Είναι τρομακτικό...

Τέλος και...άδειασμα από την ανακοίνωση της ΚΑΕ, του ΔΓ. Οι φετνοί φταίχτες άκουσαν στα ονόματα Τριαντόπουλος, Πρίφτης, Παππάς και...Αλβέρτης με Διαμαντίδη. 

Θέλω να γράψω τόσα πολλά, αλλά πρώτον κάτι τέτοιο έπρεπε να το έχω κάνει αρκετά χρόνια πριν (όταν προτιμούσα να τα ψελλίζω για το καλό του Παναθηναϊκού), δεύτερον θέλω την ηρεμία στην προσωπική μου ζωή και τρίτον νιώθω ανίκανος να αποτυπώσω τις σκέψεις μου σε λέξεις.

Εάν μπορούσα κάπως να το περιγράψω με μια λέξη, είναι ο τρόμος.

Είναι τρομακτικό πως το πιο πετυχημένο τμήμα του Ελληνικού αθλητισμού κατάντησε να αλλάζει συνέχεια προπονητές, παίκτες, πλάνα και πλέον να χαρακτηρίζεται από άκομψες συμπεριφορές.

Είναι τρομακτικό, πως άπαντες φοβούνται το μέλλον αυτό του τμήματος που κάποτε μας γέμιζε αισιοδοξία.

Είναι τρομακτικό, εάν κάτσεις και σκεφτείς πως σήμερα απαγκιστρώθηκε εντελώς από τα χρυσά χρόνια. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τέλος, είναι τρομακτικό πως ο άνθρωπος που κάποτε φάνταζε σαν η ελπίδα για πολλά πράγματα, πλέον όχι μόνο δεν του ζητάνε να επανενεργοποιηθεί στην ΚΑΕ αλλά του ζητάνε να βρει άλλον να την δώσει και να φύγει.

Ήθελα να ελπίζω πως εν τέλει αυτή η λύση βρέθηκε με την ΚΑΕ να αλλάζει σελίδα, αλλά μετά τα σημερινά γεγονότα, πολύ φοβάμαι πως το μαρτύριο θα συνεχιστεί.

ΥΓ: Συγχώρεστε με που αδυνατώ να πιστέψω πως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν τα 3.000.000 ευρώ και όχι οι αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του στο χθεσινό ματς.

ΥΓ2: Δεν γίνεται ΠΑΝΤΑ να είσαι με την σωστή πλευρά της ιστορίας.

ΥΓ3: Πραγματικά, πιστεύει κανείς πως οι Αλβέρτης και Διαμαντίδης χρησιμοποιήθηκαν επειδή υπήρχε πίστη στις ικανότητες τους, σε μια θέση που δεν είχαν υπάρξει ποτέ; Και μάλιστα στο υψηλότατο επίπεδο; Απλά χρησιμοποιήθηκαν για να απορροφούν τους κραδασμούς. Και το έκαναν τέλεια.

Ήταν άδικο εξαρχής για αυτούς. Και πιθανότατα το ήξεραν και οι ίδιοι. Ευτυχώς όμως η ιστορία ούτε σβήνεται, ούτε αλλοιώνεται.

ΥΓ4: Δίχως υπερβολή, όταν διάβασα για επιστροφή Πεδουλάκη, νόμιζα πως ήταν αστείο. Δίχως, να χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

ΥΓ5: Σαν να τα έζησα σε άλλη ζωή...