Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2016. Ο Μ.Ουζουνίδης είναι ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού και παρουσιάζεται από τον Γ.Αλαφούζο. Στην πρώτη του επίσημη τοποθέτηση δηλώνει πως στόχος του είναι να φέρει τον Παναθηναϊκό εκεί που του αξίζει και να ζήσει ξανά, όσα έζησε πριν δύο δεκαετίες σαν παίκτης της ομάδας.
Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017. Ο Μ.Ουζουνίδης κερδίζει ξανά τον Ολυμπιακό και δηλώνει στις κάμερες λίγος για να κρατήσει την ομάδα ζωντανή και πως δεν λειτουργεί τον τελευταίο καιρό με λογική επαγγελματία.
Σήμερα είναι στο κέντρο της προσοχής και γίνεται σημείο αναφοράς για τους λόγους που ο Παναθηναϊός παρουσιάζεται στα γήπεδα ανταγωνιστικός και βγάζει ακόμη παλμό. Γίνεται δέκτης ιδιαίτερα αποθεωτικών σχολίων επειδή πλέον είναι προπονητής, ψυχολόγος, σκάουτερ, μάνατζερ και πρόεδρος μαζί.
Όμως δεν είναι αυτό το κατόρθωμα του Μαρίνου και πιθανότατα δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι κόντρα ρόλο παίζει αυτός ο άνθρωπος.
Ο περισσότερος κόσμος πλέον δεν τον αντιμετωπίζει μόνο ως προπονητή, γιατί αυτό που έχει καταφέρει ξεπερνάει τις τέσσερις γραμμές του αγωνιστικού χώρου.
Σε αυτό το άχρωμο και άοσμο ποδόσφαιρο, ο Ουζουνίδης εμπνέει. Αλήθεια, ξέρετε πόσο δύσκολο είναι στην σημερινή εποχή που τα πάντα μετριούνται με νούμερα στον αθλητισμό, να υπάρχει κάποιος που "εξάγει" στοιχεία ρομαντισμού, από μια άλλη εποχή, και να βρίσκει μάλιστα ανταπόκριση;
Ο κόσμος έχει ξεχάσει τι σημαίνει πραγματικό ποδόσφαιρο, τι συναισθήματα χαρίζει η ιαχή γκολ, τι χαρά δίνει μια νίκη, τι ρόλο παίζει το έμβλημα και η φανέλα ενός Συλλόγου. Ο Ουζουνίδης όμως...κατέβηκε στην Λεωφόρο για να τα θυμίζει και να τα "διαφημίζει" με τον πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο.
Και ο κόσμος το αντιλαμβάνεται. Οι δηλώσεις του, οι πανηγυρισμοί του σαν να σηκώνουν σιγά-σιγά τα στόρια από το παρελθόν...που τότε ο παίκτης έπαιζε και μάτωνε την φανέλα. Μήπως κάτι τέτοιο δεν νιώσαμε το Σάββατο; Μήπως τον εαυτό μας δεν είδαμε στους πανηγυρισμούς του Ουζουνίδη μετά το γκολ και την λήξη του αγώνα;
Ίσως δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά θα το καταλάβουμε με τον καιρό.
Να εμπνέεις είναι ίσως το πλέον δύσκολο. Ειδικά στο σήμερα που είναι τόσο τυποποιημένο και απρόσωπο. Ή το χεις ή δεν το χεις. Με το ζόρι δεν γίνεται να μιλήσεις στην ψυχή του άλλου. Και θα το καταλάβουμε στο μέλλον...αν η μοίρα του Συλλόγου είναι γραμμένη για κάτι καλό, τότε ίσως βρισκόμαστε σε μια φάση που η συμπεριφορά ενός προπονητή μπορεί να φανεί ικανή να αλλάξει την κουλτούρα μιας ολόκληρης ομάδας και την νοοτροπία του κόσμου της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου