Με τις μέρες να περνάνε και την ΓΣ του Ερασιτέχνη να πλησιάζει, οι στιγμές...ψυχανάλυσης ολοένα και αυξάνονται. Ερωτήσεις από εμένα, για να τις απαντάει ο εαυτός μου και τούμπαλιν. Ο ρομαντισμός να πολεμάει τον κυνισμό. Η ιστορία της Λεωφόρου να αντιστέκεται στην προοπτική του Βοτανικού. Με την αμφιβολία να κυριαρχεί και μέσα σε όλα να αναζητείται μια απάντηση...
Όποιος σας πει άκριτα πως είναι υπέρ ή κατά, θαρρώ πως είναι ψεύτης. Το Βοτανικός ή όχι είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που θα κληθεί να απαντήσει ο κόσμος του Συλλόγου, μετά τα πρώτα 15-20 χρόνια της γέννησης του. Πρόκειται για μια εξέλιξη που θα στιγματίσει τον Παναθηναϊκό και όποιος ελαφρά τη καρδία λέει ναι ή όχι, τότε δεν νομίζω πως έχει αντιληφθεί την σημασία των ημερών.
Δεν το έχω κρυφό, αλλά αντιθέτως καμάρι, πως είμαι ταγμένος στην Λεωφόρο. Είμαι από εκείνουν που ασπαζόντουσαν το σύνθημα "στον Ελαιώνα, ούτε τον άλλον αιώνα", είμαι από εκείνους που ποντάρουν περισσότερα στην ταυτότητα του Συλλόγου. Και ποια είναι η ταυτότητα; Είναι τα στοιχεία που σε ξεχωρίζουν, είναι η ιστορία σου. Αυτό είναι η Λεωφόρος. Η ταυτότητα του Συλλόγου.
Τέλος πάντων...
Δεν έχω καταλήξει. Πριν από λίγο καιρό θα εκφραζόμουν με μόνο κριτήριο τον ρομαντισμό, που ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει σε κάθε πράσινη ψυχή. Σήμερα, δεν μπορώ να το κάνω αυτό γιατί το θεωρώ ανεύθυνο, μετά από τόσα χαστούκια που έχουμε φάει. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρώ πως η ψυχανάλυση μου πλέον λαμβάνει χώρα κάπου μεταξύ Λεωφόρου και Βοτανικού...
ΕΝΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΦΙΛΟΔΟΞΟ ΣΧΕΔΙΟ
Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να περάσει στην νέα εποχή. Ή συνειδητά να παραμείνει...oldschool με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Εάν θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να πάει εκεί που πάνε τα λεφτά. Και τα λεφτά πάνε στα σύγχρονα γήπεδα που χωράνε πολλά ταμεία για να εισπράττουν.
Η ΔΑ καλεί τον Παναθηναϊκό να κουβαλήσει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο. Τόσο φιλόδοξο που μοιάζει επικίνδυνο. Ο Δήμος Αθηναίων χρειάζεται την βιτρίνα του τριφυλλιού για να αναγεννήσει μια ξεχασμένη γειτονιά της πρωτεύουσας. Μια γειτονιά, που οι περισσότεροι Αθηναίοι αγνοούν στην καθημερινότητα τους.
Στην πραγματικότητα, ζητείται από τον Παναθηναϊκό να μετακομίσει για να ανεβάσει τον Βοτανικό. Δεν πάει στον Βοτανικό για να τον ανεβάσει. Και ο Βοτανικός δεν είναι το παραθαλάσσιο Ελληνικό, ούτε θα περιτριγυριστεί από πρώτης γραμμής εμπορικές δραστηριότητες για να θεωρείται σχεδόν δεδομένη η επιτυχία αναγέννησης του.
Θα χρειαστούν χρόνια για να ζωντανέψει. Δεν μπαίνει στον χάρτη μια γειτονιά από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει να περάσει τουλάχιστον μια γενιά, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Το γήπεδο του τριφυλλιού δεν είναι το σχέδιο, αλλά εξυπηρετεί κάτι μεγαλύτερο και δεν ξέρω πόσο επικίνδυνο είναι ο Βοτανικός, εν τέλει, να ρίξει στα μέτρα του τον Παναθηναϊκό και όχι ο Παναθηναϊκός να τον ανεβάσει...
ΕΝΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΖΟΦΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εσένα που διαβάζεις, σε παίζω στοίχημα πως εάν ρωτήσεις 1000 Παναθηναϊκούς που ήταν κατά της ΔΑ και πλέον γλυκοκοιτάζουν το ναι, τότε οι 1001 θα σου πουν πως αυτό είναι αποτέλεσμα του φόβου τους για το αύριο.
Αν κάτι μάθαμε την σκληρή δεκαετία που πέρασε, είναι πως μετά τον πάτο έχει κι άλλο πάτο. Αυτό και μόνο είναι ικανό να τρομάζει. Εάν δεν προχωρήσει ο Βοτανικός, τότε ποια η πιθανότητα να κινηθεί χρήμα στην ΠΑΕ, να έρθουν παίκτες και τίτλοι; Εάν όμως προχωρήσει, υπάρχει η ελπίδα πως θα ζωντανέψει το ενδιαφέρον από επενδυτές μέχρι τον φίλαθλο που είχε ξεχάσει το γήπεδο.
Θα μου πεις, θες τέτοιο κόσμο; Όχι. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα έδειξε πως αν και είμαστε πολλοί (για τα Ελληνικά δεδομένα) που αντέχουν, οι πάρα πολλοί θέλουν τις επιτυχίες. Και οι πάρα πολλοί φέρνουν τα ρεκόρ στα διαρκείας και στέλνουν τα έσοδα των ΑΕ στο ταβάνι.
Γιατί, αν σήμερα είναι μια φορά αποκρουστική η ΠΑΕ, τότε πόσες φορές πιο αποκρουστική θα είναι με τα πάντα να μένουν ίδια;
ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ
Ας μην γελιόμαστε. Εάν η ΠΑΕ Παναθηναϊκός είχε σοβαρό παράγοντα που έφερνε επιτυχίες και είχε όραμα, δεν θα υπήρχαν τόσο σκληρές αντιστάσεις. Το είχαμε δει επί πολυμετοχικότητας, όταν όλοι ήμασταν έτοιμοι για τον Βοτανικό.
Σήμερα, όμως έχουμε την προσωποποίηση του δράματος και της αναξιοπιστίας στην κεφαλή της ΠΑΕ. Ποιος Παναθηναϊκός πιστεύει πως ο Αλαφούζος δεν δρα 100-0 με βάση το δικό του συμφέρον και ποιος Παναθηναϊκός μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στις επιλογές του;
Δεν μιλάμε καν για μια νορμάλ διοίκηση, αλλά για την εφιαλτική έκδοση της. Πως λοιπόν να κουνάς καταφατικά το κεφάλι όταν ξέρεις πως η ΠΑΕ διοικείται από έναν τέτοιο άνθρωπο;
Εάν απουσίαζε από την εξίσωση και ο Παναθηναϊκός είχε έστω τις στοιχειώδεις επιτυχίες, είμαι πεπεισμένος πως δεν θα υπήρχαν δεύτερες σκέψεις στην δημιουργία νέου γηπέδου στον Βοτανικό.
ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ
Κι εδώ, πάμε στην συνέχεια του. Η ΠΑΕ θα έχει αυξημένα έσοδα, ο Ερασιτέχνη επίσης αλλά και οι δύο θα εξαρτιόνται από την πορεία του ποδοσφαίρου. Εισιτήρια, χορηγικές συμφωνίες, σουίτες, ονοματοδοσίες και μπουτίκ θα φέρουν εκατομμύρια στα ταμεία του Συλλόγου τα πρώτα δύο χρόνια, ακόμη κι αν βασικό φορ της ομάδας είμαι εγώ. Ο ενθουσιασμός θα είναι δεδομένος. Κι αυτά τα εκατομμύρια θα πάρουν μπάλα και τον Ερασιτέχνη.
Όμως, όταν κουβαλάς μια δεκαετία Αλαφούζου, τότε οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο. Ο Παναθηναϊκός θα είναι οικονομικά ισχυρότερος αλλά όχι αυτάρκης για να μην εξαρτάται από το πορτοφόλι του κάθε Αλαφούζου. Εάν η ομάδα δεν κάνει πρωταθλητισμό ή ακόμη χειρότερα εάν συγκαταλέγεται στην 3η με 4η πιο δυνατή ομάδα της Ελλάδας, ο Βοτανικός θα είναι όντως το καλύτερο γήπεδο της Ελλάδας, αλλά θα είναι άδειο.
Μόλις κοπάσει ο ενθουσιασμός, ο κόσμος θα περάσει ξανά στην ουσία. Εάν ο Παναθηναϊκός στερείται ουσίας, τότε τα ακριβά εισιτήρια δεν θα βρίσκουν κατόχους, οι χορηγοί δεν θα είναι Α διαλογής και οι συμφωνίες με τον Ερασιτέχνη μπορεί να πηγαίνουν περίπατο, όπως όλα αυτά τα χρόνια που ΠΑΕ και ΚΑΕ πληρώνουν ανάλογα τα θέλω τους.
ΜΙΑ ΑΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ
Όταν θες να δεις αν η επιλογή Β είναι καλή, τότε η σύγκριση είναι η μόνη λύση. Σύγκριση σε δύο επίπεδα. Τι έχεις-τι θα χεις και τι έχουν οι αντίπαλοι σου.
Όσον αφορά το πρώτο, είναι δεδομένο πως θα έχεις περισσότερα. Τα περισσότερα τμήματα του Συλλόγου σε ένα μέρος συγκεντρωμένα με καλύτερες εγκαταστάσεις. Όσον αφορά το δεύτερο, στον Ερασιτέχνη ξεκινάς από άλλη αφετηρία (πλην συγκεκριμένων αθλημάτων ,όπως τα υδάτινα σπορ, τα οποία θα κάνω ειδική αναφορά σε άλλη ανάρτηση) με μεγαλύτερες προοπτικές και στο ποδόσφαιρο δημιουργείς σίγουρα μεγαλύτερες προοπτικές από ότι τώρα.
Αν και η σύγκριση μοιάζει ακίνδυνη, μιας και τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα, ένα ζήτημα που προκύπτει είναι το εξής, με το οποίο συμφωνώ. Αφήνεις την παραδοσιακή σου έδρα και μετακομίζεις στο άγνωστο με σκοπό να ρεφάρεις την ιστορία και να κερδίσεις γρήγορα χαμένες δεκαετίες. Εάν δεν συντελούνται οι συνθήκες για να φτάσει το ταβάνι ουρανό, αλλά αλλάζεις σπίτι για να πάρεις λίγο φόρα και μετά βλέπουμε, τότε ποιος ο λόγος;
ΥΓ: Θεωρώ πρόστυχο και ανήθικο να γίνονται υποδείξεις, τι να ψηφίσει ο καθένας. Προφανώς, δεν θα το κάνω. Θα γράψω τις σκέψεις μου, αλλά δεν θα πλασάρω την άποψη μου ως την σωστή. Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας αντιλαμβάνεται αλλιώς τον Παναθηναϊκό μέσα του.
ΥΓ2: Ένα σημαντικό ερώτημα είναι εάν ο Αλαφούζος έριξε την ομάδα στα τάρταρα για να μηδενίσει το χρέος που δημιούργησε, ώστε να υπογράψει το γηπεδικό και να πουλήσει έπειτα ακριβά. Αυτό είχε πει ο ΔΓ σε μια συνέντευξη του και δεν μου φαίνεται παράλογο.
ΥΓ3: Κάποτε είχα γράψει πως κάθε φορά που φαίνεται να είμαστε κοντά στο ΟΑΚΑ, νιώθω πιο κοντά τον Βοτανικό. Δεν θα πω ψέμματα, εάν ισχυριστώ και τώρα το ίδιο από την ανάποδη.
ΥΓ4: Σας κούρασα, αλλά έπρεπε. Τις επόμενες μέρες θα εκφράσω τους προβληματισμούς μου, ειδικά για τις συμβάσεις.
ΥΓ5: Εάν ποτέ γίνει, έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Στο πρώτο ματς, να βρίσκομαι στην Παναθηναϊκού. Με το κασκόλ και τα συνθήματα μου...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου