Χωρίς τίτλο, αλλά με μπόλικη αγάπη για το τριφύλλι



 Θα μπορούσα
να μην τοποθετηθώ. Να το παίξω ισαποστασάκιας και να μην "προδώσω" πολλούς από εκείνους που με διαβάζουν 13 χρόνια και από την πρώτη στιγμή ήμουν άρρηκτα δεμένος με τον ρομαντισμό μου για την Λεωφόρο. Όμως επειδή ακριβώς σέβομαι αυτούς που δεν βαριούνται να βαράνε συχνά πυκνά το μπλογκ για να διαβάσουν και επειδή από μικρό παιδί δεν θυμάμαι ποτέ καμία σκέψη μου να μην σχετιζόταν για το καλό του Συλλόγου...

Μέχρι και εχθές, ούτε που ήξερα τι στο διάολο θα ψηφίσω. Στην πραγματικότητα ο ρομαντισμός μου ερχόταν σε κόντρα με την πραγματικότητα. Και η απόφαση μου έπρεπε να είναι μόνο για τον Παναθηναϊκό. Όλα τα τριγύρω να μην επηρεάζουν την προτεραιότητα μου, το καλό του Συλλόγου.

Θα ψηφίσω υπέρ της Διπλής Ανάπλασης και αντιλαμβάνομαι πλήρως πως αυτό έχει δόση κωλοτούμπας, συμβιβασμού και ό,τι άλλο θέλετε. Αλλά δεν προδίδω το ιδανικό μου, το οποίο σχετίζεται μόνο με το καλό του Συλλόγου.

Ο βασικός λόγος είναι ότι θεωρώ πως δεν έχουμε άλλο χρόνο. Στην πραγματικότητα, εδώ και πολύ καιρό δεν έχουμε άλλο χρόνο. Είναι σαν να έχει περάσει ένα τρένο, οι άλλοι να έχουν επιβιβαστεί, να έχουν περάσει από τις επόμενες στάσεις και εμείς να μην δίνουμε σημασία στα βαγόνια γιατί ασχολούμαστε με άλλα ζητήματα. Οι άλλοι δυναμώνουν σε κάθε επίπεδο και εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι σε ανύπαρκτες διοικήσεις της ΠΑΕ. 

Όμως δεν θα επιτρέψω η απέχθεια μου και η καχυποψία που έχω σε ό,τι σχετίζεται με τον Αλαφούζο, να μου επηρεάσει την άποψη σε κάτι που τον ξεπερνάει. Θα τον παρακάμψω γιατί η ανικανότητα του δεν είναι ικανή να επισκιάσει τον ίδιο τον Σύλλογο. 

Όπως πρέπει να παρακάμψω αρκετές από τις διαχρονικές μου απόψεις, που δεν ταυτιζόντουσαν με τους πολλούς. Κι αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τον κόσμο του για να μεγαλώσει. Τα sold out και οι εκδρομές χιλιάδων δεν είναι αποτέλεσμσα των λίγων πιστών που έχουμε αντέξει, αλλά στην μάζα που αδιαφορεί. Αν πούμε πως δεν τους έχουμε ανάγκη, τότε πως μπορούμε να συνεχίσουμε;

Το δοκιμάσαμε και απέτυχε. Πέσαμε σε έναν άνθρωπο που βολεύτηκε με τους λίγους και αδιαφόρησε αν θα καταλήξουμε λιγότεροι. Το ταβάνι μας έχει πέσει. Και αν χάσουμε κι άλλο χρόνο, τότε δεν πιστεύω πως μπορούμε να το υποστηρίξουμε. Εμπειρικά. Τρώμε σφαλιάρες από την εποχή των Βαρδινογιάννηδων μέχρι σήμερα, με μικρές διακοπές. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η ένταση των αποτυχιών και του ενδιαφέροντος. Άλλοι άδειασαν, άλλοι βαρέθηκαν, άλλοι απλά δεν άντεξαν.

Ένα γήπεδο δίνει όραμα. Ακόμη κι αν δεν έρχεται από άτομα εμπιστοσύνης. Ακόμη κι αν δεν είναι στην φυσική μας έδρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα, στα δικά μου μάτια.

