Πόσο μου έχει λείψει ρε πούστη...




Άλλη μια χρονιά τελείωσε, άλλη μια είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Οι ομάδες κάνουν τον απολογισμό τους, μετράνε τα συν και τα πλην και πλέον ξεκινάνε σιγά-σιγά να βάζουν σε εφαρμογή τον προγραμματισμό που είχαν σχεδιάσει, ώστε να παρουσιαστούν καλύτερες του χρόνου. Ο κόσμος περιμένει να δει τι κινήσεις θα γίνουν και να αρχίζει να αναμένει τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Τα Ευρωπαϊκά για τις ομάδες που τερμάτισαν πρώτες στο πρωτάθλημα και τα φιλικά για τις υπόλοιπες.

Αυτά ισχύουν στις νορμάλ ομάδες. Αυτά ισχύουν στις περισσότερες, στα περισσότερα πρωταθλήματα του κόσμου. Δυστυχώς, αυτή η πραγματικότητα απέχει πολύ από την Παναθηναϊκή καθημερινότητα. Κανένας δεν περιμένει τα πρώτα παιχνίδια του καλοκαιριού, καθώς κανένας δεν περιμένει καμία μεταγραφή να γίνει με την απαγόρευση να έχει τεθεί σε ισχύ και κανένας δεν προσμονεί το μέλλον αφού φοβάται πως θα είναι χειρότερο από το τώρα.


Αντί να περιμένουμε λοιπόν παιχνίδια, προετοιμασίες, μεταγραφές, προπονητές και κάτι...νέο, αναμένουμε πορίσματα οικονομικών εκθέσεων για να ντυθούμε ξανά λογιστές και να καταλάβουμε ποιος παίζει το παιχνίδι ποιου και τι σκοπούς έχει.

Αντί να ονειρευόμαστε, φοβόμαστε. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η κατάσταση έχει γίνει δεύτερη φύση μας και το θεωρούμε φυσιολογικό. Δεν έχουμε καμία βλέψη για κανένα πρωτάθλημα, καμία ελπίδα για Ευρωπαϊκή πορεία. Δεν κοιτάμε πως θα μεγαλώσει ο Παναθηναϊκός, αλλά πως δεν θα μικρύνει.

Μιζέρια, απελπισία και ταπείνωση στην καλύτερη. Απάθεια στην χειρότερη.

Κι αν είμαστε Παναθηναϊκοί και τα δύσκολα μας ταιριάζουν...πολύ φοβάμαι για τις νέες γενιές που σε λίγα χρόνια δεν θα είναι ικανές ούτε οι μεγαλύτερες να τους εξηγήσουν τι σημαίνει Παναθηναϊκός.

Και όλα αυτά γιατί;

Ίσως επειδή τολμήσαμε να σηκώσουμε κεφάλι...επειδή θέλαμε να δείξουμε πως ο Παναθηναϊκός είναι ο κόσμος του...και τελικά φανήκαμε λίγοι...και καταλήξαμε να μας κοροϊδεύει ένας τυχάρπαστος...και να περιμένουμε ένα project ή έναν Ταϊλανδό να μας σώσουν...

Σημεία των καιρών θα μου πείτε...όμως τι απέμεινε να θυμίζει Παναθηναϊκό; Ο κόσμος του; Εσύ; Εγώ; Μήπως κι εμεί ξέρουμε που βαδίζουμε, που και πότε χαθήκαμε...;

Συνηθίζω να λέω πως πρέπει να κρατάμε την αγνή αγάπη μας για το τριφύλλι ζωντανή όταν οι καιροί ζορίζουν...όμως αλήθεια, το κάνουμε πλέον κι αυτό (που είναι τόσο απλό);

Πόσο μου έχει λείψει ρε πούστη μου να συμβαίνουν τα νορμάλ στον Σύλλογο...και όχι να βαφτίζουμε τα παράλογα λογικά...


ΒΑΡΕΘΗΚΑ, ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ

Σχόλια