Ένα μέρος της Παναθηναϊκότητας έλαβε χώρα χθες στο (πρώην στάδιο) Καραϊσκάκη. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς παρέταξε μια ομάδα με πλάνο, πειθαρχία, αποφασιστικότητα και πήρε ένα διπλό, που κατά πάσα πιθανότητα του εξασφαλίζει το Ευρωπαϊκό διαβατήριο.
Με το σφύριγμα της λήξης ομάδα και κόσμος το χάρηκαν με την ψυχή τους σε Πειραιά και Αθήνα. Οι παίκτες πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά στα αποδυτήρια και ο κόσμος βγήκε από σπίτια, καφετέριες και συνδέσμους για να μπλοκάρει και να χειροκροτήσει την αποστολή. Αντιλαμβανόμενος την χαρά όλων μας δεν θα μπω στην διαδικασία να κρίνω τα πανηγύρια, αλλά ελπίζω σε μια εβδομάδα να επαναληφθούν και να είναι για κάτι που πραγματικά αξίζει.
Δεν αξίζει ένα διπλό στο Καραϊσκάκη; Προφανώς και αξίζει. Αλλά είναι νορμάλ. Πρέπει να είναι νορμάλ. Να συμβαίνει συνέχεια και όχι μια φορά την δεκαετία. Να φεύγεις νικητής από το Φάληρο και να παίρνει βαθμούς που θα του χρησιμεύσουν για την 1η θέση. Και όχι την 4η, την 3η ή και την 2η.
Στο μέρος της Παναθηναϊκότητας εμπεριέχεται και η στάση του προπονητή της ομάδας μας. Αν και δεν είχε ποτέ κάποια σχέση με τον Σύλλογο, με τα λόγια και τις πράξεις του δείχνει να αντιλαμβάνεται πλήρως το μέγεθος του τριφυλλιού και πριν καλά-καλά πέσουν οι παλμοί από το χθεσινό διπλό, ξεκαθάρισε πως όταν ένα διπλό στην έδρα του Ολυμπιακού δεν συσχετίζεται με το πρωτάθλημα, τότε δεν γίνεται να είναι χαρούμενος.
Πόσο περισσότερο να συμφωνήσει κάποιος μαζί του;
Και τώρα πάμε στο ζητούμενο. Στην αρχή της σεζόν τα πάντα ήταν μέσα στην μαυρίλα. Κανένα ίχνος αισιοδοξίας. Στο φινάλε της σεζόν υπάρχει η προοπτική να προστεθεί ένα κύπελλο στην τροπαιοθήκη του Συλλόγου και ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στις κατακτήσεις μετά από 8 χρόνια. Άρα, βελτίωση. Με δεδομένο ότι ο βασικός στόχος, στον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου των περιορισμένων δυνατοτήτων, θα επιτευχθεί, μιλάμε επιτυχημένη χρονιά.
Όμως, εάν θέλουμε να μιλάμε για Παναθηναϊκότητα και φυσιολογικά πράγματα, τότε η έξοδος στην Ευρώπη δεν γίνεται να αρκεί, ούτε να είναι κριτήριο επιτυχίας. Εάν θέλουμε να πάμε στο επόμενο στάδιο και να μην γευόμαστε μόνο χαρές μιας νύκτας, τότε η σημερινή βελτίωση πρέπει να έχει συνέχεια.
Και κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο αστάθμητος παράγοντας, Γιάννης Αλαφούζος. Ένας άνθρωπος που έχει (απο)δείξει πως αδυνατεί να προσφέρει όραμα και επιτυχίες αντάξιες του ονόματος του Συλλόγου. Δυστυχώς (και παραδόξως) αυτός έχει τα γένια και τα χτένια. Οι πράξεις του θα αποφασίσουν εάν ο Παναθηναϊκός θα μπει στην σφαίρα της Παναθηναϊκότητας ή θα αρκεστεί σε επιτυχίες μικρότερες του βεληνεκούς του.
Ποιες είναι αυτές οι πράξεις; Προφανώς τα λεφτά. Ο δρόμος της βελτίωσης οδηγεί στον πρωταθλητισμό και αυτός θέλει ποιοτικά ρόστερ για να επιτευχθεί. Το χάντικαπ που έχει δημιουργηθεί κλείνει άμεσα μόνο με αξιόπιστες μεταγραφικές κινήσεις. Το παράδειγμα του Παλάσιος είναι η πιο τρανή απόδειξη.
Χθες πετύχαμε ένα διπλό στο Καραϊσκάκη μετά από 8 χρόνια και στις 21/5 ίσως κατακτήσουμε ξανά μια κούπα. Αυτά τα γεγονότα είναι ο δρόμος προς την Παναθηναϊκότητα και τίποτα περισσότερο.
ΥΓ: Το 2014 βιώναμε πάνω-κάτω μια αντίστοιχη σεζόν. Η αισιοδοξία προφανώς ήταν πολύ μεγαλύτερη γιατί δεν ξέραμε για τι είναι ικανός ο Αλαφούζος. Σχεδόν μια δεκαετία μετά ξέρουμε και για αυτό είμαστε μαζεμένοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου