Προ ημερών, ο Παναθηναϊκός (=Ερασιτέχνης) έσπασε το φράγμα των 10.000 μελών για πρώτη φορά στην ιστορία του και τα διθυραμβικά σχόλια έδωσαν και πήραν.
Από την μια δεν είναι και λίγο πράγμα, τα μητρώα του Συλλόγου να έχουν ενεργά 10.000 άτομα...και από την άλλη έχει σημασία να δούμε πόσοι εγγράφηκαν άμεσα ή έμμεσα.
Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, ο Παναθηναϊκός οργανισμός προσπαθεί...με το ζόρι να φυτρώσει μέσα του την συλλογική κουλτούρα και να αρχίσει να βαδίζει στα μονοπάτια της λαϊκής βάσης. Το επιχείρησε...limited με την πολυμετοχικότητα και απέτυχε παταγωδώς με την Παναθηναϊκή Συμμαχία στο ποδόσφαιρο. Το προσπάθησε μάταια με τον Ερασιτέχνη μέσω της Θύρας 13, όμως η ανταπόκριση δεν ήταν σε καμία των περιπτώσεων η αναμενόμενη.
Έτσι, ακολούθησε τον ασφαλή δρόμο των διαρκείας, όπου θέλοντας ή μη, ο κόσμος εγγράφεται υπό την επήρεια της ποδοσφαιρικής Άνοιξης. Όμως, αυτός ο τρόπος δεν παύει να είναι έμμεσος και να μην είναι αποτέλεσμα της απευθείας θέλησης του κόσμου να γίνει μέρος του ΑΟ.
Κι ακριβώς εδώ είναι το ζητούμενο.
Είναι κακό να αυξάνονται τα μέλη του Συλλόγου εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης των ποδοσφαιρικών αγώνων; Προφανώς και όχι, προφανώς και δεν σχετίζεται με τα οικονομικά έσοδα που απορρέουν από τα 10.000 μέλη.
Το ζητούμενο είναι η (ανα)γέννηση μιας συγκεκριμένης κουλτούρας που θα ορίζει ως πρωταγωνιστή τον Ερασιτέχνη και η ενεργή συμμετοχή στα κοινά του θα θεωρείται αυτονόητη και θα κρίνεται επιβεβλημένη. Οι μέρες των εκλογών του γηπεδικού, στα μάτια μου, αποδείχθηκαν ιστορικές, μιας και ο κόσμος ενεργοποιήθηκε για να ψηφήσει το μέλλον που επιθυμεί για τον Σύλλογο. Ακόμη κι αν ο αριθμός συμμετοχής ήταν ελάχιστος για το μέγεθος του Συλλόγου, αυτή η εκλογική διαδικασία αποτέλεσε μια αρχή, εάν θέλουμε να σκεφτόμαστε αισιόδοξα.
Η πρόσφατη ΓΣ δεν επαλήθευσε αυτές τις προσδοκίες με την συμμετοχή του κοινού να θυμίζει άλλες, γνώριμες, εποχές, όπου αποφάσιζαν οι λίγοι και οι πολλοί αγνοούσαν ακόμη και την ύπαρξη αυτής της διαδικασίας.
Οπότε, αυτό -και μόνο αυτό- είναι το ζητούμενο.
Η αλλαγή κουλτούρας. Η ποσότητα των μελών από μόνη της δεν λέει τίποτα και ρεαλιστικά μπορεί να είναι παροδική. Η ουσία βρίσκεται πως το ενδιαφέρον για τα κοινά του Ερασιτέχνη θα αυξηθεί και δεν θα υπάρχει μόνο υπό συνθήκες.
Κάτι τέτοιο δεν είναι -προφανώς- εύκολο.
Όμως, δεν είναι ουτοπικό. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να προχωρήσει σε μια νέα εποχή και οφείλει να το κάνει με ορμή που θα πάρει από τις δικές του δυνάμεις και όχι να βασίζεται στην τύχη ενός πορτοφολιού. Οι αγωνιστικές επιτυχίες μπορούν να επιταγχύνουν τις διαδικασίες, όμως η διοίκηση οφείλει να δουλέψει πάνω σε αυτό και να μην αρκείται σε ένα 10.000, που στην τελική δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από τα έσοδα μιας αγωνιστικής χρονιάς.
Πρέπει να βάλει τον κόσμο στο παιχνίδι και όχι να αρκείται στο να ζητάει τα λεφτά του.
Οι συνθήκες βολεύουν και επειδή όταν μιλάμε για αλλαγή κουλτούρας, αυτό απαιτεί χρόνια, οι προσπάθειες πρέπει να έχουν ξεκινήσει...χθες και κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει.
ΥΓ: Πόσο καλά οργανωμένη ήταν η διοίκηση του ΑΟ για την ΓΣ και πόσο βοήθησε τον κόσμο να συμμετάσχει σε αυτήν;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου