Πέρυσι τέτοια εποχή σιχτιρίζαμε που δεν μπορούσαμε να περάσουμε την Σλάβια Πράγας για το Conference League, μένοντας έξω με το 1-1 της Λεωφόρου.
Σήμερα, έχουμε περάσει την Ντνίπρο και πάμε με υπέρ μας σκορ στην Μασσαλία για να κυνηγήσουμε την πρόκριση και να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στους ομίλους του Champions League.
Προφανώς, το ένα στοιχείο που διαφέρει σε σχέση με πέρυσι είναι πως η ομάδα είναι ακόμη πιο...ομάδα, έχοντας μεγαλύτερη ομοιογένεια με ό,τι θετικό αντίκτυπο αυτό έχει.
Όμως, όση ομοιογένεια κι αν υπάρχει δεν δύναται από μόνη της να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Κατά την περυσινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός έκανε πρωταθλητισμό χωρίς πάγκο και 10 μέτρα πριν τον τερματισμό δεν άντεξε.
Το έγκλημα του μη γεμίσματος στο ρόστερ δεν επαναλαμβάνεται φέτος, με την ομάδα να έχει ισάξιες εναλλακτικές σχεδόν σε όλες τις θέσεις και αυτό φάνηκε απέναντι στους Γάλλους, όταν οι αλλαγές του δευτέρου ημιχρόνου δεν αλλοίωσαν την ένταση και την ποιότητα του παιχνιδιού μας.
Μια απλή σύγκριση με τον περυσινό μας πάγκο στον επαναληπτικό με την Σλάβια είναι αρκετή για να αντιληφθεί κάποιος την διαφορά που υπάρχει στο ρόστερ...
Όταν κυνηγάγαμε 2 γκολ για να ισοφαρίσουμε το σκορ του πρώτου αγώνα και δεν είχαμε να αντικαταστήσουμε τον βασικό Παλάσιος, τον Σένκεφελντ τον αντικαταστούσαμε με τον πολυθεσίτη Κουρμπέλη και για φρεσκάρισμα της ομάδας είχαμε τις αλλαγές των "τελειωμένων" Καρλίτος και Καμπετσή.
Φέτος, ο Παλάσιος ήταν στον πάγκο γιατί υπήρχε ο καλύτερος Μαντσίνι, το ακριβότερο συμβόλαιο (Μπερνάρντ) μπήκε σαν αλλαγή, η απουσία του Σένκεφελντ δεν έγινε αισθητή εξαιτίας του Γεντβάι και γενικότερα οι αλλαγές δεν έδιναν την εντύπωση πως μπαίνουν οι δεύτεροι της ομάδας αλλά ισάξιοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου