Πάει κι αυτό το πρωτάθλημα...ή ακόμη τίποτα δεν έχει τελειώσει σύμφωνα με τον Τερίμ, μιας και μαθηματικά ακόμη υπάρχουν ελπίδες...
Εμείς, λοιπόν, που δεν αγαπάμε τον Παναθηναϊκό...εμείς που δίνουμε λεφτά για εισιτήρια και δεν παίρνουμε συμβόλαια και αναγνώριση...εμείς που αφιερώνουμε προσωπικό χρόνο για να βρεθούμε σε άλλες χώρες και πόλεις...εμείς που -βλακωδώς- τραγουδάμε ονόματα παικτών που δεν γυρίζουν ούτε με το ζόρι να κοιτάξουν τα πέταλα...εμείς που δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα...εμείς που μιλάμε για έναν Σύλλογο μεγάλο και τρανό...εμείς που ξεφτιλίζουμε προσωπικούς εγωισμούς για να μην νιώσουμε υπαίτιοι κάποιας χαμένης ελπίδας...εμείς που από αύριο πάλι θα βρούμε κάτι για να εθελοτυφλήσουμε μπας και...εμείς που φωνάζουμε κατά κάποιου Αλαφούζου...εμείς που θα είμαστε αύριο πάλι στο γήπεδο...εμείς που όσο περνάνε τα χρόνια του τίποτα μπερδευόμαστε ολοένα και περισσότερο μέσα μας...εμείς που από εχθές πάλι δεν μπορούμε να το χωνέψουμε...
Αυτοί είμαστε εμείς.
Εμείς που όπως φαίνεται δεν αγαπάμε τον Παναθηναϊκό.
Γιατί σήμερα είμαστε κατά μιας ανίκανης διοίκησης που έχει φέρει στον Παναθηναϊκό 0 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και αμέτρητες ξεφτίλες.
Γιατί σήμερα είμαστε κατά προπονητή και παικτών που αντί το μάτι τους να γυαλίζει για το πρωτάθλημα, έπαιξαν σαν κότες και ήταν έρμαια μιας ομάδας που ιστορικά έχει την θέση κομπάρσου.
Εμείς...
Μακάρι να ήταν αλήθεια και να μην αγαπούσαμε τον Παναθηναϊκό. Θα ήμασταν πολύ πιο κυνικοί και θα γελούσαμε με την κατάντια που έχει περιέλθει ο Παναθηναϊκός και θα λέγαμε αλήθειες που τώρα ούτε που τολμάμε να ξεστομίσουμε, για να μην απομυθοποιήσουμε και αμαυρώσουμε την παιδική μας αγάπη.
ΥΓ: Έχουμε γαλουχηθεί με την διαχρονική εκ των έσω προδοσία, που πλέον αυτό αντιλαμβανόμαστε ως...Παναθηναϊκότητα. Για αυτό δεν έχουμε μάθει να δυσφορούμε με αυτό και να κυνηγάμε άμεσα κάτι άλλο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου