48 χρόνια και η φλόγα δεν σβήνει!

Σαν σήμερα το 1966 ξεκίνησε κάτι που πραγματικά δεν ξέρω αν ,οι "πρωτεργάτες" του πρώτου συνδέσμου της Θύρας 13 ,περίμεναν πως θα γίνει τρόπος ζωής και αυτή η Θύρα θα γίνει σημείο αναφοράς σε όλο τον κόσμο. Όπως ώρες-ώρες σκέφτομαι αν και ο Γ.Καλαφάτης είχε φανταστεί ποτέ του, πόσο μεγάλος θα γινόταν ο Σύλλογος.

48 χρόνια λοιπόν...και η τρέλα μεταδίδεται από γενιά σε γενιά κρατώντας την πράσινη φλόγα που καίει μέσα μας ζωντανή.

Την 13η Θύρα άλλοι την
συνδιάζουν με τα παιδικά τους χρόνια, άλλοι με όλη τους την ζωή.. κοινή συνισταμένη όσων περάσαν -έστω και για μια μικρή περίοδο- από αυτήν την Θύρα είναι τα ρομαντικά συναισθήματα που εκπέμπει όλη αυτή η φάση.

Είναι το μέρος που σταμπάρεις από μικρός στο γήπεδο πηγαίνοντας με τον πατέρα σου και θες και συ να βρεθείς.
Είναι το ξεψάρωμα όταν πρωτοπατάς και νιώθεις μαγεμένος που σαι μέσα στα πράσινα, στο πόδι, δίπλα στο τύμπανο, μέσα στο τραγούδι και ανάμεσα από τις σημαίες και τα πλακάτ που σου κρύβουν το φως αλλά σου δημιουργούν μέσα σου εικόνες μαγικές.
Είναι οι φίλοι κα οι παρέες που θα κάνεις και θα μοιράζεσαι μαζί τους στιγμές και συναισθήματα για μια ιδέα που μόνο αυτοί μπορούν να την νιώσουν.
Είναι οι καθημερινές τα απογεύματα που μαζί με άλλους λίγους τρελούς βρίσκεσε σε κάποιο γήπεδο δηλώνωντας πίστη σε αυτό το σύμβολο που σε έχει σημαδέψει και το κουβαλάς από μικρό παιδί.
Είναι εκείνο το εκτός που σε κάνει κομμάτια και σε στέλνει την επομένη χωρίς φωνή αλλά γεμάτο μέσα σου για τις δύο μαγικές ώρες που έζησες.
Είναι η υπερηφάνεια που θα νιώσεις μετά από μια δύσκολη ήττα, φωνάζοντας "Εγώ θα σ'αγαπώ και μην σε νοιάζει".
Είναι η μαγική στιγμή που θα δώσει ο οργανώτης το χόρτο και θα αποτελείς μέρος ενός συνθήματος που έχει αντιγραφεί από οπαδούς σε όλο τον κόσμο.
Είναι η ανατριχίλα όταν θα πεις περήφανα "τον ΠΑΟ μου τον αγαπώ" και για ακόμη ένα ματς θα κρατήσεις αυτήν την ...παράδοση που μεταφέρει αυτό το σύνθημα από γενιά σε γενιά.
Είναι το "ΠΑΟ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΘΥΡΑ 13" που θα το φωνάξεις με όλη σου την δύναμη. Το πρώτο σύνθημα που θυμάσαι να τραγουδάνε αυτοί οι τρελοί όταν ήσουν μικρός.

Η Θύρα 13 είναι εικόνες και συναισθήματα. Σε πράσινο φόντο και σε άκρως ρομαντικό τέμπο. Μέχρι σήμερα αυτός ο θησαυρός παραμένει στα χέρια μας. Τον πήραμε από τους μεγαλύτερους, τον κουβαλάμε με πίστη και οφείλουμε να τον παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μαζί με τις ηθικές αξίες που πρεσβεύει αυτή η Θύρα.

Μόνο και μόνο αρκεί να σκεφτείτε πως...σε κάποια άλλη θύρα βρίσκονται στις θέσεις που καθόμασταν μικροί άλλα παιδάκια που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν το βλέμα τους από την 13. Για τον Σύλλογο και για αυτούς οφείλουμε σε κάθε αγώνα να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό.

ΥΓ: Το να συγκρίνουμε εποχές είναι ανούσιο. Ο καθένας έχει ζήσει αυτήν την θύρα σε άλλη δεκαετία και κουβαλάει ξεχωριστές αναμνήσεις. Όμως κάτι που είναι δεδομένο έχει να κάνει με την ενότητα της 13. Έτσι όπως είμαστε τα τελευταία χρόνια, δεν υπήρξαμε ποτέ. Για τους μεγαλύτερους ήταν όνειρο ανέφικτο. Εμείς είμαστε οι τυχεροί που το ζούμε και έχουμε την υποχρέωση να το διαφυλάξουμε.

ΥΓ2: Μακάρι η νέα γενιά να..μπολιαστεί με σωστή Παναθηναϊκή νοοτροπία και όχι με της μόδας τα ιδανικά. Να φοράμε πράσινα, να έχουμε το κασκόλ μας και να έχουμε ως βασική αρχή πως αγαπάμε περισσότερο τον Σύλλογο από το να μισούμε τον αντίπαλο. Να ξεχωρίσουμε μέσα μας κάποια πράγματα και να αρχίσουμε να σεβόμαστε περισσότερο τους τρελούς των άλλων χρωμάτων χωρίς να μας τυφλώνει η βία και αρνητικά συναισθήματα που στην τελική δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα.

ΥΓ3: Κάποιοι χάσανε την ζωή τους για αυτήν την Θύρα. Κάποιοι δεν προλάβανε να την ζήσουν αρκετά. Όπως και να χει, είναι σίγουρο πως θα χουν φτιάξει εκεί πάνω την δικιά τους πράσινη φάση και θα χουν κολλήσει δίπλα από το τριφύλι το μαγικό 13.

48 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΦΛΟΓΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ...ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΑΛΛΩΣΤΕ;