Μαθήματα κερκίδας (ξανά)...αλλά δεν μαθαίνετε!

 Ο κόσμος του Παναθηναϊκού απέδειξε ξανά για ποιο λόγο θεωρείται η καλύτερη οπαδική σχολή στην Ελλάδα, μιας και ο αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει ήταν ο κακός του εαυτός και όχι ο κόσμος του Πάοκ. 

Επί σχεδόν 8 ώρες δεν σταμάτησε να τραγουδάει και μόνο 2-3 μονόλεπτα ξεσπάσματα των απέναντι ήταν ικανά για να φτάσουν οι φωνές τους στα αυτιά μας. Πέραν τούτου, κανένα ντέρμπι στην εξέδρα, αν και η θεωρία λέει πως ο φιλοξενούμενος πάντα είναι πιο ορεξάτος μιας και παίζει με όρους εκδρομής και η οργάνωση του είναι πιο συγκεκριμένη. Όμως, ούτε σε φωνή, ούτε σε οργάνωση, ούτε και σε εικόνα δεν υπήρξε κόντρα.

Στα δικά μας...εάν και να κάνεις συγκρίσεις είναι λίγο άτοπο, θεωρώ πως μιλώντας με τους ίδιους όρους, δηλαδή τους τελευταίους 3 τελικούς που διεξήχθησαν στο ΟΑΚΑ (2010, 2014, 2022), η χθεσινή κερκίδα ήταν καλύτερη. Προφανώς, ζητήματα όπως η μανία με τα κινητά δεν είναι ζητήματα δικά μας αλλά της σημερινής πραγματικότητας γενικότερα και δεν αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό.

Όμως, εάν αναλογιστούμε από πόσο σκληρά χρόνια ερχόμαστε, τότε για ένα πρώτο σοβαρό παιχνίδι μετά από καιρό, τόσο το pre game όσο και τα μετέπειτα βγήκαν μια χαρά.

ΥΓ: Δυστυχώς, στο τέλος του ματς...οικειοποιηθήκαμε Παοκτζήδικο σύνθημα. Μπορεί το "σήκωσε το, το γαμημένο" να παρουσιάστηκε ως σύνθημα όλων των Ελλήνων στο Euro 2004, αλλά στην πραγματικότητα είχε εμφανιστεί από τους οπαδούς του Πάοκ (νομίζω στον τελικό του 2003 στην Τούμπα με τον Άρη) και καλό θα ήταν να μην ακουστεί ξανά από το πέταλο μας, όταν βρεθούμε ξανά σε αντίστοιχη φάση.

ΥΓ2: Προσπαθώ να θυμηθώ κερκίδες που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια και πραγματικά δεν νομίζω να είναι πολλές. Για την ακρίβεια, μόνο το pre game του τελικού του 2014 από τον Πάοκ θυμάμαι, έναν τελικό στο Ελληνικό με τον γαύρο όταν είχαν βγάλει το "είσαι στο μυαλό" και τον τελικό του 2007 με την Λάρισα.