"Την Λεωφόρο την δίνουμε με πόνο", δεν λέγαμε πριν 2 δεκαετίες και βάλε με το Γουδί; Το Γουδί δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα και η Λεωφόρος άργησε να επεκταθεί. Έχει βρεθεί γύρω από νοσοκομεία, αστυνομίες, δικαστήρια και διατηρητέα κτίσματα.

Αν πίστευα πως ο κόσμος θα μπορούσε να υποστηρίξει μια ριζοσπαστική λύση, με την παραμονή μας στην Λεωφόρο και την συνειδητή απόφαση πως πάμε να παρουσιάσουμε κάτι άλλο στο αθλητικό στερέωμα, αρνούμενοι τις τάσεις, τότε δεν θα συζητούσα τίποτε άλλο. Αλλά δεν μπορούμε και το αποδείξαμε τα τελευταία χρόνια.

Προφανώς, ο Παναθηναϊκός δεν λειτουργεί σαν οδηγός του πρότζεκτ αλλά σαν ουρά του. Η διοίκηση του Ερασιτέχνη, ή μάλλον η χθεσινή της στάση, σου έβγαζε την εντύπωση ότι τους έδωσαν τις συμβάσεις και τους είπαν τραβάτε ψηφίστε τες. Οι συμβάσεις θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Όμως, θεωρώ πως δημιουργούν καλύτερες συνθήκες. 

Τι θα γίνει και εάν το φιλόδοξο σχέδιο θα πετύχει δεν το ξέρω. Όμως και στην παρούσα φάση, τι κάνουμε; Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος, κάτι στον ορίζοντα για να προσφέρει όραμα και δεν το βλέπω. Αυτό που ξέρω είναι πως εάν είχαμε άλλες συνθήκες, ο Βοτανικός θα πέρναγε αέρα. Απλώς θυμηθείτε επί πολυμετοχικότητας. Κι ας μην είχαν ανοίξει ακόμη οι πόρτες του Ερασιτέχνη, κανένας δεν μίλαγε γιατί βλέπαμε ότι η προοπτική να υπάρξει μεγέθυνση ήταν ρεαλιστική. Απλώς τώρα αυτή η διοίκηση μας έχει ποτίσει στην μιζέρια, αλλά στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα κυνηγάμε. Εάν δεν υπήρχε αυτή η διοίκηση, ούτε εάν ποτέ θα φύγει η ΠΑΕ, ούτε πόσα θα δίνει και πως θα βγαίνει, θα σκαλίζαμε.

Όμως, θεωρώ πως η κοινή λογική λέει πως εάν πάμε σε νέο γήπεδο τότε τα δεδομένα αναγκαστικά θα αλλάξουν.

Θα ζήταγα συγνώμη σε όσους αναγνώστες του μπλογκ στεναχώρησα, αλλά δεν υπάρχει λόγος καθώς όσα λέω είναι αποτέλεσμα της αγάπης μου για το τριφύλλι. Για αυτό και το κείμενο είναι χωρίς τίτλο.


ΥΓ: Το πιο σημαντικό μεθαύριο δεν είναι εάν θα βγει ναι ή όχι, αλλά εάν θα υπάρξει μεγαλύτερη διχόνοια. Και δεν πρέπει. Αρρωστήσαμε.

ΥΓ2: Το ιδανικό; Να βγει ναι χωρίς αυξημένη πλειοψηφία. Εκτός κι αν πιστεύετε πως χωρίς την βιτρίνα του αθλητικού κέντρου, θα υπάρξει Βοτανικός.

ΥΓ3: Το πιο δυσάρεστο αφορά το κολυμβητήριο, που μοιάζει σαν συνειδητή απόφαση πως θα παραμείνει για άλλα 100 χρόνια το αποπαίδι του Συλλόγου το πόλο και τα λοιπά υδάτινα. Εκτός κι αν προβλέπεται κλειστό στις εγκαταστάσεις του Δήμου, όπου και πάλι δεν γίνεται μην έχει υπάρξει αναφορά για το τι θα εμπεριέχουν.

ΥΓ4: ΟΛΟΙ είμαστε Παναθηναϊκοί. Εκτός κι αν την επομένη, πάψετε ανάλογα το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.

Σχόλια