Ούτε glory days, ούτε Panathinaikos. Αυτά λαμβάνουν χώρα, όταν το τριφύλλι πετυχαίνει κάτι πραγματικά μεγάλο. Μια πρόκριση σε έναν προκριματικό γύρο και μια εξασφάλιση συμμετοχής στους ομίλους (τουλάχιστον) του Europa League δεν γίνεται να συνιστά μεγάλη επιτυχία.
Ό,τι γράφω είναι σε συνέχεια του περυσινού αποκλεισμού από την Σλάβια Πράγας στα προκριματικά του Conference League, όταν τον είχα χαρακτηρίσει ως "ξεφτίλα" και είχα δεχθεί κριτική για αυτό. Είναι σε συνέχεια της "προβληματικής εικόνας" που υπήρξε την τελευταία αγωνιστική, όταν χάσαμε το πρωτάθλημα την προηγούμενη Κυριακή και πανηγυρίζαμε που βγήκαμε δεύτεροι...
Κι όλα αυτά γιατί οφείλουμε να έχουμε απαιτήσεις. Οφείλουμε είπα; Πρέπει!
Μόνο η νοοτροπία του κόσμου μπορεί να μην ξεθωριάσει το μεγαλείο της ομάδας και μόνο οι απαιτήσεις που συνάδουν με την ιστορία του Συλλόγου μπορούν να λειτουργήσουν ως άμυνα σε κάθε Αλαφουζική κανονικότητα.
Άλλο λοιπόν η αποθέωση, άλλο η ισοπέδωση και άλλο η πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα...φωνάζει πως χθες, ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε απλά μια πρόκριση αλλά πολύ περισσότερα. Κι αυτό μπορούσε κανείς να το καταλάβει, όταν το 1-0 έγινε 1-1 και 1-2. Αρκούσε να ρίξεις μια ματιά στον δίπλα σου για να κατανοήσεις πόσα διακυβεύονταν.
Η χθεσινή πρόκριση επί των Ουκρανών δεν εξασφάλισε μόνο τους ομίλους του Europa League αλλά κυρίως δεν τίναξε στον αέρα μια σεζόν από αρχές Αυγούστου. Έδωσε την ευκαιρία στην ομάδα να παίξει μπάλα με λιγότερη πίεση και να μην κάνει την επανεμφάνιση της η εσωστρέφεια, που είναι δεδομένο πως θα διέλυε τα πάντα στο πέρασμα της.
Η χθεσινή πρόκριση δεν δίνει την ευκαιρία στο τριφύλλι να κυνηγήσει μόνο το...όνειρο του Champions League αλλά να ρεφάρει πολλά πράγματα στην Ευρωπαϊκή κατάταξη και να κάνει πιο...γλυκές τις κληρώσεις των επόμενων ετών.
Δεν δίνει μόνο τα εκατομμύρια στα ταμεία της ΠΑΕ, αλλά δίνει την δυνατότητα στον κόσμο να ενεργοποιηθεί ακόμη περισσότερο. Περιμένοντας ξανά μεσοβδόμαδα παιχνίδια, πηγαίνοντας κατά δεκάδες χιλιάδες στο ΟΑΚΑ (που λογικά δεν θα έχουν την οικονομική εκμετάλλευση που συντελείται στην Λεωφόρο από την ΠΑΕ) και βάζοντας ξανά μπρος για Φθινοπωρινές...Χειμερινές και γιατί όχι Ανοιξιάτικες εκδρομές σε όλη την Ευρώπη.
Καταστάσεις που πρέπει είναι δεδομένες αλλά επί ημερών Αλαφούζου φαντάζουν ως πολυτέλεια.
Όπως και να χει, η πρόκριση ήρθε. Με...άσχημο τρόπο αλλά κανένας δεν θα το θυμάται, όταν θα αγωνιζόμαστε στους ομίλους.
Η χρονιά λοιπόν ξεκίνησε...κανονικά και η μόνη ευχή που έχω να κάνω είναι να τελειώσει επίσης...κανονικά. Ή μάλλον, να τελειώσει όπως πέρυσι, με τον κόσμο μέσα στον αγωνιστικό χώρο να πανηγυρίζει αυτήν την φορά, για τον σωστό λόγο...
ΥΓ: Ακόμη και χθες πάντως, έπιασα τον εαυτό μου στο 1-0, όταν όλα πήγαιναν ρολόι, να αντιλαμβάνομαι πως μόνο και μόνο η σκέψη πως υπάρχει ακόμη ο Αλαφούζος στον Παναθηναϊκό είναι ικανή να μην μου επιτρέπει να το ζω στο 1908%...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου