Όχι στην προσωπολατρία! Τόσο αυτονόητο και τόσο δύσκολο...


Ανέκαθεν συνήθιζα μέσα από αυτόν τον χώρο να προσπαθώ να περνάω μηνύματα από την κουλτούρα που έχω αποκτήσει στα γήπεδα και απόψεις που θεωρώ σωστές και συμβαδίζουν με τον τρόπο ζωής μου και τις αξίες που έχω σαν άνθρωπος. Απόψεις που θεωρώ πως "πρέπει" να επηρεάσω έστω και έναν Παναθηναϊκό, σχετικά με την οπαδική του συμπεριφορά.

Μια από αυτές ήταν η
εμμονή μου να σταματήσουμε να κάνουμε συνθήματα ονόματα παικτών και να πέφτουμε θύματα προσωπολατρίας. Ποτέ δεν μου άρεσε. Έχω πέσει και εγώ στιγμιαία σε αυτό το τριπάκι, αλλά ανέκαθεν προσπαθούσα να το αποφεύγω.

Απο πιτσιρίκι που πήγαινα γήπεδο ποτέ δεν ταυτιζόμουν με τα μεγάλα ονόματα, ποτέ δεν μου άρεσε όταν τραγούδαγαν τα ονόματα τους. Δεν πήγαινα γήπεδο για κανέναν παίκτη, κανέναν αντίπαλο και καμία νίκη ή πρόκριση. Πήγαινα για την φανέλα και το τριφύλλι όσο ρομαντικό και γραφικό αν ακούγεται. Για αυτό ακόμη κοιτάω σαν εξωγήινους τους..."δεν ξαναπατάω όσο παίζουμε έτσι μπάλα. Όσο έχουμε αυτόν για πρόεδρο. Όσο κοουτσάρει αυτός στον πάγκο. Όσο είμαστε κομπάρσοι". Γιατί νιώθω πως απλά δεν έχουν πιάσει το νόημα της φάσης ή τέλος πάντων δεν έχω κάτι κοινό μαζί τους στο γήπεδο.

Η περίπτωση του Καπίνο είναι ακόμη μια που λειτουργεί σαν απόδειξη των παραπάνω. Ένας πιτσιρικάς που έγινε σύνθημα στην κερκίδα, που του επιτράπηκε να δώσει συνθήματα στην ιστορική 13, που έδειχνε το τριφύλλι στους γαύρους μέσα στο Καραϊσκάκη, που δήλωνε αιώνια πιστός, που...πήγε μετά από ένα χρόνο στον Ολυμπιακό και δήλωσε χαρούμενος που φοράει την κόκκινη φανέλα.

Το ξεπούλημα του Καπίνο είναι μια διδακτική ιστορία. Όμως διδακτικές έχουν υπάρξει και στο παρελθόν αλλά σαν κόσμος προτιμήσαμε να τις αφήσουμε να χαθούν στον χρόνο. Κατανοώ ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να βρίσκει σε μια ομάδα είδωλα και ηγέτες όμως είναι εξίσου μεγάλη ανάγκη να αντιληφθεί πως το μόνο που μετράει στο τέλος είναι η αγάπη μας για το τριφύλλι και τα πράσινα χρώματα.

Πρέπει ο κόσμος μας να βάλει ένα τέλος και να πρωτοπορήσει κι εδώ.

Να κόβεται οποιοδήποτε σύνθημα πάει να τραγουδηθεί για παίκτη, ούτε για αστείο να πάει παίκτης μας να δώσει σύνθημα στο πέταλο και να σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε σε ανθρώπους που παίρνουν από τον Σύλλογο πιο καλά από αδέρφια μας στην κερκίδα που μόνο δίνουν.

Ο Παναθηναϊκός είναι ο κόσμος του και όσοι αποτελούν τις επαγγελματικές ομάδες μας κατά 95% είναι μισθοφόροι, καριερίστες και δημοσιοσχετίστες.

Και μην αρχίζετε να μου αραδιάζεται ονόματα παικτών γιατί για όλους υπάρχουν ιστορίες που απέδειξαν πως δεν βάζουν το καλό του Συλλόγου και την αξιοπρέπεια τους πάνω από την τσέπη και την καριέρα τους. Ακόμη και για παίκτες σημαίες όπως οι Σαραβάκος, Βαζέχα, Αντωνιάδης, Αλβέρτης και τόσοι άλλοι.

Μακάρι ο...Καπίνο να μας έβαλε μυαλό και να μην ακουστεί ποτέ ξανά όνομα παίκτη/προπονητή/προέδρου από κερκίδα Παναθηναϊκών.

Μακάρι να δείξουμε πως διαφέρουμε για ακόμη μια φορά.


ΥΓ: Ο...υπογραφών που έχει δώσει τον -οπαδικό- σεβασμό του στον Λυμπερόπουλο. Για τις δηλώσεις του μόλις υπέγραψε στην Άεκ, για το γκολ του εναντίον του Συλλόγου μέσα στην Λεωφόρο το 2004, για το αντίο του στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο εμάς.

ΥΓ2: Ο ένας στους Mad Boys, ο άλλος έκλαιγε και μας ζητούσε συγνώμη, ο παράλλος έπαιζε μπουνιές με τους γαύρους... γιατί να μην περιμένουμε από τον οποιοδήποτε να πουλήσει το τριφύλλι και τον κόσμο του για τα λεφτά; Μυαλό έστω και τώρα...

Σχόλια