Μάθημα ζωής!

Θανάσης Ασπρούλιας

Τα διδάγματα που μπορεί ο καθένας να εισπράξει από την μονομαχία της Ρόδου είναι πολλά. Κάποια ...πολυφορεμένα, που δεν χάνουν ποτέ την αξία τους, όπως τα ...starάκια ένα πράγμα. Κάποια ολοκαίνουρια και τόσο ζουμερά σε ουσία, που είναι αδύνατον να μην τα καταβροχθίσουμε. Για την αξία του φετινού Ροδίτικου επιτεύγματος έχουμε αναφερθεί και το καπέλο έχει υψωθεί τόσες φορές προς τον Βασίλη Φραγκιά και τους παίκτες του. Ολος αυτός ο συφερτός, που ορίζει τις τύχες του μπάσκετ, έπρεπε να σκάψει λάκκους για να κρυφτεί, βλέποντας το κλειστό γυμναστήριο της Ρόδου, να γνωρίζει ανεπανάληπτες στιγμές, όχι μόνο γιατί αντίπαλος ήταν ο Παναθηναϊκός, αλλά γιατί η σαρξ εξ της σαρκός του ντόπιου, παρατασσόταν να αντιμετωπίσει τον μεγάλο αντίπαλο ως (κι όχι σαν) ίσος (βαθμολογικά) προς ίσο.

Ο κόσμος δεν έχει
βαρεθεί το μπάσκετ, απεναντίας το αγαπάει, το λατρεύει. Απλά βαρέθηκε να είναι θεατής σε μία παράσταση με προδιαγεγραμμένο τέλος... Κουράστηκε! Αυτό θέλει ο κόσμος... Ανταγωνισμό, όνειρο, ενδιαφέρον! Και βέβαια, οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για αυτό που βιώνουμε σήμερα, είναι (ω του οξύμωρου σχήματος) οι μεγαλύτερες ευεργέτες του μπάσκετ στη χώρα μας, οι αφοι Γιαννακόπουλοι κι εν συνεχεία οι αφοι Αγγελόπουλοι. Οι δυο οικογένειες έφτασαν το μπάσκετ στο σημείο που βρίσκεται... Οι Γιαννακόπουλοι το απογείωσαν, οι Αγγελόπουλοι αποτέλεσαν και αποτελούν το αντίπαλο δέος, αλλά οι δυο τους και μόνο αυτοί ευθύνονται για την κατάντια. Οχι γιατί ξόδεψαν αμέτρητα εκατομμύρια... Οχι γιατί η οικογένεια Γιαννακόπουλου έκανε τον οπαδό να αισθάνεται περήφανος στα πέρατα της Γης για την ομάδα που υποστηρίζει... Ούτε βέβαια για τα έξι πρωταθλήματα Ευρώπης, στα οποία έχουν συμμετοχή, ακριβώς ισάξια κι εφάμιλλη με αυτή των παικτών και των προπονητών.

Φυσικά αντιστοίχως, δεν κατέστρεψαν οι Αγγελόπουλοι το μπάσκετ με το όνειρο και την τρέλα τους να τερματίσουν την βασιλεία του Παναθηναϊκού ξοδεύοντας καραβάνια εκατομμυρίων για να το πετύχουν. Το οδήγησαν στην εξαθλίωση, διότι απλά ...δεν ασχολήθηκαν! Αφησαν το μπάσκετ έρμαιο των ανθρώπων που το ρήμαξαν, δεν το προστάτευσαν, επέτρεψαν την ανομία, την οποία γνώριζαν, αλλά παρόλα αυτά έκλεισαν τα μάτια και παρέδωσαν τα ηνία σε ανθρώπους ακατάλληλους να δημιουργήσουν όραμα και να συντηρήσουν το μύθο που είχε δημιουργηθεί κάποτε γύρω από το ελληνικό πρωτάθλημα. Δυστυχώς... Οι Γιαννακόπουλοι, κι εν συνεχεία οι Αγγελόπουλοι, έχουν κρατήσει την ελληνική παντιέρα ψηλά και θα τολμήσω να αναφέρω ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε στα έξι Ευρωπαϊκά, διότι υπήρχαν απέναντι οι Αγγελόπουλοι. Αν μία από τις δύο οικογένειες αποχωρούσε, το ελληνικό μπάσκετ δε θα ήταν το ίδιο... Και βέβαια, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε από την οικονομική κατάσταση της χώρας, τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο. Εξάλλου όπως μου παραδέχθηκε σε μία πρόσφατη συνέντευξή του στο GOAL, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας... “Αν δεν υπήρχε Ολυμπιακός, θα σταματούσα να είμαι Παναθηναϊκός”.

Η εικόνα του Βενετόκλειου, ήταν η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς που με την ευλογία των δύο μεγάλων, μαράζωσαν το μπάσκετ και το μετέτρεψαν σε έναν άβουλο οργανισμό, δέσμιο των κρατικών παροχών και με μηδενική διεισδυτικότητα στους πραγματικούς αγωγούς χρήματος... Το μάρκετινγκ, τη διαφήμιση, που θα έρχονταν σε συνδυασμό με την οργάνωση, την εξέλιξη και την πρόοδο.

Από την άλλη πλευρά, στη νίκη του Παναθηναϊκού, διατυπώθηκε με τον καθαρό και ξάστερο γραφικό χαρακτήρα, ότι η ...πείνα είναι αυτή που φέρνει το κίνητρο. Κι ο πιο “πεινασμένος” από τους παίκτες του τριφυλλιού άρπαξε μαχαίρια και πιρούνια για να “καταβροχθίσει¨ την ευκαιρία που του δόθηκε να παίξει μπάσκετ, να πρωταγωνιστήσει, να νιώσει ξανά.

Ο Στράτος Περπέρογλου, είχε να πατήσει στο παρκέ από τον περασμένο Ιούνιο... Πέρασε την πιο σοβαρή περιπέτεια της ζωής του, βγήκε νικητής και επιστρέφοντας στο γήπεδο, απέδειξε πόσο αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει... Δεν είναι οι 18 πόντοι που σημείωσε... Είναι η γενικότερη συμπεριφορά... Η προσαρμογή στις οδηγίες του Ομπράντοβιτς, που ερεθίζουν εγκεφαλικά τον παίκτη που θέλει να τις ακολουθήσει και δεν πρόκειται για μία απλά ξεπατικοτούρα, ή μία ρομποτική άνοη εκτέλεση. Τους προηγούμενους τρεις μήνες έκανε προπόνηση και προσπαθούσε όπως ο Σταλόνες στο Ρόκι 4, γνωρίζοντας ότι δεν έχει συμβόλαιο και θα το υπέγραφε από τη στιγμή που θα επέστρεφε. Δεν είναι το χρήμα που τον κινεί. Είναι το κίνητρο να ξαναπαίξει μπάσκετ... Να τεθεί υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς, να βάλει εγκεφαλικά αινίγματα στον αντίπαλο... Ολα αυτά που κάνουν όλους εμάς να αγαπάμε το μπάσκετ.


Μη με ρωτήσετε αν οι υπόλοιποι παίκτες διακρίνονται από την ίδια επιθυμία. Θα είναι και άδικο για αυτούς... Ωστόσο, η συνταγή της επιτυχίας είναι αυτή... Να μπαίνεις στο γήπεδο, θαρρείς και είναι το πρώτο ματς της καριέρας σου (όσοι έχουν απολαύσει ένα ...πρώτο ματς στη ζωή τους, καταλαβαίνουν πως είναι). Οπως ακριβώς αισθάνεται ο Πέρπα, που παρέδωσε για ακόμα μία φορά μία διδασκαλία όχι μόνο στη θεματική ενότητα της διάθεσης και του κινήτρου, αλλά και της τακτικής. Δε μου αρέσει επαναλαμβάνομαι, αλλά πόσο διαφορετικός είναι ο Παναθηναϊκός με το λόου ποστ παιχνίδι του Στράτου;


Βεβαίως και ο Περπέρογλου, μόνος του δεν μπορεί να σώσει καμία παρτίδα. Χρειάζεται ο Μάριτς, ο Λόγκαν, ο Σμιθ, ο Μάικ ακόμα και ο Καλάθης με τον Σάτο, όπως και ο Βουγιούκας ή ο Τσαρτσαρής. Ολοι! Και περισσότερο από όλους οι τρεις πρώτοι... Αν το καταλάβουν έχει καλώς... Αν όχι, τότε, η διαδρομή είναι μία... “Οπως παλιά, με τον Σάτο στο δύο” παραφράζοντας έστω και καθ'υπερβολήν το τραγούδι του Βασίλη Καρρά. Οσοι μπορούν, αυτοί θα παίξουν... Κι όπως βγάλει ο δρόμος. Το ρόστερ πλέον είναι πλήρες και δεν λείπει κανένα εργαλείο... Που ξέρετε, μπορεί να αποδειχθεί κι αρκετό! Θα δείξει!

http://www.leoforos.gr/blog/35579/mathema-zoes