Do or Die....

    Και ξαφνικά εγένετο "τελικός" για τον Παναθηναϊκό μέσα στο καταχείμωνο του Δεκέμβρη.Ανήμερα του Αγίου Νικολάου,μεγάλη η Χάρη του,ο εξάστερος καλείτε να δώσει
έναν Do or Die αγώνα στο ΟΑΚΑ εναντίον των γαυροειδών του Βελιγραδίου του Ερυθρού Αστέρα.

 
Η μοίρα τα έφερε έτσι,όχι μόνη της φυσικά αφού έβαλαν το χεράκι τους και οι παίκτες με το
τεχνικό team,και μετά τις τέσσερις ήττες στα εφτά πρώτα παιχνίδια,ο Παναθηναϊκός να επιβάλετε να
κερδίσει απόψε για να μπορέσει να συνεχίσει στο θεσμό και να πάει στο TOP 16...
Αυτό από μόνο του ακούγεται απίστευτο αφού για πρώτη φορά από τότε που ο δυνάστης του Ευρωπαϊκού μπάσκετ άρχισε να χτίζει τον μύθο του στα παρκέ της Γηραιάς Ηπείρου βρίσκεται σε τόσο δύσκολη θέση.Καταλαβαίνει κανείς ότι αν,κούφια η ώρα που το ακούει,συμβεί το απευκταίο θα μιλάμε για την μεγαλύτερη αποτυχία που έχει γνωρίσει η ομάδα στην ιστορία της.
 
Η χρονιά ξεκίνησε κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα,κακώς κατά την άποψη μου.Είχαν όλοι παρασυρθεί από το θριαμβευτικό κλείσιμο της προηγούμενης σαιζόν και πίστευαν ότι φέτος θα τα σαρώναμε όλα.Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι,τουλάχιστον  στο ξεκίνημα της σαιζόν.Σίγουρα αποτελεί ελαφρυντικό το πρόβλημα των τραυματισμών αλλά από εκεί και πέρα η ομάδα δεν δείχνει κάποιο συγκεκριμένο αγωνιστικό προσανατολισμό .Έλλειψη συστημάτων,προβληματικά pick n rolls και το κυριότερο μια ανησυχητική αναρχία στο παιχνίδι της που αποβαίνει μοιραία σε πολλές περιπτώσεις.Παρατηρώ στα περισσότερα παιχνίδια όταν διαβάζω τα στατιστικά η ομάδα να σουτάρει περισσότερα τρίποντα από δίποντα.Αυτό δεν είναι ένδειξη σοβαρότητας.Όποιος έχει παίξει μπάσκετ γνωρίζει ότι το θέμα σουτ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ψυχολογία.Αν σου μπούνε τα πρώτα 2-3 σουτ έχει καλώς αν όχι όμως τότε ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι....Στα παιχνίδια που έχασε μέχρι τώρα η ομάδα είχε γίνει το δεύτερο.Παρουσίαζε ένα φόβο σε ότι είχε να κάνει με την είσοδο στη ρακέτα ,η οποία νόμιζε κανείς ότι είχε νάρκες.Προσπαθούσε λοιπόν με καταιγισμό τριπόντων να κάνει κάτι,αυτά δεν έμπαιναν και η ήττα ερχόταν φυσιολογικά.
 
Τέλος πάντων οι αναλύσεις για το τι έγινε μέχρι τώρα δεν έχουν και τόση σημασία απόψε.Αυτό που μας καίει είναι τι θα γίνει το βράδυ στον αγώνα.Πραγματικά δεν θυμάμαι να ετοιμάζομαι να ανηφορίσω στο ΟΑΚΑ με τόσο άγχος όπως σήμερα.Ούτε στον τελικό του 2007 με την ΤΣΣΚΑ δεν ήμουν τόσο προβληματισμένος. Πιστεύω ότι σήμερα θα μιλήσει ο τσαμπουκάς,ο αθλητικός πάντα,και ο νόμος του ΟΑΚΑ. Δεν περιμένω να δω κάποια εντυπωσιακή αλλαγή στην αγωνιστική εικόνα αφού τα προβλήματα παραμένουν και μάλιστα προστέθηκε και αυτό του εορτάζοντα σήμερα Νίκου Παππά,που ήταν σε πολύ καλή κατάσταση από το ξεκίνημα σχεδόν της χρόνιας και που στο αντίστοιχο παιχνίδι του Βελιγραδίου είχε κάνει όργια πραγματικά.Περιμένω όμως η λάβα του κόσμου και η μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργείται σε αυτό το γήπεδο να παρασύρουν την ομάδα και να την οδηγήσουν στην επιτακτική νίκη επιβίωσης στο θεσμό.
 
Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι το γνωστό.Φωνή πάθος,κολασμένο ΟΑΚΑ για να "κάψουμε" τα αδέρφια των ακατανόμαστων. Και όπως έχουμε ξαναπεί, τόσα χρόνια αυτή η ομάδα μας κράτησε ψηλά τώρα είναι και πάλι η σειρά μας να το κάνουμε εμείς για αυτήν....