To πιο ήρεμο καλοκαίρι

Σκεφτόμουν τις προάλλες πόσα πολλά σκαμπανεβάσματα (κυρίως κατεβάσματα) έχουμε περάσει οι Παναθηναϊκοί τα τελευταία χρόνια και πραγματικά έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, όσο περνάει ο χρόνος, να παρατηρήσουμε τα γεγονότα και να κρίνουμε τι άξιζε, ποιοι φάνηκαν λίγοι, που ήμασταν σωστοί και που όχι. Κυρίως μετά την λήξη της σαιζόν 02/03, κάθε καλοκαίρι ήταν ιδιαίτερα έντονο και πάντοτε υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία για τις μεταγραφικές κινήσεις, ακουγόντουσαν δεκάδες υποψήφιοι στόχοι και γινόταν έντονη κριτική για τις τελικές επιλογές.

Από τα ξηλώματα ομάδων έως τους Μπικόφσκι-Μίτου και από τους Κονσεϊσάο-Μπίσκαν έως τους Σίλβα και Σισέ. Ζήσαμε και ακριβά καλοκαίρια και πανάκριβα και φθηνά. Γενικά εδώ και μια δεκαετία, δόξα σοι ο Θεός παράπονο δεν πρέπει να έχουμε ως προς την ίντριγκα και των ιδιοκτησοδιοικήσεων αλλά και των ίδιων των μεταγραφικών κινήσεων.

Σκεπτόμενος λοιπόν όλα αυτά τα καλοκαίρια που μας αποφέρανε δύο πρωταθλήματα και τρία κύπελλα στο κόκκινο κατεστημένο που κυριαρχεί στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, έφτασα να συνειδητοποιήσω πως κλείσαμε τα μισά του Ιούνη και στην πραγματικότητα δεν με έχει απασχολήσει το μεταγραφικό κομμάτι του ποδοσφαιρικού τμήματος. Και το ακόμη πιο οξύμωρο είναι πως περιμένω την νέα σαιζόν, χωρίς να μου καίγεται καρφί ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα έρθουν...

Αν λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε για επιτυχία της τωρινής διοίκησης και του τεχνικού επιτελείου είναι αυτό το σημείο. Πως έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και ασφάλειας προς τον κόσμο του Συλλόγου. Όλοι κοιτάνε απο μακριά τα ονόματα που ακούγονται και απλά περιμένουν να δουν την νέα ομάδα, έχοντας εμπιστοσύνη πως με όποιο ρόστερ βαδίσουμε του χρόνου θα έχει προσεχτεί και θα έχει δουλευτεί στο ακέραιο από τους αρμόδιους.

Ακόμη και τα ΜΜΕ με το ζόρι βγάζουν προς τα έξω 2-3 ονόματα και δεν μπαίνουν στην διαδικασία της παρέλασης λιστών, απόδειξη ότι στο τμήμα δουλεύουυν με σοβαρότητα και δεν έχουν ανάγκη να παρουσίασουν στον κόσμο ...όνειρα θερινής νυκτός για να τον γλυκάνουν. Δοκίμασαν τον κόσμο το περασμένο καλοκαίρι, δημιουργώντας μια ομάδα που δεν ξέραμε ούτε εμείς μεταξύ μας ποιοι την αποτελούσαν και μας κέρδισαν με το θέαμα, την αποτελεσματικότητα και την αύρα που έβγαζε προς τα έξω αυτό το ρόστερ. Μας έμαθαν με λίγα λόγια να είμαστε λιγότερο προπονητές της κερκίδας και παντογνώστες πριν αρχίσει καν η προετοιμασία της νέας σαιζόν.

Αυτό προφανώς είναι μαγκιά όλων όσων τρέχουν το ποδοσφαιρικό τμήμα, αφού το να πετύχεις κάτι τέτοιο στον απαιτητικό και γκρινιάρη Παναθηναