Σαν...το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου


 Είναι από τα παιχνίδια
που μπορεί να σημαίνουν τόσα λίγα και νιώθω πως σημαίνουν τόσο πολλά και θέλω να πω ακόμη περισσότερα. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε -και- από την Παρτιζάν και πλέον το σκορ του βρίσκεται στο 1-4.

Εάν επέλεγα να επικεντρωθώ στην μικρή εικόνα τότε θα ασχολιόμουν με την εχθρική διαιτησία και την ανάγκη πίστωσης χρόνου στην νέα ομάδα. Εάν ακολουθήσω την...δύσκολη οδό, τότε θα πρέπει να κοιτάξω κατάματα την μεγάλη εικόνα.

Ποια είναι αυτή;

Μα ελάτε τώρα...

Κάποτε...μια ψυχή μου είχε πει πως ο ΔΓ είναι ευχή και κατάρα για τον Σύλλογο. Ήταν στο ΟΑΚΑ όταν ένιωσα άβολα, ακούγοντας αυτήν την ατάκα και σίγουρα πριν ανακοινώσει την ενεργοποίηση του με την...οπαδική ανακοίνωση του 5ου τελικού, του 2012. Μπορεί να μην ήθελα να το πιστέψω, μπορεί να μην γνώριζα, μπορεί, μπορεί, μπορεί...

12 χρόνια μετά την ενασχόληση του δεν υπάρχουν μπορεί, παρά μόνο δεν θέλω. Εγώ εδώ και πολύ καιρό δεν θέλω να εθελοτυφλώ και έχω αποφασίσει πως ο άνθρωπος που είπε δημόσια "γαμώ τον Παναθηναϊκό" δεν με εκφράζει και θα τηρήσω το...από μακριά και αγαπημένοι. 

Θα μου πεις...είναι ικανό να αλλοιώσει την αγάπη σου για την ομάδα, η απέχθεια για το πρόσωπο του ιδιοκτήτη; Προφανώς και όχι. Το τριφύλλι και η πράσινη φανέλα είναι πολύ μεγαλύτερα από πρόσωπα και προσωπικά πιστεύω. Όμως, η παρουσία του, μετά από τόσα χρόνια, δεν σε...δικαιολογεί να εθελοτυφλείς.

Η μικρή εικόνα λοιπόν, είναι ο αστείος ρέφερι και μια ακόμη ήττα. Η μεγάλη...σχετίζεται αποκλειστικά με αυτόν που ηγείται της ΚΑΕ και εμπνέει σε λιγότερο -αν όχι ελάχιστους- κόσμο εμπιστοσύνη. Η κασέτα του έπαιξε, ξανα-έπαιξε και πλέον δεν ξέρω πόσοι ασχολούνται.

Από θαμώνας του ΟΑΚΑ δεν ξέρω από πότε έχω -συνειδητά- να πατήσω. Και ντρέπομαι που το λέω. Αλλά τα αρνητικά συναισθήματα μου για εκείνον που είπε "γαμώ τον Παναθηναϊκό" με κέρδισαν...

Βλέποντας λοιπόν τον υπεύθυνο επικοινωνίας να τα ρίχνει στην διαιτησία, τον κόσμο να πετάει αντικείμενα στο παρκέ και την ομάδα να βυθίζεται στην βαθμολογία, αρχίζοντας να συνηθίζει τον ρόλο του αουτσάιντερ...αντιλήφθηκα πως το μπάσκετ ποδοσφαιροποιήθηκε επικίνδυνα.

Και ξέρετε...αυτό δεν θα ήταν τόσο άσχημο εάν το παρελθόν ήταν τόσο λαμπρό. Δεν θα πόναγε τόσο πολύ η πτώση, εάν δεν είχαμε ζήσει το ιδεατό. Όμως και το παρελθόν είναι ακόμη έντονο και εκείνα που ζήσαμε δεν ξεχνιούνται. Οπότε, το σήμερα μας τσακίζει...

Στο εν κατακλείδι λοιπόν...και τηρώντας την ανάγκη μου να βλέπω την μεγάλη εικόνα. Αυτό που βιώνουμε είναι σαν...το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Δεν μπορώ να φανταστώ τα επόμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός να πορεύεται στο μπάσκετ με τον ΔΓ. Όσο κι αν η μσκρογχρόνια ενοικίαση  του ΟΑΚΑ δεν συμφωνεί με την πεποίθηση μου, αρνούμαι να αποδεχτώ πως ένας άνθρωπος που εμπνέει πλέον ελάχιστο κόσμο και είναι δηλωμένος...απασχολούμενος με το ζόρι, θα συνεχίσει να βρίσκεται στο τιμόνι υπό οποιαδήποτε ιδιότητα. 

Ούτε θέλω, ούτε μπορώ να πιστέψω πως το μέλλον θα με διαψεύσει.

Μακάρι αυτό που βιώνουμε να σταματήσει και να ξεκινήσει μια νέα εποχή για το πιο λαμπρό τμήμα του Ελληνικού αθλητισμού.


ΥΓ: Κάποτε θα ένιωθα τύψεις εάν έγραφα τα παραπάνω. Πλέον, ούτε για αστείο. Μόνο χαζομάρα νιώθω που δεν κατάλαβα τότε τα λόγια περί ευχής και κατάρας.

ΥΓ2: Κι αν κάποιοι πάνε να συγκρίνουν καταστάσεις με τον Αλαφούζο, καταλαβαίνετε πόσο χαμηλά έχει πέσει το πάλαι πότε κόσμημα...

Σχόλια