To αιώνιο ταξίδι του "Πατριάρχη" και η επιτακτική ανάγκη να βρεθεί ένας ξεχασμένος από μια ρομαντική εποχή...

Σαν σήμερα το 1980 ο μεγαλύτερος -για πολλούς- παράγοντας του Συλλόγου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 84 ετών και στο ξεκίνημα του για το αιώνιο ταξίδι φρόντισε κάποιοι λόγοι του για τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο να είναι τόσο ισχυροί ώστε να αναπαράγονται από γενιά σε γενιά. Τα ιδανικά, τα ήθη και αυτά που πρέπει να πρεσβεύει ο Σύλλογος αλλά και ο κόσμος του.

Τα λόγια του αντέχουν στον χρόνο, η πικρή αλήθεια όμως είναι πως χάνουν την σημασία τους αφού πλέον κανείς δεν μπορεί να τα κατανοήσει.

Όποτε αναφέρονται συζητήσεις για τον
Απόστολο Νικολαϊδη αντιλαμβάνομαι με μεγάλη πίκρα την απουσία ενός ρομαντικού Παναθηναϊκού, με οικονομική αλλά και κοινωνική δύναμη, ξεχασμένου αν θέλετε από κάποια άλλη ξεχασμένη εποχή. Ένας άνθρωπος που θα αντιλαμβάνεται την ισχύ που έχει αυτός ο Σύλλογος και με κάθε ευκαιρία θα της δίνει την πραγματική διάσταση και δεν θα την περιορίζει στα αθλητικά δρώμενα. Μια προσωπικότητα που θα εμπνέει με τους λόγους του και θα έχει την δυναμική, αυτά που λέει να τα κάνει και πράξη. Ένα μυαλό που θα έχει σαν στόχο του, ανεξάρτητα με τις υπόλοιπες δραστηριότητες του, να προάγει τα Παναθηναϊκά ιδεώδη και να μεγαλώνει ο Σύλλογος, όχι απαραίτητα μόνο με κούπες.

Ένας άνθρωπος που θα καταφέρει να κάνει ξανά τον Παναθηναϊκό ταυτόσιμη έννοια με την πρωτεύουσα και να τον εισχωρήσει στον καθημερινό Αθηναϊκό τρόπο ζωής. Να τον κάνει γνωστό στα πέρατα της Ελλάδας και να αποτελεί τον πιο λαμπερό πρεσβευτή της χώρας μας.

Δυστυχώς εκτός από λεφτά και ομόνοια, πάσχουμε στον Σύλλογο κυρίως από έλλειψη νοοτροπίας. Ασχέτως αν υπάρχει σε πολλούς οπαδούς, δεν υπάρχει στο ευρύ Παναθηναϊκό κοινό. Και θα την αποκτήσει μόνο αν βρεθεί κάποιος να εμπνεύσει και να παρασύρει τον κόσμο μαζί του, ζωντανεύοντας μια εντελώς ξεχασμένη εποχή.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ένα αθλητικό σωματείο, ένα Γουέμπλεϊ, τα 6 Ευρωπαϊκά, η Θύρα 13 ή η Λεωφόρος. Ο Παναθηναϊκός είναι τρόπος ζωής που μέσα σε αυτόν εμπεριέχονται όλα αυτά. Και αν σας πέφτει βαριά αυτή η έκφραση, τότε σίγουρα ο Παναθηναϊκός από την ίδρυση του δημιούργησε και καλλιέργησε μια ξεχωριστή κουλτούρα που δεν είναι κλεισμένη μέσα σε κάποια γήπεδα. Και αυτήν την κουλτούρα δεν είμαι σίγουρος αν και το 1% των Παναθηναϊκών την διαφυλάσσει καλά μέσα του και την διαδίδει απλόχερα στη κοινωνία που ζει.


ΥΓ: Ο άνθρωπος που θα χτίσει την νέα σύγχρονη -και όχι φρεσκαρισμένη- Λεωφόρο θα μπει με χρυσά γράμματα στην Παναθηναϊκή ιστορία. Και αυτό το επίτευγμα θα είναι μεγαλύτερο από τίτλους, πορείες και διακρίσεις. Θέλει αρχίδια όμως...

ΥΓ2: Τα 100 χρόνια ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να κερδίσουμε στην χαμένη μας ταυτότητα μέσα στην Αθηναϊκή κοινωνία. Και όμως περιοριστήκαμε σε γιορτές λίγων χιλιάδων. Από τα ασυγχώρητα λάθη που δεν θα έχουμε την ευκαιρία να διορθώσουμε.