Διαβάζοντας την συνέντευξη του Θάνου Αραγιάννη, βασικού χρηματοδότη του γυναικείου βόλεϊ, επιβεβαίωσα ξανά μια...μαύρη τρύπα που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στον Σύλλογο. Την στήριξη και την αναγνώριση που ΔΕΝ υπάρχει στους ανά τακτά χρονικά διαστήματα παράγοντες του τριφυλλιού, σε όλα τα τμήματα.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο Αλαφούζος, έχετε σκεφτεί πόσες φορές ο Σύλλογος έχει φάει τους παράγοντες του; Συνηθίζουμε να αναρωτιόμαστε, που βρίσκονται οι λεφτάδες και γιατί έχουν παρατήσει τον Σύλλογο.
Νομίζω πως πιο χαρακτηριστική απάντηση από το παράδειγμα της πολυμετοχικότητας δεν υπάρχει. Που βρέθηκαν άνθρωποι να βάλουν εκατομμύρια στην ΠΑΕ και στο τέλος κρεμάστηκαν στα μανταλάκια των εφημερίδων, δίχως ποτέ τους να διεκδικήσουν τα φώτα της δημοσιότητας ή να έχουν παρεμβατικό ρόλο στην διοίκηση. Θαρρώ πως δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από του Ζολώτα.
Σκεφτείτε τώρα, εάν ο Αραγιάννης έβγαινε εξαρχής και έλεγε αναλαμβάνω το τμήμα. Στην πρώτη στραβή θα άκουγε τα μύρια, Τώρα, που δεν ακούγεται, τα συγχαρητήρια που στηρίζει πέφτουν βροχή.
Προφανώς, αυτό είχαν σκεφτεί οι Πολέμηδες όταν δεν βγήκαν μπροστά στην ΠΑΕ και ο Λεωνίδας επέλεξε τα επόμενα χρόνια να βοηθάει οικονομικά τον Ερασιτέχνη με προυπόθεση να μην ακούγεται το όνομα του...
Προφανώς, για αυτό ο Θεοδωρόπουλος μέχρι σήμερα προτιμάει να είναι χορηγός και όχι στην "βιτρίνα". Τώρα είναι ο καλός που στηρίζει, τότε θα ήταν ο κακός που δεν βάζει περισσότερα.
Αν δεν βαριέστε, θυμηθείτε και την περίπτωση του Βλάση, που πέταγε εξωφρενικά ποσά για το βόλεϊ αντρών και παρόλα αυτά, τα άκουσε κι εκείνος...
Δυστυχώς, μια εκ των καταστροφικών συνεπειών της διαχρονικής διχόνοιας είναι κι αυτή. Το καθόλου πρόσφορο έδαφος για γαλήνια συμμετοχή νέων παραγόντων στον Σύλλογο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου