Με το ματς να βαδίζει στο τέλος του, η κερκίδα έδωσε το σύνθημα και όλο το γήπεδο φώναξε ρυθμικά το όνομα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου. Του ανθρώπου που είναι 8 χρόνια στον πάγκο της ομάδας (μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που ήταν παίκτης και αρχηγός για πάνω από 15 χρόνια!), κράτησε, δεν λύγισε και τώρα μεγαλώνει.
Δεν είναι ιεροσυλία να πούμε πως πρόκειται για τον Ομπράντοβιτς του βόλεϊ, με άλλους όρους και συνθήκες. Δεν κατάφερε (προς το παρόν) να πετύχει ιστορικά κατορθώματα εκτός Ευρώπης και να κάνει το τριφύλλι ισόβιο πρωταθλητή, αλλά έχει πετύχει κάτι εξίσου σημαντικό. Να φτάσει στο μηδέν και να την σηκώσει σκαλί-σκαλί μέχρι την κορυφή.
Επίσης, αποτελεί την βασική σταθερά που μας κάνει να ελπίζουμε. Ομάδα με ίδιο προπονητή είναι η ομάδα με ίδιο κορμό και ίδια φιλοσοφία. Και είναι γνωστό από πάντα πως η ομοιογένεια ισοφαρίζει και πολλές φορές κερδίζει μακροπρόθεσμα (εφόσον υπάρχει και ικανότητα) τα λεφτά.
Τέλος, μετά το...τέλος του αγώνα οι δηλώσεις που έκανε δείχνουν πως τα 8 χρόνια θα γίνουν 9 και προσφέρει στην ομάδα ηρεμία και χρόνο για καλύτερη οργάνωση.
Οπότε, πως αυτός ο άνθρωπος να μην άξιζε την αποθέωση και το ευχαριστώ;
ΥΓ: Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο του. Σε κάθε δήλωση του μιλάει στην ψυχή κάθε Παναθηναϊκού. Πως λοιπόν ο κόσμος να μην δένεται ένα τσακ περισσότερο με αυτό το τμήμα; (Αν και αυτή η τρέλα με το βόλεϊ μετράει δεκαετίες...)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου