Πολύ σημαντική ημέρα η χθεσινή. Όχι γιατί συνέβη κάτι, ούτε γιατί ειπώθηκε κάτι στην Γενική Συνέλευση της Παναθηναϊκής Συμμαχίας που θα σηματοδοτήσει εξελίξεις άμεσα. Σημαντική για τον εξής λόγο. Τα όσα ειπώθηκαν και όσοι συμμετείχαν σε αυτήν την διαδικασία βοήθησαν για συμπεράσματα. Ας πούμε μελαγχολικά αλλά σίγουρα ρεαλιστικά.
Ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει. Και προφανώς δεν αναφέρομαι αγωνιστικά. Έτσι κι αλλιώς η αγωνιστική πορεία μιας ομάδας είναι αποτέλεσμα άλλων καταστάσεων. Αρκετά μας έχει απασχολήσει η βιτρίνα τόσα χρόνια στον Σύλλογο. Έχει έρθει -έχει περάσει για την ακρίβεια- ο καιρός να ασχοληθούμε και με το περιεχόμενο από πίσω της.
"Είναι περιορισμένες οι δυνατότητες μου" είπε σε κάποια στιγμή της απολογητικής (;) και πιο απόλυτης και επιθετικής του στάσης ο Γιάννης Αλαφούζος. Και ασυναίσθητα κοίταξα γύρω μου. Όντως έχει περιορισμένες δυνατότητες, ίσως να έφτασε το ταβάνι προσφοράς του αλλά ποιος να κατηγορήσει μόνο εκείνον όταν και εμείς σαν λαός είμαστε μια από τα ίδια;
Το ξέρω, πως δεν ακούγεται ωραίο αλλά οι αριθμοί λένε -σχεδόν- πάντα την αλήθεια. Δυόμισι εκατομμύρια Παναθηναϊκοί υπάρχουν σε όλο τον κόσμο; Τρια; Ούτε 10.000 δεν γράφτηκαν έστω μια σεζόν, σε μια προσπάθεια που αν πετύχαινε θα έσωζε ολόκληρο τον Σύλλογο και θα τον έβαζε σε μια πολύ πιο υγιή τροχιά. Από τους 10.000 ούτε 300 δεν βρέθηκαν σήμερα στην ΓΣ. Δεν ξέρω πως το μεταφράζεται εσείς, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να δανειστώ την ατάκα του Αλαφούζου και να την παραποιήσω ελαφρώς.
"Είναι περιορισμένες οι δυνατότητες μας". Και έχουμε αυτό που αξίζουμε. Έναν Παναθηναϊκό περιορισμένων δυνατοτήτων. Με μια Συμμαχία που πλέον έχει χάσει την σημασία της και δεν ξέρω αν πολλοί πλέον γνωρίζουν και τον λόγο ύπαρξης της. Με έναν πρόεδρο που σήμερα μου έδωσε την εντύπωση πως βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο. Με έναν κόσμο που είναι εθισμένος στην κριτική και κολλημένος στον καναπέ του.
Ο Παναθηναϊκός είναι ο λαός του αλλά ο λαός του είναι εξαφανισμένος. Αυτό είναι το συμπέρασμα και αυτή είναι η ουσία. Ο κόσμος έδειξε πως θέλει έναν...πλούσιο νονό και δεν δίνει δεκάρα να κοιτάξει την ιστορική χαμένη ευκαιρία που περνάει -πέρασε...- από μπροστά του.
Ο Παναθηναϊκός όσο ο λαός είναι εξαφανισμένος θα είναι και ένας Σύλλογος με περιορισμένες δυνατότητες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Θα σταματήσει να είναι μόλις βρεθεί ο φραγκάτος ή μόλις βγάλει η Ελληνική δικαιοσύνη αληθινό τον Αλαφούζο. Όσο δεν συμβαίνει κάτι από τα δύο, η κατηφόρα δεν θα αλλάξει κλίση.
Όλα τα υπόλοιπα από αυτά που ειπώθηκαν είναι απλά να χαμε να λέγαμε. Προοπτική για γήπεδο δεν υπάρχει όπως μας το υπενθύμισε κομψά ο Αλαφούζος, plan b αν δεν τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός δεν υπάρχει, χρέη μειώθηκαν αλλά συνεχίζουν να δένουν την ομάδα και πάει λέγοντας.
Μακάρι οι 6 μήνες του Αλαφούζου να είναι μια πραγματικότητα και όχι μια ευχή γιατί αλλιώς προβλέπω ακόμη πιο άσχημες ημέρες για τον Σύλλογο. Τα 19 χρόνια φαίνεται πως είναι το σημείο που το ποτήρι ξεχείλησε. Όχι από αγανάκτηση, αλλά από θέμα πιθανοτήτων να σηκώσουμε ξανά κεφάλι.
Μπορεί να ακούγομαι μίζερος αλλά δείτε τι συνέβη χθες.
Από τους ούτε 9.000 συμμάχους, δεν έδωσαν το παρών στην ΓΣ να ρωτήσουν, να μάθουν ούτε 300 άτομα και από αυτούς ούτε 25 ενδιαφέρονται για μια θέση στο ΔΣ της Συμμαχίας. Όλα αυτά την στιγμή που το "προεδρείο" βιαζόταν να τελειώσει άκομψα την συνέλευση γιατί ξεκινούσε ο αγώνας στην άδεια Λεωφόρο που μετρούσε πληγές από ένα στήσιμο που ο Γ.Αλαφούζος δήλωσε πως δεν το περίμενε...
Προς το παρόν λοιπόν πορευόμαστε έτσι. Μέχρι να γίνει κάτι από τα παραπάνω δύο που προανέφερα...
ΥΓ: Σε κάθε γκρίνια μας, διχασμό και μιζέρια κοινό σημείο όλα αυτά τα χρόνια ήταν η δράση του κόκκινου παρακράτους. Τι άλλο θέλετε για να δείτε την ουσία;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου