Αυτό που ξέρω…

 Αυτό που αναμενόταν δυστυχώς έγινε και ένας από τους λίγους Έλληνες στο φετινό ρόστερ αλλά κυρίως το μεγαλύτερο…asset (μιας και το ποδόσφαιρο έχει γίνει μπίζνα) της ομάδας, ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος πήρε μεταγραφή στην Σπόρτινγκ Λισαβώνας.

Το…deal (είπαμε, μπίζνα) έκλεισε στα 4,5 εκατομμύρια ευρώ και ένα ποσοστό μεταπώλησης που κυμαίνεται γύρω στο 30%.

Όσο κι αν διαθέτω -ελπίζω- αρκετή δόση λογικής, μπορώ να αντιληφθώ την σημασία μιας τέτοιας πώλησης τόσο για την ΠΑΕ, όσο και για τον παίκτη. Financial fair play, μελλοντικά έσοδα, άνοιγμα με καλά γραφεία μάνατζερ κοκ.

Όμως, αυτό που ξέρω είναι πως σε μια χρονιά που οι ανταγωνιστές σου δεν βρίσκονται σε θέση ισχύος, που έχεις αποκτήσει κάποια στεγανά ελέω του προπονητή, που έχεις δυναμώσει αισθητά μεσοεπιθετικά και που ζεις σε μια εποχή που το πρωτάθλημα δεν έχει βαφτεί πράσινο για περισσότερο απο μια δεκαετία…δεν πουλάς στο και πέντε της σεζόν τον Αλεξανδρόπουλο.

Διατηρείς το Ελληνικό στοιχείο, έναν κορμό και έναν παίκτη που θα έκανε δεδομένα το step up. Κι εκτός των άλλων η νέα χρονιά θα τον έβρισκε με μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία. Εκτός κι αν η χρονιά μετατρεπόταν σε κάζο. Κάτι που δεν συνάδει με την γενικότερη αυμόσφαιρα που πηγάζει μέσα από την ίδια την ομάδα.

Προφανώς, στην ΠΑΕ τα μέτρησαν αλλιώς και ο Αλεξανδρόπουλος θα γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη πώληση του Συλλόγου, μετά του Σισέ στην Λάτσιο.

ΥΓ: Η ομάδα πρέπει να μάθει να πουλάει. Σωστό. Όμως πρώτα, πρέπει να μάθει να τερματίζει πρώτη.

ΥΓ2: Παραδόξως, στα χρόνια του Αλαφούζου μόνο στην περίπτωση του Βλαχοδήμου, ο Παναθηναϊκόζ ζημιώθηκε σε πωλήσεις Ελλήνων παικτών.