Ο Παναθηναϊκός έσωσε την παρτίδα και έμεινε στην Α1. Το τριφύλλι κέρδισε στα πέναλτι την Χίο και δεν υποβιβάστηκε.
Δυστυχώς, πρέπει να έχουν περάσει γύρω στα 15 χρόνια όταν συνειδητοποίησα -για τα καλά- πως αυτό το τμήμα αποτελεί το αποπαίδι του Συλλόγου και δύσκολα αλλάζει. Προς στιγμή πήγα να παραμυθιαστώ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν το τμήμα έκανε μεγάλες μεταγραφές για τα δεδομένα του, ανέβηκε στα ψηλά πατώματα της Α1 και απέκτησε Ευρωπαϊκή παρουσία.
Όμως, η διαχρονική θέση του τμήματος στις προτεραιότητες του Συλλόγου, το οδήγησε ξανά στην ανυποληψία.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με σήμερα;
Το συναίσθημα της χαμολύπης; το έχετε νιώσει; Ακριβώς αυτό μου συνέβη σήμερα.
Να χαρώ που μείναμε στην Α1, αλλά πως να χαρώ όταν δεν υπάρχουν βλέψεις και όνειρα για αυτό το τμήμα; Ακόμη και στα σχέδια της επόμενης μέρας για τον Σύλλογο στον Βοτανικό, έβγαζε μάτι ότι σαν να προσπαθούν να το χωρέσουν από την πίσω πόρτα.
Μακάρι να διαψευστώ, αλλά αργά ή γρήγορα πάλι την για την παραμονή θα παίζουμε.
ΥΓ: Και όλα αυτά μπροστά σε ένα γεμάτο κολυμβητήριο στο Γουδί. Έχουμε συνηθίσει να λέμε στις "χαρές και στις λύπες μαζί" αλλά ειδικά σε αυτό το τμήμα η διαχρονική μας παρουσία στις διαχρονικές αποτυχίες τείνει να το αλλάξει σε "στις λύπες και στις πίκρες μαζί".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου