Πριν πολλά χρόνια περίμενες αυτά τα ντέρμπι όλη την σεζόν. Να ζήσεις live όλα τα συναισθήματα που σου προσφέρουν τέτοια ματς, να αποδείξεις στον αιώνιο αντίπαλο ότι είσαι καλύτερη ομάδα, να πάρεις την "μάχη" της εξέδρας, να παίξεις έναν κομβικό αγώνα που θα μπορούσε να κρίνει και όλο το πρωτάθλημα. Πλέον κάθε πέρυσι και καλύτερα...
Το Σάββατο είσαι έτοιμος να παίξεις ακόμη ένα ντέρμπι χωρίς όμως
όλα τα παραπάνω στοιχεία. Αυτό το ματς δεν θα κρίνει κανένα πρωτάθλημα γιατί αυτό κρίνεται εκτός αγωνιστικών χώρων, δεν θα έχεις τους αντίπαλους οπαδούς απέναντι γιατί είναι προτιμότερο να μην...γκρεμιστούν τα γήπεδα, δεν έχει νόημα να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερη ομάδα γιατί δεν γεύεσαι μετέπειτα κανένα καρπό της νίκης αυτής και το μόνο που έχει μείνει είναι κάτι σκόρπια άρρωστα συναισθήματα που δεν έχουν καμία επαφή με την λογική.
Χωρίς υπερβολή νιώθω πως περιμένω το ντέρμπι απλά από συνήθεια. Μαζί με τα πρωταθλήματα μου έχουν κλέψει και τα συναισθήματα. Αρνούμαι να μπω στην λογική να φανατίζομαι μέχρι εσχάτων και να μην μου απομένει ίχνος αξιοπρέπειας. Το σώμα μου θα βρίσκεται καθαρά "γιατί δεν γίνεται αλλιώς" μέσα στην Λεωφόρο, αλλά το μυαλό μου αντιστέκεται πεισματικά να παίξει το στημένο παιχνίδι τους.
Ξέρω πως είτε κερδίσω, είτε χάσω το Σάββατο δεν θα αλλάξει τίποτα. Ξέρω πως είτε προκαλέσουν και γίνουν επεισόδια, είτε όχι η ομάδα μου δεν θα βγει ούτε περισσότερο κερδισμένη, ούτε με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Γνωρίζω πως τα έντονα μου συναισθήματα για ένα τέτοιο ματς θα βολέψουν ξανά και τους εντός και τους εκτός.
Μακάρι η ομάδα να κερδίσει αλλά δεν θα επιτρέψω στο ελάχιστο να πέσω ξάνα θύμα κοροϊδίας και να εθελοτυφλήσω για λίγες μέρες.
Αυτό το ματς δεν χρειάζεται ούτε κλουβιά, ούτε κλούβες, ούτε ΜΑΤ, ούτε διαιτητές, ούτε παίκτες, ούτε κόσμο γιατί πολύ απλά -στο δικό μου μυαλό- δεν πρέπει να γίνει. Το πάθος και η τρέλα πάνε στον κάδο των αχρήστων. Το πολύ-πολύ να διογκωθούν και να χρησημοποιηθούν όπως πρέπει από αυτούς που μας έχουν βιάσει τα συναισθήματα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, όταν η ομάδα σου είναι το μόνιμο θύμα, κόσμος και διοίκηση βάζουν ένα stop και πασάρουν κάθε επόμενο χαρτί σε αυτήν την στημένη τράπουλα. Χωρίς λαϊκισμούς, χωρίς επεισόδια, χωρίς πολλά-πολλά. Στο στυγνό επαγγελματισμό σκέφτεσαι ρομαντικά και λες "δεν παίζω με τους κλέφτες".
Επειδή όμως απέχουμε πολύ από αυτό, ας προσπαθήσουμε να μην πιαστούμε ξανά μαλάκες στον βωμό ενός 90λεπτου.
Δυστυχώς το Σάββατο θα ζήσω μέρα ντέρμπι κυρίως με τις αναμνήσεις που αναπολώ και κλείνοντας τα μάτια μου σε αυτό που θα δω εντός κι εκτός Λεωφόρου. Και ελπίζω να βγω όσο κύριος θα μπω...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου