Σε κλίμα ενθουσιασμού και σε μια γιορτή που δεν είχε προηγούμενο, το βόλεϊ αντρών σήκωσε το 26ο πρωτάθλημα και θύμισε σε όλους ποια είναι η δυναμική αυτού του Συλλόγου.
Ένα τμήμα που ήταν ο ορισμός του "όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις" και βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να ανατρέψει την κατάσταση και να βρίσκεται ξανά και ξανά στην κορυφή του Ελληνικού βόλεϊ και να μάχεται για έναν Ευρωπαϊκό τελικό.
Και όλα αυτά, με τα ίδια πρόσωπα και με βασικό συστατικό την οικογενειακό κλίμα και όχι τα λεφτά.
Πως να μην το δεθείς λίγο παραπάνω; Πως να μην περιμένεις ακόμη καλύτερες μέρες;
ΥΓ: Η σεζόν δεν τελείωσε και το Λιγκ Καπ πρέπει να καταλήξει κι αυτό στην Λεωφόρο.
ΥΓ2: Μακάρι οι σειρήνες του εξωτερικού που ακούγονται για Πρωτοψάλτη και Ανδρεόπουλο να σιγήσουν και να μην φύγουν. Ένας βασικός λόγος που υπάρχει αυτό το δέσιμο και αυτές οι επιτυχίες, είναι πως πετυχαίνουμε ό,τι πετυχαίνουμε με δικά μας παιδιά.
ΥΓ3: Δυστυχώς, ο φόβος του οικονομικού κραχ τρομάζει την διοίκηση για δήλωση συμμετοχής στο Champions League. Προφανώς αυτοί ξέρουν. Ελπίζω μόνο αυτή η απόφαση να μην παίρνεται επειδή δεν υπάρχουν πιθανότητες διάκρισης, γιατί έτσι σκέφτονται ομάδες που έχουν για έδρες άδεια γήπεδα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου