Δυστυχώς ήταν πέναλτι...


 Εάν ένα πράγμα μου προκάλεσε έντονη δυσφορία μετά το ισόπαλο ντέρμπι, ήταν πως το πέναλτι που δόθηκε στις καθυστερήσεις, ήταν κανονικό...

Δεν έχω ντραπεί, να παραδεχτώ πως θα ήθελα κάθε νίκη απέναντι στον γαύρο να κρίνεται υπέρ μας από πέτσινα πέναλτι και αβανταδόρικες διαιτησίες. Να παίζω με τους πάντες στα ίσια και απέναντι τους, να τους παίζω με τους όρους μου, με σημαδεμένη τράπουλα. Να παίρνω νίκες που θα κρίνουν το πρωτάθλημα με κάθε πιθανή διαιτητική εφεύρεση. Κι αυτό να παίζει σαν λούπα, μέχρι να ξεχρεωθούν όλα τα γραμμάτια για τις χαμένες γενιές Παναθηναϊκών που μεγάλωσαν στην αδικία.

Μακάρι λοιπόν, ο Άβιλα να έβρισκε αέρα, ο χρόνος να ήταν 5' μετά τις καθυστερήσεις και τα δύο πόδια του Ιωαννίδη να πατούσαν έξω από την περιοχή. Και τότε ο Δανός να το έδινε απευθείας πέναλτι και να μην πήγαινε καν στο var για επιβεβαίωση.

Αυτό θα ήταν το δίκαιο να γίνει.

Δυστυχώς, όμως, ήταν πέναλτι και στεναχωριέσαι βλέποντας τις κραυγές των γαύρων να λειτουργούν εξ ολοκλήρου για άλλους -μη ποδοσφαιρικούς- σκοπούς και να έχουν την λογική δημιουργίας κλίματος για την συνέχεια.

Πόσο πιο όμορφα θα ξημέρωνε η επομένη του αγώνα, εάν το επιχείρημα μας ήταν πως "τα πόδια του Ιωαννίδη ήταν έξω αλλά η ψυχή του μέσα"; Πόσο πιο λυτρωτικό θα ήταν, εάν στις φωνές τους, τους εξηγούσες ήρεμα κι ωραία πως πρέπει να φτιάξουν ομάδα για να...κερδάνε και την διαιτησία;

Μακάρι κάποτε να τα ζήσουμε όλα αυτά. Μπας και ξεπληρώσουν ποτέ...

Μέχρι τότε, ευτυχώς που υπάρχει το VAR και η αλλοίωση των αποτελεσμάτων είναι πιο αραιή...

Σχόλια