Παρακολουθούσα χθες τον ημιτελικό Σερβία-Λιθουανία με την ομάδα του Σ.Τζόρτζεβιτς να βρίσκεται καθόλη την διάρκεια του αγώνα πίσω στο σκορ και να κυνηγάει να...μην πέσει θύμα έκπληξης ένα βήμα πριν τον τελικό του Eurobasket. Τελικά οι Σέρβοι χάσανε την ευκαιρία να διεκδικήσουν το τρόπαιο, όμως ο Τζόρτζεβιτς με κέρδισε για τα καλά.
Οι γνώσεις μου στο
μπάσκετ έχουν ταβάνι και από κάποιο σημείο και μετά δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για τακτικά σημεία του παιχνιδιού. Οπότε σε αυτό το κομμάτι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο παρά να περιμένω να δω τι αποτελέσματα θα φέρει φέτος στο ΟΑΚΑ και να τον κρίνω με βάση αυτά. Όμως την μαχητικότητα, το πνεύμα νικητή και την ζωηράδα που εκπέμπει ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορώ να την αντιληφθώ ακόμη και μέσα από μια...τηλεόραση.
Το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού αντικειμενικά δυνάμωσε και ανέβηκε επίπεδα ποιότητας από το περυσινό. Η περυσινή χρονιά ήταν δοκιμαστική και παρά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος απέτυχε. Το ρόστερ ήταν χαμηλοτάβανο αλλά κατ εμέ η απουσία ενός ανθρώπου να εμπνέει στην άκρη του πάγκου (και όχι από την μεριά του Αλβέρτη) ήταν καθοριστική. Ο Ιβάνοβιτς σε καμία περίπτωση δεν σε ξύπναγε μόλις τον έβλεπες. Πιο πολύ σου έβγαζε μια αντιπάθεια, παρά σε κέρδιζε. Ξύλινος και απρόσιτος. Και μόνο που τον κοίταγες δεν σου δημιουργούσε προσδοκίες για το μέλλον. Από την άλλη μεριά ο Πεδουλάκης (όπου η Παναθηναϊκή ιστορία πρέπει να του πιστώσει ότι κράτησε σε υψηλό επίπεδο την ομάδα, δεν άφησε τίτλους να του ξεφύγουν και δεν έχασε τα αποδυτήρια μετά από μια πρωτόγνωρη αλλαγή στο τμήμα) έβγαζε μαχητικότητα, θέληση και εργατικότηα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν η προσωπικότητα που ο top παίκτης θα ακούσει με σεβασμό τις φωνές του και παράλληλα θα τον εμπνεύσει.
Το κάρμα προπονητή λοιπόν, που χρειαζόμαστε την δεδομένη χρονική στιγμή η ομάδα νομίζω πως το βρήκαμε και η επιλογή του Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι από τις πλέον ενδεδειγμένες. Χωρίς να έχει καταφέρει τίποτα το αξιοσημείωτο σε συλλογικό επίπεδο σαν προπονητής, έχει ισχυρή προσωπικότητα γεμάτη φιλοδοξία και ενεργητικότητα που υπερκαλύπτει τα όποια μειονεκτήματα μπορεί να βγάλει στην πορεία. Οι αντιδράσεις του στο χθεσινό ματς που προσπαθούσε να ξυπνήσει τους παίκτες του, μου έδειχναν έναν άνθρωπο που δεν φοβάται να κυνηγήσει την νίκη, ούτε να πέσει μαχόμενος στο τέλος. Δεν καθόταν όρθιος με σταυρωμένα τα χέρια λες και παρακολουθούσε όπερα.
Φώναζε, έδινε οδηγίες, ζούσε το ματς. Όπως έκανε και την μεγάλη καριέρα σαν παίκτης. Αυτά λοιπόν θεωρώ ότι θα εμπνεύσουν τους Παππά, Γιάνκοβιτς, Χαραλαμπόπουλο, Παπαγιάννη, Μποχωρίδη και Λούντζη ώστε να ανέβουν επίπεδο και να αποκτήσουν μπασκετικά καρύδια. Αυτά θα ζωηρέψουν τον Καλάθη να βγει μπροστά και να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Αυτά θα βρουν και στον Παναθηναϊκό οι Ραντούλιτσα, Κούζμιτς και Πάβλοβιτς μιας και είναι γνώριμοι. Αυτά θα εκτιμήσουν οι Διαμαντίδης και Φώτσης και θα μπορεί ο κόουτς να έχει συν δύο προπονητές μέσα στο παρκέ.
Με άλλα λόγια μοιάζει εφικτό φέτος να παντρευτεί η εμπειρία, με την ικανότητα, την φιλοδοξία και το ταλέντο που υπάρχουν σε αυτό το ρόστερ, υπό την καθοδήγηση του Σάσα.
Θετικά vibes, λοιπόν κύριοι, μου βγάζει ο ερχομός του κόουτς. Και αυτά σε καμία περίπτωση δεν τα ένιωθα τις 3 προηγούμενες χρονιές. Μένει να δούμε αν θα με δικαιώσει..
ΥΓ: Και μην ξεχνάτε πως είναι Σέρβος. Με ότι -καλό- αυτό συνεπάγεται για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου