Όσον αφορά το σημερινό παιχνίδι, στο πρώτο ημίχρονο είδαμε έναν Παναθηναϊκό παθιασμένο να κυνηγάει όλες τις μπάλες, να βγάζει άμυνες με ψυχή και να βρίσκει τρόπους να αυξάνει το σκορ. Φαίνεται πως η ξεφτίλα του Σαββάτου πείσμωσε τους παίκτες και έβγαλαν μια αντίδραση που δεν είχαμε δει όλη την σεζόν. Όμως το δεύτερο ημίχρονο ήταν σκέτη καταστροφή και μέσα στα πρώτα 5' του τρίτου δεκαλέπτου, το τριφύλλι δεν βγήκε στο γήπεδο, το +14 έκανε φτερά και μαζί οι όποιες πιθανότητες για την ισοφάριση της σειράς σε 1-1.
Όμως...μακάρι να ήταν το καταστροφικό δεκάλεπτο εκείνο που αποτελεί το πρόβλημα της ομάδας. Μακάρι να έπρεπε, να αναλωθούμε στα αγωνιστικά πως και γιατί. Τίποτε από αυτά δεν είναι το πρόβλημα. Ούτε καν το πρωτάθλημα. Έτσι κι αλλιώς πόσα έχουμε χάσει σε 25 χρόνια; 5; Όνειρο είναι, όχι καταστροφή.
Το πρόβλημα είναι πως η ευχή μου, αυτή η χρονιά να μην ξανάρθει αποτελεί ευσεβή πόθο και δεν ξέρω πόσο ρεαλιστής είμαι εάν πιστεύω πως του χρόνου η ομάδα θα πρωταγωνιστήσει ξανά. Μακάρι μαζί με αυτήν την χρονιά να φύγει αγκαζέ και ο ΔΓ και να έρθει κάτι νέο. Τουλάχιστον να υπάρχει μια προοπτική και να ελπίζουμε σε κάτι, καθώς το χαρτί αυτό έχει καεί και πρέπει να αποτελέσει παρελθόν. Μακάρι, γιατί εάν δεν γίνει πολύ φοβάμαι πως η φθίνουσα πορεία θα συνεχιστεί και οι στόχοι θα πέφτουν όλο και περισσότερο.
Η λογική λέει πως δεν γίνεται να μην υπάρξει επόμενη μέρα χωρίς τον ΔΓ (ειδικά με ένα δικό του ΟΑΚΑ), αλλά τα όσα παράλογα έχουμε βιώσει στο ποδόσφαιρο με κάνουν να μαζεύομαι.
Τέλος πάντων...να φύγει η Παρασκευή αναίμακτα και ας ελπίσουμε πως θα μπει ένα τέλος σε αυτό το παράδοξο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου