Μάρτυρες μιας ξεχασμένης (έως άγνωστης) κατάστασης


 Από το -μακρινό πλέον-1997 μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει δύο γενιές. Από την χρονιά που το ποδόσφαιρο μπήκε σε μια βαθιά σήψη που κρατάει μέχρι σήμερα (και με 2-3 παρωδικά ξεσπάσματα) και το μπάσκετ ανέλαβε τον ρόλο του "εκπροσώπου", του Συλλόγου.

Κάθε χρόνο λίγο ή πολύ το ενδιαφέρον μοιραζόταν ισόποσα στα δύο τμήματα (και σίγουρα δυσανάλογα με βάση την δημοτικότητα των δύο αθλημάτων), τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια της σεζόν. Ενώ, κατά την Άνοιξη, το μπάσκετ μονοπωλούσε κάθε πράσινο ενδιαφέρον.

Απο την χρονιά που τα αδέρφια με τους Ζοτς-Ιτούδη αποχώρησαν από το τμήμα, αυτό σταδιακά ξεκίνησε να χωλαίνει και μετά από 10 χρόνια, έχουμε φτάσει σε μια ξεχασμένη για τους 35+ και άγνωστης για τους μικρότερους, κατάστασης.

Το ποδόσφαιρο ανεβαίνει στην εντός των τειχών δημοτικότητα και το μπάσκετ...τηρεί σιγή ιχθύος, σε όλα τα επίπεδα.

Από το ενδιαφέρον του κόσμου, μέχρι τις κινήσεις του τμήματος. Κι όλα αυτά, δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσει η σεζόν, 2 μέρες πριν το Παύλος Γιαννακόπουλος.

Μούδιασμα. Αυτό νομίζω πως είναι η κατάλληλη λέξη. Για όσα ζήσαμε τα τελευταία 2 χρόνια, για όσα δεν ξέρουμε τι θα ζήσουμε φέτος.

Μακάρι όλον αυτόν τον καιρό που το ενδιαφέρον έχει ατονήσει, κάποιοι άλλοι εντός του τμήματος να δουλεύουν εντατικά και όσα δούμε σε λίγο καιρό στο παρκέ, να μας προκαλέσουν απανωτές -ευχάριστες- εκπλήξεις.


ΥΓ: Όπως στα πάντα, έτσι κι εδώ, όταν βιώνεις κάτι πολύ έντονο -που διαρκεί μάλιστα και χρόνια- είναι πολύ δύσκολο να πάψεις να το σκέφτεσαι και να βάζεις ως μέτρο σύγκρισης σε κάθε νέα συνθήκη. Αυτό συμβαίνει πάνω-κάτω από το καλοκαίρι του 2012.

Σχόλια