Τρικλοποδιές...με το ζόρι

 Ίσως...αν ο Παναθηναϊκός δεν μετρούσε δύο πρωταθλήματα στον 21ο αιώνα, η χθεσινή ήττα να μην σήκωνε τόση σκόνη. Ίσως, να εκλογικεύαμε τα πράγματα και να αντιλαμβανόμασταν πως παίζαμε με την πιο φορμαρισμένη/καλοδουλεμένη ομάδα του πρωταθλήματος και να μην φέρναμε την καταστροφή με το -3 από την πρώτη θέση.

Ίσως...εάν είχαμε μια σοβαρή διοίκηση και ένα ρόστερ με ηγετικές φυσιογνωμίες, να μην νιώθαμε πως χάνουμε την Γη κάτω από τα πόδια, όταν ο Γιοβάνοβιτς έβλεπε την πόρτα της εξόδου από τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ. Όπως, καλή ώρα, όταν ο Νιόπλιας έπαιρνε την θέση του Τεν Κάτε.

Ίσως...ο κόσμος να ένιωθε λιγότερη ταραχή και να έβρισκε κάποιο ψήγμα λογικής, όταν η διοίκηση ξεκινούσε από το πουθενά μια σειρά αλλοπρόσαλλων κινήσεων, εάν δεν είχαμε βιώσει αντίστοιχες πρακτικές που οδήγησαν στον γκρεμό από την ίδια ιδιοκτησία.

Όμως, η Παναθηναϊκή πραγματικότητα δεν επιτρέπει καμία ηρεμία και καμία εμπιστοσύνη σε όσους έχουν τις τύχες του ποδοσφαιρικού τμήματος. 

Ποιον να εμπιστευτείς και γιατί; Τον Αλαφούζο που εδώ και 11 χρόνια τα επιτεύγματα του έχουν μόνο αρνητική χροιά; Ή τον Τερίμ που μέσα σε 1 μήνα πρέπει να πειστούμε πως όσα κάνει έχουν λογική;

Κανένας δεν τολμάει να προδικάσει την φετινή πορεία του τριφυλλιού, αλλά όταν μια έτοιμη ομάδα -με τα καλά της και τα κακά της- διαλύεται με το ζόρι, θέτοντας εκτός παίκτες-κλειδιά, νεοφερμένες μεταγραφές παίζουν δίχως προπονήσεις, συστήματα και πρόσωπα αλλάζουν συνεχώς, σερί τραυματισμών παρουσιάζεται δίχως προηγούμενο και χάνεται κάθε σταθερά...τότε πως και γιατί μπορούμε να αισιοδοξούμε;

Προσωπικά, έχω βάλει το πρώτο χρονικό σημείο κριτικής, την Κυριακή το βράδυ. Εκεί θα είναι το πρώτο αντιπροσωπευτικό δείγμα της αλλαγής προπονητή. Και θα κριθεί με βάση τα αποτελέσματα, μιας και για αυτά αυτο-διαφημίστηκε.

Όπως συνηθίζει να λέει μετά από κάθε ματς...δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Η ομάδα θέλει αποτελέσματα. Κι αυτά σου δίνουν χρόνο, για να δουλέψεις και να παρουσιάσεις ένα καλύτερο ποδόσφαιρο που θα φέρει εμπιστοσύνη στον κόσμο, στο αγωνιστικό κομμάτι πάντα.

Εάν τα αποτελέσματα δεν έρθουν, τότε χρόνο δεν θα υπάρχει γιατί πολύ απλά έχουμε 2 πρωταθλήματα από το 1997, έχουμε 11 χρόνια Αλαφούζο και μόλις κάψαμε την μόνη αξιόπιστη λύση που είχε φανεί στα χρόνια της λαίλαπας του.

Σήμερα που μιλάμε...η ομάδα έχει χάσει όλα της τα ατού. Ούτε ομοιογένεια υπάρχει, ούτε αξιόπιστη άμυνα υφίσταται, ούτε συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού παρουσιάζεται. Ξαναλέω, πως αντιλαμβάνομαι πως τα αλλοπρόσαλλα που συνέβησαν απαιτούν χρόνο. Αλλά αυτός κερδίζεται με όχι νέες αλλοπρόσαλλες κινήσεις.

Αλλά, σήμερα που μιλάμε...βλέπουμε έναν Παναθηναϊκό που έκανε...υπερπροσπάθεια πέρυσι να πάρει επιτέλους ένα πρωτάθλημα και από την μέρα που μας σφύριξε ο Νταμπάνοβιτς στην Νέα Φιλαδέλεφεια, σαν να σκάνε τρικλοποδιές...με το ζόρι για να τεθούμε εκτός πρωταθλήματος! 

ΥΓ: Όποιος γράψει για μεταγραφές που έρχονται...ας δει το παράδειγμα του γαύρου και πόσο αξιοπιστία δημιουργείται όταν μια ομάδα μέσα στην μέση της σεζόν αλλάζει σε μεγάλο βαθμό και τόσο απότομα.

ΥΓ2: Νταμπάνοβιτς, κόβιντ, μεταγραφές στόπερ, Μπρινιόλι, Γιοβάνοβιτς, Σένκεφελντ. Περί τρικλοποδιών...

ΥΓ3: Και κάποιοι έχουν το θράσος να ζητάνε, να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο...