
Δεν εμφανίστηκε στην Λεωφόρο ένας άγνωστος Παναθηναϊκός που τρομάξαμε να τον αναγνωρίσουμε. Τον έχουμε ξαναδεί ουκ ολίγες φορές φέτος και τα συμπεράσματα ήταν τα ίδια, με τα παιχνίδια που καταφέρναμε κάπως να τα ξεκλειδώσουμε. Δεν είδαμε διαφορετική αγωνιστική συμπεριφορά από σχεδόν κανέναν παίκτη μας.
Ό,τι γνωρίζαμε είδαμε.
Έναν προβληματικό Παναθηναϊκό στο γκολ, μια ομάδα που προσπαθεί να δημιουργήσει με υπερφλύαρο τρόπο, προτιμώντας τις περιττές πάσες από τις προσπάθειες άμεσης εκτέλεσης και μιας στιβαρής άμυνας. Ένα σύνολο που κάνει πρωταθλητισμός αλλά στερείται ηγέτη και ο MVP του βρίσκεται στην άκρη του πάγκου και όχι στο χορτάρι. Ένα στυλ παιχνιδιού που ξεκουρδίζεται όταν λείπει ο Μάγκνουσον.
Μια ομάδα που έχει όλα τα ακριβά της συμβόλαια σε λήθαργο και χρειάζεται είτε στατικές φάσεις, είτε 6 ευκαιρίες κανονικής ροής αγώνα για να κάνει γκολ. Μια ομάδα που απέναντι σε πούλμαν ζορίζεται, όπως ζορίστηκε εξίσου με τον Όφη και τον Ατρόμητο, στο ίδιο γήπεδο.
Δεν είδα ας πούμε, τον Παναθηναϊκό του Καραϊσκάκη ή της Τρίπολης, που αδυνατούσε να κρατήσει την μπάλα ή να κάνει απλή διαχείριση των συναισθημάτων και να έχει χάσει εντελώς την ταυτότητα του. Ναι, εκεί τρόμαξα να τον γνωρίσω. Στο ματς με τον Βόλο όμως είδα την γνωστή ομάδα, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα που την κρατάνε ακόμα στην πρώτη θέση της βαθμολογίας.
Το καλό είναι πως στην συνέχεια δεν θα βρούμε ξανά τόσο κλειστές άμυνες. Το κακό είναι πως πλέον δεν ζητάμε μόνο νίκες στα εντός έδρας ντέρμπι, αλλά και τουλάχιστον ένα μεγάλο διπλό. Και με την εκτελεστική μας ανικανότητα μοιάζει μοιραία αναπόφευκτη η αποτυχία της αποστολής μας. Εκτός κι αν η αμυντική μας φερεγγυότητα βρει συντροφιά σε κάποιο επιθετικό άστρο...
Όπως και να χει, την Τετάρτη έχει Χαριλάου...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου