O Παναθηναϊκός γνώρισε ακόμη μια ταπείνωση την φετινή σεζόν και δέχθηκε ξανά τέσσερα γκολ μετά από 28 μήνες. Μια ήττα σκληρή τόσο αγωνιστικά, όσο και εξωαγωνιστικά που διέλυσε προσδοκίες και όνειρα που είχαμε για τον τελικό του Κυπέλλου.
Και αν οι περισσότεροι περιορίζουν το κακό στο ποδοσφαιρικό τμήμα, εγώ επικεντρώνομαι στο κακό που μας έχει βρει σαν λαό. Κάθε φορά μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα, κάθε στιγμή μετά από ένα χαστούκι προσπαθώ να πιάσω τον σφυγμό του «πράσινου» κόσμου. Να δω αν αισθάνομαι τα ίδια πράγματα με τους άλλους, αν εθελοτυφλώ, αν είμαι ο τρελός του χωριού...
Και τα συμπεράσματα κάθε φορά γίνονται όλο και πιο απαισιόδοξα, όλο και περισσότερο τρομακτικά. Ψάχνω να βρω σφυγμό, αλλά πως; Ο κόσμος έχει παγώσει, έχει βαρεθεί, έχει πάθει ανοσία και τίποτα πλέον δεν τον αγγίζει. Είτε νίκη, είτε ήττα είναι "άλλη μια μέρα στο γήπεδο" και δεν υπάρχει η διάθεση για έντονα συναισθήματα. Σαν να μας τα πήρε ο χρόνος, σαν τελειώσαν τα αποθέματα, σαν να μας τα ρούφηξε ο Τζίγγερ, το συλλαλητήριο, η πολυμετοχικότητα, ο Δ.Γιαννακόπουλος, οι Πρίγκιπες και ο Αλαφούζος.
Το «δεν βαριέσαι» πάει σύννεφο και η τεσσάρα-αποκλεισμός με διαιτητικό "πάρτι" περνάει αναίμακτα και απλά αρκούμαστε στο μετά και στο "άντε να δούμε".
Και πως να κατηγορήσω έναν λαό που έχει δεχθεί τόση πλύση εγκεφάλου και τόσο πόλεμο από τους μέσα; Πως να μην δικαιολογήσω τους 50άρηδες και βάλε που αρέσκονται στις μνήμες του παρελθόντος, τους 30άρηδες-40άρηδες που κουράστηκαν να κυνηγάνε το καλύτερο για τον Σύλλοηο, τους μικρότερους που δεν ξέρουν τι καλύτερο να κυνηγήσουν αφού δεν το έχουν ζήσει ποτέ;
Μας ρουφήξανε την ενέργεια φίλοι μου, μας μόλυναν την αγάπη για τον τριφύλλι και μας έκαναν το μυαλό μίξερ με τα υπόγεια παιχνίδια τους που πλέον είμαστε σε έναν χρόνιο βαθύ λήθαργο.
Ίσως αυτό να αλλάξει, ίσως να είναι και μια νέα κατάσταση που θα παγιωθεί και δεν θα μας κάνει εντύπωση μετά από λίγο. Ίσως οι τωρινοί πιτσιρικάδες να βρουν την φλόγα μέσα τους και να αλλάξουν το ρου της ιστορίας του Συλλόγου ή οι μεγαλύτεροι να ζωντανέψουν ξανά, ίσως απλά να περιμένουμε τις επιτυχίες και τις κούπες για να θυμηθούμε πως είναι να αγαπάμε με ζωντάνια τον Παναθηναϊκό...
Κανείς δεν ξέρει για το μέλλον. Αυτό που ξέρουν όλοι είναι το παρελθόν γιατί το έχουν ζήσει και έχουν τις εικόνες μέσα στο μυαλό τους. Εικόνες από μια άλλη τεσσάρα στην Τούμπα το 2002 που μας βρήκε στο αεροδρόμιο να μην μπορούμε να δεχθούμε μια τόσο μεγάλη ήττα και να θέλουμε να εξηγήσουμε στην τότε ομάδα που παίζουν και πως δεν ζητάμε για το τριφύλλι τίποτα λιγότερο από τα πάντα.
Ήττα είπα; Είδατε, συνήθισα και εγώ. Ξεφτίλα ήταν τότε στα μάτια μου...
ΥΓ: Η Θύρα 13 είναι η φλόγα που έχουμε στην ψυχή μας και η παιδική τρέλα που μας οδήγησε στο πέταλο και δεν μας διώχνει από το γήπεδο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πρέπει να πάψει πλέον ο διαχωρισμός στις τάξεις του κόσμου μας. Και αυτό θα συμβεί μόνο όταν συμφωνήσουμε όλοι στα βασικά: Ότι αγαπάμε τον Παναθηναϊκό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου