Ασχέτως, τι θα συμβεί στον επαναληπτικό με την Μαρσέιγ, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η ομάδα έχει ξεκινήσει φέτος από διαφορετική αφετηρία σε σχέση με πέρυσι. Είναι καλύτερα οργανωμένη, αγωνιστικά δομημένη και πιο αποτελεσματική. Η διαδικασία εξέλιξης πυ έχει υπάρξει στην ομάδα είναι φανερή στα 3 χρόνια του Γιοβάνοβιτς.
Τα χθεσινά παιχνίδια των δύο γαύρων με έκαναν να το συνειδητοποιήσω ακόμη περισσότερο. Ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να γευτεί τους καρπούς των δύο προηγούμενων ετών και τον παρουσιάζουν σήμερα ενισχυμένο και δίχως απώλειες, ικανές να του πειράξουν τον αγωνιστικό χαρακτήρα.
Στα μάτια μου, ο Παναθηναϊκός μπορεί να παρουσιαστεί ως η Λίβερπουλ του 2020 ή ο Πάοκ του 2019. Μια ομάδα που δεν πήρε το πρωτάθλημα ενώ φαινόταν έτοιμη να το κατακτήσει και την επόμενη χρόνια με βάση την σταθερότητα και την συνέχεια της, ανέβασε ταχύτητα και η οποιαδήποτε μετέπειτα κατάκτηση τίτλου ήταν απλά η επιβεβαίωση της λογικής.
Πέραν του δεξιού αμυντικού άκρου, το τριφύλλι δεν θεωρώ πως έχει "πρωταγωνιστικά" κενά για την...εγχώρια αγορά. Η προσθήκη ποιοτικής μεταγραφής στην θέση "6" είναι επιβεβλημένη για να προλάβει πιθανές καταστάσεις με τον Πέρεθ και να μην χρειαστεί να πάρει ρίσκα στην διάρκεια της σεζόν. Δεν αναφέρω το ζήτημα της απόκτησης φορ που να κάνει γκολ, καθώς φαίνεται πως ο Γιοβάνοβιτς πάει συνειδητά και φέτος με το δίδυμο Σπόραρ-Ιωαννίδη που μέχρι στιγμής δείχνουν πως δεν έχουν εύκολη πρόσβαση με τα δίχτυα, αλλά πιθανότατα εκτιμάει πως δεν του χαλάνε αυτό που έχει στο μυαλό του.
Κι εδώ είναι το σημαντικό. Ο προπονητής μας φαίνεται πως βλέπει στο χορτάρι, αυτό που θέλει. Φάνηκε και στις δηλώσεις του πριν και μετά την νίκη επί των Γάλλων. Δεν θυσιάζει το αγωνιστικό πλάνο του απέναντι σε ισχυρότερες ομάδες κι αυτό δείχνει πως έχει εμπιστοσύνη στο ρόστερ του. Όπως δεν έδειξε έκπληκτος με την πρόσφατη παρουσία των παικτών του.
Με τον αρχικό στόχο της συμμετοχής των Ευρωπαϊκών ομίλων να έχει επιτευχθεί, η ομάδα δεν έχει να φοβάται κάποια σοβαρή τρικυμία του επόμενους μήνες ό,τι αποτελέσματα κι αν έχει (αν και στον πλανήτη Παναθηναϊκός, όταν τα πάντα πάνε καλά να είσαι πάντα έτοιμος για τα χειρότερα...). Ο βασικός στόχος όμως δεν γίνεται να είναι άλλος από την κατάκτηση των εγχώριων τίτλων και εκεί δεν πρέπει να υπάρξει παρανόηση. Καμία χρονιά δεν θα τελειώσει επιτυχημένα εάν δεν κατακτηθεί το πρωτάθλημα, ακόμη κι αν μπούμε στους ομίλους του Champions League. Αυτές ήταν...Τζιγγερικές λογικές που ποτέ δεν κατάφεραν να με πείσουν.
Πρωτάθλημα λοιπόν...κι εκεί πρέπει να κοιτάμε αρχικά την Άεκ. Αγωνιστικά υπάρχει η...ελπίδα να φύγει εν τέλει ο Λιβάϊ χάνοντας κι αυτή ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του ρόστερ της. Επίσης, δεν πιστεύω πως θα επαναληφθεί ένα παράλογο σερί όπως εκείνο που έκανε στα play off, εκτός κι αν...φέτος έχουμε πάλι Νταμπάνοβιτς και σία.
Όπως και να χει, η χρονιά ξεκίνησε θετικά, σημαντικά προβλήματα δεν φαίνεται να προκύπτουν στον ορίζοντα, η ομάδα πορεύεται με σταθερότητα και όπως λέω στον τίτλο...νομίζω πως έφτασε η ώρα ο Γιοβάνοβιτς να γευτεί τους καρπούς του δημιουργήματος του.
ΥΓ: Προφανώς δεν κυλούν τα πάντα ρόδινα, αλλά έχω ανάγκη να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, όσο κι αν η ύπαρξη του Αλαφούζου είναι πολύ καλός λόγος για να μην το κάνω. Τα μη...ρόδινα λοιπόν έχουν να κάνουν με τους Έλληνες παίκτες που αγνοούνται στο ρόστερ, το φορ γκολτζής που δεν υπάρχει (εκτός κι αν βγει κανένα θαύμα με τον Σουηδό) και το θεαματικό/επιθετικό ποδόσφαιρο που δεν βλέπουμε εδώ και χρόνια στον Σύλλογο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου