Kαόμουν και κοίταγα τις φωτογραφίες από την Μπολόνια με αφορμή τα 14 χρόνια από την ιστορική κατάκτηση εκείνου του τροπαίου και το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία του Παύλου Γιαννακόπουλου, να σηκώνει το -πιο κακόγουστο- Ευρωπαϊκό προς τον κόσμο και στο μυαλό μου γεννήθηκαν άλλες τόσες φορές που το σκηνικό ήταν το ίδιο με εκείνον και τον Θανάση.
Ανάθεμα κι αν τα θυμάμαι όλα. Ας όψονται οι κατακτήσεις που είναι αμέτρητες. Μόνο που δεν είναι εκεί το θέμα, ούτε καν η γλύκα αν θέλετε. Συνηθίζω να λέω πως πολλές φορές στον αθλητισμό και στην Παναθηναϊκή πραγματικότητα και νοοτροπία ενός οπαδού είναι άλλα στοιχεία περισσότερο σημαντικά από τις κατακτήσεις πρώτων θέσεων. Στην προκειμένη, τούτη η συμπεριφορά των πλέον ιστορικών παραγόντων του Συλλόγου μας.
Πόσους Παναθηναϊκούς έχετε ακούσει να χαρακτηρίζουν τον Παύλο Γιαννακόπουλο ως «Παναθηναϊκό πατέρα» μας; Πόσες φορές δεν έχει κάποιος Παναθηναϊκός ότι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είναι «ένας από εμάς»;
Σίγουρα ο περισσότερος κόσμος βρίσκει την ουσία αυτών των ατακών στα δεκάδες τρόπαια που έχουν κατακτήσει τα αδέρφια. Δε νομίζω όμως να έβγαιναν το ίδιο αυθόρμητα τέτοιες ατάκες εάν οι δύο τους δεν είχαν συμπεριφορά που ξεχώριζε.
Και επειδή ξέφυγα, πάμε πίσω πάλι στην παραπάνω φωτογραφία. Εκ των αριστερών ο Παύλος στην Μπολόνια το 2002, εκ των δεξιών ο Θανάσης στην Αθήνα το 2007. Τότε που έπαιρναν την κούπα στα χέρια τους και πρώτο τους μέλημα ήταν όχι να καρπωθούν την δόξα αλλά να μοιραστούν την χαρά με τον κόσμο που σεβόντουσαν. Να την πάνε στην κερκίδα να δώσουν χαρά στους Παναθηναϊκούς. Χωρίς φανφάρες. Απλά έφευγαν με το τρόπαιο χαμογελαστοί. Ούτε στημένοι πανηγυρισμοί, ούτε εξαναγκαστικά διπλωματικά λαϊκίστικα παιχνίδια.
Και με το που τελείωνε αυτό σειρά έπαιρναν οι πρώτες συνεντεύξεις σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες.
«Σήμερα κάναμε χαρούμενο τον κόσμο του Παναθηναϊκού...»
«Αυτή η βαρδιά ανήκει στους Παναθηναϊκόυς που βρίσκονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη...»
«Υποσχόμαστε να μην σταματήσουμε να κάνουμε ευτυχισμένο τον κόσμο του Συλλόγου...»
«Συγχαρητήρια στους παίκτες και τους προπονητές του Παναθηναϊκού, μα πάνω από όλα σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο...»
Σε κάθε κατάκτηση, σε κάθε χαρά πρώτο μέλημα ο κόσμος...
Τέτοιους ανθρώπους έχει ανάγκη ο Σύλλογος. Να εμπνέουν, να συσπειρώνουν, να προάγουν σωστές συμπεριφορές και ιδανικά. Ρομαντικούς Παναθηναϊκούς!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου