Ο Πάοκ χθες κέρδισε στον τελικό του Κυπέλλου 2-1, με το νικητήριο γκολ να θυμίζει κάτι από...Κατσουράνη και τον επόπτη Καλφόγλου να ολοκληρώνει αυτό που ξεκίνησε ο Κύζας στην Τούμπα.
Προσωπικά, η κατάκτηση του Κυπέλλου από τον Ι.Σαββίδη δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Σε κάποια φάση ήταν δεδομένο πως θα πρέπει να του ξεπληρωθούν γραμμάτια. Από θύμα έγινε θύτης κερδίζοντας με διαιτητικά χειρουργεία τον Παναθηναϊκό και την Άεκ. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Ούτε τι κάνει ο Σαββίδης, ούτε τι θα κάνει.
Η ουσία βρίσκεται στον Παναθηναϊκό και στο τι ζητάμε τελικά εμείς από τον Σύλλογο. Σε ποιο μέρος της ιστορίας θέλουμε να είμαστε, τι εκφράζει για εμάς ο Παναθηναϊκός και ποιος είναι ο σκοπός μας.
Θέλουμε να πανηγυρίζουμε τίτλους με διαιτητικές σφαγές και μετά να κάνουμε τους τρελούς;
Θέλουμε να διαμαρτυρόμαστε μέχρι να έρθει η σειρά μας να ευνοηθούμε;
Θέλουμε να περιμένουμε κατά χιλιάδες το πούλμαν της ομάδας για τα φωνάξουμε το όνομα του ιδιοκτήτη της ομάδας;
Θέλουμε να κάνουμε ό,τι μας έκαναν, με έτοιμη δικαιολογία πως ξεπληρώνουμε για τα παλιά;
Θέλουμε να μας εκπροσωπεί ένας άνθρωπος που είναι καλός στο να γαβγίζει αλλά να μην δαγκώνει;
Θέλουμε να διαβάζουμε ανακοινώσεις κατά της διαιτησίας και του συστήματος για να νιώθουμε ικανοποιημένοι;
Θέλουμε να κερδίζουμε έναν τίτλο ανά 5 χρόνια και μετά να χαρίζουμε πίστωση χρόνου και ανέχεια για άλλα τόσα;
Θέλουμε να εξαρτάται ο Σύλλογος από συγκεκριμένες τσέπες και να είμαστε πρόβατα ενός τσοπάνη αλλά να μην το παραδεχόμαστε για να νιώθουμε εντάξει μέσα μας;
Γενικά, τι Παναθηναϊκός θέλουμε να είμαστε;
Ξέρουμε;
Προφανώς και όχι. Αλλιώς δεν θα ήμασταν διχασμένοι και η Λεωφόρος θα γέμιζε με τον κόσμο να έχει μια κοινή γραμμή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου