Έπεσε το μάτι μου σήμερα σε ένα κείμενο του Κώστα Κεφαλογιάννη στο Sdna, όπου αναφερόταν στην ατμόσφαιρα του χθεσινού τελικού μπάσκετ στην Κρήτη. Ένα πολύ έξυπνο κείμενο που σίγουρα θα προσπεραστεί από τους περισσότερους, αλλά λέει μεγάλες αλήθειες..
«Η εικόνα στο Νέο Κλειστό Γυμναστήριο Ηρακλείου στα Δύο Αοράκια ήταν πρωτόγνωρη:
Ολυμπιακοί και ΑΕΚτσήδες δίπλα – δίπλα, παρακολουθούσαν τον τελικό και υποστήριζαν με πάθος και ενθουσιασμό τις ομάδες τους! Είχαμε καιρό να δούμε τελικό με «οπαδούς» και των δυο ομάδων στο γήπεδο, δίχως νεκρές ζώνες και δίχως επεισόδια (εντός γυμναστηρίου, διότι στην πόλη οι βλάκες πρόλαβαν να κάνουν τον τσαμπουκά τους).
Κερασάκι σε όλα αυτά το γεγονός ότι έγινε ένας δραματικός τελικός, στον οποίο νίκησε το αουτσάιντερ. Αξίζουν συγχαρητήρια στην ΑΕΚ για την καθαρή νίκη της, μα και σε όσους μόχθησαν για την οργανωτική επιτυχία του τελικού.
Και καθώς είμαι Ηρακλειώτης, επιτρέψτε μου να πω ότι η πόλη και οι άνθρωποι της έχουν αποδείξει σε πολλές περιπτώσεις την επάρκειά τους στην διοργάνωση αθλητικών γεγονότων υψηλού επιπέδου. Αυτό ας το έχουν στο μυαλό τους όσοι επιλέγουν έδρα για την Εθνική Ελλάδος στο μέλλον.
Όλα καλά λοιπόν. Με μια μικρή, αλλά ενοχλητική λεπτομέρεια: Οι «οπαδοί» στις κερκίδες δεν ήταν οπαδοί. Ήταν ενθουσιώδη πιτσιρίκια δημοτικού και γυμνασίου. Τα οποία ξελαρυγγιάστηκαν να φωνάζουν για τον Ολυμπιακό ή την ΑΕΚ. Δεν έβριζαν. Δεν έστηναν στιχάκια για τις μανάδες των «αντιπάλων». Ούτε αυτοαναφορικά συνθήματα σχετικά με το πόσο σπουδαίος είναι ο λαός του Θρύλου ή της Ένωσης (δηλαδή πόσο σπουδαίοι είναι οι ίδιοι). Και φυσικά δεν πλακώθηκαν στο ξύλο. Μονάχα φωνή, χοροπηδητό, γνήσιος ενθουσιασμός, παιδική και εφηβική ζωντάνια. Χαιρόσουν να τα βλέπεις.
Και μετά σε έπιανε κατάθλιψη. Ή τουλάχιστον εμένα με έπιασε κατάθλιψη. Διότι σκεφτόμουν ότι η συγκεκριμένη συγκυρία δεν θα επαναληφθεί. Και ότι τα ίδια παιδιά, την επόμενη φορά που θα βρεθούν σε τελικό ως ενήλικες, κατά πάσα βεβαιότητα θα ρίχνουν μπινελίκια σαν λιμενεργάτες. Και αν δουν απέναντι τους οπαδό άλλης ομάδας, ,ίσως να του κατεβάσουν και καμιά καρέκλα στη κεφαλή.
Γιατί; Μα επειδή η «παιδεία» που παίρνουν σε ολόκληρη τη ζωή τους είναι οπαδική. Όχι γηπεδική. Οπαδική. Ακόμα και αν δεν μπουν ποτέ σε συνδέσμους ή δεν ξαναπατήσουν σε γήπεδο, η πλειονότητα των παιδιών εκτίθεται διαρκώς και καθημερινά σε συμπεριφορές και νοοτροπίες κακού οπαδού. Στο διαχρονικό ή με εμάς ή με τους άλλους. Στο σπίτι, στο σχολείο, στον δρόμο: Επιθετικότητα, αγένεια, περιχαράκωση σε μια ιδιότυπη ατομικότητα, βαθιά ανευθυνότητα και στρεβλή αντίληψη για τον εαυτό τους και για τον κόσμο. Να τα μαθήματα που οι περισσότεροι από εμάς διδάσκουμε στα παιδιά. Πολύ φοβάμαι με λίγα λόγια ότι τα χαρούμενα πιτσιρίκια που γέμισαν το Νέο Κλειστό Γυμναστήριο Ηρακλείου έχουν ήδη μέσα τους ένα υπό διαμόρφωση κάφρο. Αν όχι όλα, πάντως πολλά.
Το ενδεχόμενο βεβαίως, η εμπειρία του Σαββάτου, η εμπειρία της συνύπαρξης με «αντιπάλους» δηλαδή, να έγραψε μέσα τους, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η εγγραφή να λειτουργήσει μελλοντικά ως ανάχωμα στην πιθανή μετεξέλιξή τους σε ό,τι περιέγραψε πιο πάνω.
Ας κρατήσουμε αυτό το «ίσως» ως επίλογο. Και την αισιόδοξη εικόνα μιας ζωντανής, ανάμεικτης κερκίδας, Όπως τραγουδούσε κάποτε και ο Παύλος Σιδηρόπουλος: «Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»…»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου