Ήττα για τον Παναθηναϊκό στην μπάλα στην Γαλλία, νίκη για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ στην Γερμανία. Κι όμως, η πραγματική είδηση δεν είναι ούτε ότι η ομάδα του Γιοβάνοβιτς δεν μπόρεσε να κερδίσει τους 10 της Ρεν, ούτε ότι η ομάδα του Αταμάν έριξε...σχεδόν κατοστάρα στην Άλμπα Βερολίνου.
Οι κάμερες...έστριψαν και τα φώτα έπεσαν στις κερκίδες. Οι Παναθηναϊκοί από όλη την Ευρώπη παρέδωσαν για ακόμη μια φορά μαθήματα οπαδισμού. Για την ακρίβεια, μαθήματα αγνού οπαδισμού. Δίχως διευκολύνσεις και δίχως καλέσματα έκαναν αυτό που έλεγε η καρδιά τους και βρέθηκαν στο πλάι του τριφυλλιού.
Σε 2 χώρες μέσα σε 2 μέρες! 2.000 στην Ρεν, 2.000 στο Βερολίνο.
Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο, σε τέτοια ένταση και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Όμως, η ουσία δεν βρίσκεται εκεί.
Η ουσία είναι μια και έχει να κάνει με την αγάπη των Παναθηναϊκών για το τριφύλλι. Αγάπη που δεν σχετίζεται ούτε με τους προπονητές, ούτε με τους αθλητές, ούτε με τις επιτυχίες. Απλά το τριφύλλι και η πράσινη φανέλα...
Η ουσία όμως πρέπει να βρίσκεται κι αλλού...
Στον σεβασμό.
Σε αυτόν τον σεβασμό που τον δικαιούται ο λαός του Παναθηναϊκού. Αυτός ο λαός που ΚΑΙ φέτος δεν έχει αφήσει σε κανένα άθλημα την ομάδα μόνη.
Γιατί στον πραγματικό οπαδισμό...όση αξία έχει το ποδόσφαιρο, τόση αξία έχει και το βόλεϊ γυναικών. Όσος σεβασμός αξίζει σε μια παρουσία 2.000 Παναθηναϊκών ,τόσος σεβασμός αξίζει και σε μια παρουσία 20 Παναθηναϊκών. Όση τρέλα υπάρχει σε έναν Ευρωπαϊκό αγώνα, τόση τρέλα υπάρχει και σε ένα ματς εγχώριου Κυπέλλου.
Ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται.
Και ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει αποδείξει αμέτρητες φορές ότι τον αξίζει. Όσες φορές κι αν τον έχουν πολεμήσει οι ίδιες διοικήσεις του Συλλόγου.
ΜΟΝΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου