Ούτε επαναστατικά λόγια, ούτε γραφικές ατάκες...
Ο Παναθηναϊκός μπαίνει στην τελική μάχη για το πρωτάθλημα, μπας και το κατακτήσει μετά από 14 χρόνια, με μειωμένες πιθανότητες εξαιτίας των τελευταίων συνεχόμενων ισοπαλιών.
Εάν είχαμε μια άλλη διοίκηση που θα ε΄χε ακριβώς το ίδιο ρόστερ, τα ίδια φετινά αποτελέσματα, την ίδια φετινή βαθμολογική θέση, τα ίδια φετινά κακώς κείμενα και τις ίδιες φετινές μεταγραφές, το -4 δεν θα μας έβρισκε απαραίτητα τόσο ξενερωμένους και τόσο απαισιόδοξους.
Όμως τα 11 χρόνια Αλαφούζου έχουν δημιουργήσει ένα...βάρος μέσα στην ψυχή κάθε Παναθηναϊκού και δεν τον αφήνουν ούτε να ελπίζει, ούτε να αισιοδοξεί. Αντί να σκέφτεται τι μπορεί να πάει καλύτερα, σκέφτεται πάντα τι θα πάει χειρότερα επειδή υπάρχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος που έχει πετύχει...το απόλυτο τίποτα, όσα χρόνια είναι στην ομάδα.
Στις καλές μέρες τείνουμε να μετριάζουμε τις επιτυχίες και στις κακές εμμένουμε στην κλιμάκωση των αποτυχιών.
Η λύση είναι μια. Αλλαγή ιδιοκτησίας.
Αν δεν φύγει ο Αλαφούζος, αν δεν μπει νέο αίμα, τότε η εσωστρέφεια δεν θα φύγει ποτέ από την ομάδα.
Ό,τι κι αν γίνει φέτος.
Μακάρι να ξεχνούσαμε, αλλά ήταν τόσο τραγικά όσα έκανε και κάνει στις πλάτες της ομάδας που δεν ξεχνιούνται.
Να φύγει, να έρθει νέος αέρας, να γίνουμε ξανά αισιόδοξοι και νικητές.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου