Ομάδα πρότυπο

 Ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει το 1-3, οι παίκτες πανηγυρίζουν το 26ο πρωτάθλημα του Συλλόγου και ο Δ.Ανδρεόπουλος εξηγεί τι ΘΑ συμβεί και όχι τι συνέβη. Ακούγοντας τις δηλώσεις του, αντιλαμβάνομαι (ξανά) πως έχουμε την τύχη, να απολαμβάνουμε μια ομάδα πρότυπο.

Όσο κι αν ακούγεται σαν ειρωνεία πως το αντρικό τμήμα βόλεϊ δεν είναι πλέον εκείνο που μας πληγώνει, αλλά λειτουργεί άρτια και κατακτά τίτλους...

Υπό άλλες συνθήκες, είτε θα αγχωνόμασταν για το αν θα πάει σε άλλες πολιτείες ο προπονητής και τα πρωτοκλασάτα ονόματα του ρόστερ, είτε θα αντιμετωπίζαμε τις δηλώσεις του Δ.Ανδρεόπουλου ως λόγια χαράς.

Όμως, ευτυχώς, τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

Η ομάδα έχει προπονητή, έχει γύρω της άτομα θρύλους, έχει φιλοδοξίες, έχει πρόγραμμα, έχει κορμό (και Ελληνικό μάλιστα!), έχει δέσιμο, έχει αναγνώριση, έχει αύριο!

Με την κατάκτηση του πρωταθλήματος πανηγυρίζουμε την επιτυχία, αλλά παράλληλα πανηγυρίζουμε τις μεγαλύτερες προοπτικές που γεννιούνται. Όταν μια ομάδα που πριν λίγα χρόνια "πανηγύριζε" την παραμονή της στην Α1 αγκαλιά με τον κόσμο και σήμερα πανηγυρίζει ακόμη ένα πρωτάθλημα με τον ίδιο κόσμο, τότε πως γίνεται να μην κοιτάμε ψηλότερα;

Κι όταν λέμε ψηλότερα, εννοούμε κορυφές που δεν έχουν κατακτηθεί από άλλη Ελληνική ομάδα. Όσο κι αν μοιάζει με όνειρο τρελό...

Έτσι κι αλλιώς, όλα με την λογική, την δουλειά και το συναίσθημα δεν τα κατέκτησε αυτή η ομάδα; 

Ποιος, γιατί και σε τι να της πει όχι;

ΥΓ: Υπάρχουν κατακτήσεις και κατακτήσεις. Άλλες είναι προϊόν μπάτζετ, άλλες προϊόν τύχης και άλλες υγείας. Εδώ, ξεκάθαρα, έχουμε να κάνουμε με την τρίτη περίπτωση. Ξεκάθαρα!