Η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι συνυφασμένη με δύο αριθμούς. 1908 και 13. Ο αριθμός 7 όχι μόνο αποτελεί κάτι ξένο για κάθε «πράσινο» σπίτι, αλλά φτάνει στα όρια της απέχθειας και του μίσους. Παντού όμως υπάρχουν εξαιρέσεις. Και πριν 3 δεκαετίες -και βάλε- η ιστορία έμελλε να παίξει το δικό της παιχνίδι. Και το «7» να αλλάξει το ρου της ιστορίας του Συλλόγου και να λατρευτεί όσο λίγα από τον κόσμο του. Μόνο όταν το φορούσε ο Σαραβάκος...
Χθες το βράδυ λοιπόν, όπως ήταν φυσικό επακόλουθο, ακύρωσα κάθε τι που θα μπορούσε να με κρατήσει απασχολημένο και καρφώθηκα στην τηλεόραση. 10 ακριβώς, νταν.
Δεν θυμάμαι ούτε κι εγώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα τέτοια ανυπομονησία για κάτι Παναθηναϊκό. Δυστυχώς σήμερα πολύ λίγοι αγώνες του Συλλόγου μου προκαλούν εκείνη την λαχτάρα, που πλέον θυμίζει άλλες εποχές. Και κάτι τέτοιο επρόκειτο να παρακολουθήσω. Ένα ντοκιμαντέρ μιας άλλης εποχής. Τόσο ξένης με σήμερα, τόσο μακρινής...
Και όντως τα λόγια του Σαραβάκου με πήραν από το χέρι και με ταξίδεψαν σε μια άλλη εποχή...
Ανήκω σε μια κατηγορία Παναθηναϊκών που δεν μπολιάστηκαν με αυτήν την τρέλα εξαιτίας κάποιου τίτλου, Ευρωπαϊκής πορείας ή ενός μεγάλου αθλητή. Πόσο μάλλον για τον συγκεκριμένο που η άποψη μου είναι άκρως αιρετική μετά τον Κοσκωτά.
10 ώρα λοιπόν...και τα όσα δήλωνε, τα όσα περιέγραφε, οι εικόνες από τα μεγάλα ματς της δεκαετίας του 80 σε οδηγούσαν όλα σε ένα συμπέρασμα. Πόσο έχουν αλλάξει τα πάντα...
Το όνομα Σαραβάκος δημιουργεί από μόνο του εκατοντάδες ιστορίες και μύθους και θα μπορούσε να αποτελεί σημείο συζήτησης για χρόνια. Από όσα όμως αναφέρθηκε χθες και μου επιβεβαιώνει το παραπάνω συμπέρασμα είναι κάτι που επανέλαβε πολλές φορές..
«Ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλη ιστορία. Ο κόσμος του τεράστιες απαιτήσεις. Αν δεν βγεις πρώτος είναι αποτυχία. Δεν υπάρχει κάτι άλλο από την πρώτη θέση για τον Παναθηναϊκό»
Πόσο αλήθεια και πόση αλλαγή έχει υποστεί το dna του Συλλόγου τα τελευταία 20 χρόνια. Μια ολόκληρη γενιά γεννήθηκε και μεγάλωσε γνωρίζοντας τον Παναθηναϊκό δεύτερο και πανηγυρίζοντας μια στο τόσο κάποια κούπα...μια ολόκληρη γενιά έμαθε να μην έχει απαιτήσεις και γνώρισε μια διαφορετική ιστορία που δεν αποτελεί τον κανόνα αλλά την εξαίρεση του Συλλόγου.
Λέμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλος και τρανός, πως η ιστορία δεν σβήνεται κτλ κτλ..
Η ιστορία όμως 20 χρόνια γράφει κατά κύριο λόγο δεύτερες θέσεις και από πρωταγωνιστής να γίνεσαι κομπάρσος..
Κατ εμέ αξίζει αυτή η γενιά να δει ξανά και ξανά αυτό το ντοκιμαντέρ. Όχι για να γνωρίσει τα επιτεύγματα του Σαραβάκου με το τριφύλλι αλλά για να έρθει σε επαφή με την αντίληψη που υπήρχε για κάθε τι γύρω από τον Παναθηναϊκό.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, όμως δεν έχει και πολύ νόημα καθώς μοιραία θα γίνει ανακύκλωση όσων λέμε συνέχεια...
Αλλά θέλω να κάνω ένα τελευταίο, πιο γενικό σχόλιο.
Το ντοκιμαντέρ αυτό σε φέρνει σε επαφή με μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη ζωή. 30 χρόνια μετά τα πάντα έχουν αλλάξει. Τότε ο κόσμος δενόταν με τους παίκτες και οι ομάδες γνώριζαν «σημαίες» και σύμβολα εποχής. Πλέον αυτό είναι ανέφικτο. Οι ομάδες αλλάζουν τα 3/4 των ρόστερ τους κάθε χρόνο, οι παίκτες μόλις γίνουν μεγάλοι και υπάρξει χημεία με τον κόσμο εξαφανίζονται για ένα καλύτερο συμβόλαιο και τα pc/τηλεοράσεις φέρνουν το γήπεδο στον καναπέ σου και κάνουν κάθε εκδρομή στην επαρχία ή στο εξωτερικό βαρετή και περιττή.
Αυτό ίσως μπορεί να αποτελεί και απάντηση -έως ένα σημείο- γιατί οι οπαδοί δένονται πλέον με το έμβλημα και την ιδέα του Συλλόγου και όχι με τους παίκτες. Γιατί οι συζητήσεις περί ομάδων καταλήγει σε πιο γενικά πλαίσια και όχι σε αγωνιστικές επιτυχίες/αποτυχίες.
Πόσο άλλαξες λοιπόν, πόσο άλλαξαμε, πόσο αλλάξαν όλα...και πλέον προσπαθούμε όλοι να ξεπεράσουμε το «hangover» άλλων εποχών, όπως κι αυτής του Σαραβάκου...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου