Λίγα λεπτά μετά τον αποκλεισμό από την Σλάβια Πράγας σκεφτόμουν τι τίτλο να βάλω. Την μαλακία που πήγα να κάνω, να κάτσω να στρογγυλοποιήσω την απογοήτευση μου, την κατάλαβα αμέσως. Θα ήταν ξεφτίλα, να μην γράψω πόσο ξεφτίλα ένιωθα πως ήταν ένας τέτοιος αποκλεισμός. Όχι με τον τρόπο που ήρθε, άλλα με το γεγονός ότι Ευρώπη γιοκ από Αύγουστο.
Λίγες μέρες μετά, οι ρεπόρτερ της ομάδας ξεκίνησαν να γράφουν πως μετά τις μεταγραφικές κινήσεις ο Παναθηναϊκός μπαίνει...σφήνα στους διεκδικητές του πρωταθλήματος. Το αίσθημα της χαράς ότι επιτέλους η τριφυλλάρα μπορεί να πάει για πρωτάθλημα, το κέρδισε στα καπάκια η λογική πως το πρωτάθλημα είναι στα...αυτονόητα του Συλλόγου και η χαρά έρχεται την Άνοιξη όταν κατακτιέται και όχι τον Αύγουστο όταν διεκδικείται πριν την πρεμιέρα.
Και στις δύο περιπτώσεις...γαμιόμουν.
Αν ήσασταν στην θέση μου και βλέπατε τι μηνύματα ερχόντουσαν, θα αρχίζατε όντως να πιστεύετε πως θέλετε το κακό του Συλλόγου και λειτουργείτε ως Δούρειοι Ίπποι.
Όμως, μετά από λίγο, η λογική κερδίζει. Ποια είναι αυτή;
Ότι είσαι οπαδός του Παναθηναϊκού, άρα κατά κάποιον τρόπο εκπροσωπείς τα ιδανικά και την ιστορία του. Πως το λένε το...παλιό ρητό; Δύναμη σου μόνο οι οπαδοί σου και παίκτες/προπονητές/παράγοντες πάνε κι έρχονται, ενώ ο κόσμος μένει.
Άρα, ποιος "εκπροσωπεί" τα πρέπει του Συλλόγου;
Εγώ, εσύ, εκείνος και ο παραπέρα. Όλοι εκείνοι που δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ προσωπικό όφελος με την επιτυχία ή την αποτυχία του Συλλόγου. Ή μάλλον ψέματα. Η χαρά που σου δίνει η νίκη του πράσινου πιάνεται ως "προσωπικό όφελος", άρα αυτή η κατηγορία ατόμων βγαίνει εκτός εξίσωσης.
Κι η ιστορία του τριφυλλιού δεν έχει γραφτεί με επιτυχίες...διεκδικήσεων αλλά κατακτήσεων. Όποιος κάνει εκπτώσεις στις απαιτήσεις, έμμεσα κάνει εκπτώσεις στην ιστορία μας.
Και όταν λέω απαιτήσεις, δεν λέω "ή τα καταφέρνετε ή μπουρδέλο όλα" δίχως αίσθημα λογικής. Όμως, οι απαιτήσεις πρέπει να υπάρχουν για να βάζουν ένα μέτρο, ένα όριο.
Όταν κάποτε κάναμε όλε για την δεύτερη θέση...όταν αποκλειόμαστε από τον Αύγουστο αλλά δεν πειράζει...όταν συμβαίνουν αυτά, τότε μόνο οι απαιτήσεις του κόσμου λειτουργούν ως ασπίδα για να αντιλαμβάνεται η ίδια η ομάδα τι εστί επιτυχία και τι όχι.
Άλλο να υπάρχει αντίληψη και κατανόηση των συνθηκών και άλλο να πας ασορτί με αυτές και να συμμετέχεις στο παιχνίδι αλλοίωσης της ιστορίας μας. Γιατί πέραν της ιστορίας αλλοιώνονται και οι νέες γενιές μας που είναι χαρούμενες με επιτεύγματα που ήταν απαράδεκτα να συμβαίνουν άλλα χρόνια.
Ο κάθε ιδιοκτήτης και η κάθε διοίκηση μπορεί να ορίζει και να μεταβάλλει τους στόχους με βάση τις δυνατότητες και τα θέλω της. Ο κόσμος όμως πρέπει τις απαιτήσεις του να τις έχει παγιώσει στο ορθό, Παναθηναϊκό σημείο που δεν είναι άλλο από την κορυφή. Αν δεν το κάνει αυτό, τότε όλα θα είναι επιτυχίες και αποτυχίες.
Ο Αλαφούζος μπορεί να πέταξε τον Παναθηναϊκό μέχρι την 11η θέση, όμως δεν πρέπει να πετάξει και τις απαιτήσεις του κόσμου μέχρι εκεί.
ΥΓ: Όσο λοιπόν τρέχει αυτή εδώ η γωνιά που μετρά 13 χρόνια και θα συνεχίσει μέχρι ο διαιτητής να βάλει την σφυρίχτρα στο στόμα, τόσο θα προσπαθώ να μην προσαρμόζω τα θέλω μου για το τριφύλλι στα θέλω του εκάστοτε παράγοντα. Όσο δίνω και δεν παίρνω, έχω αυτό το δικαίωμα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου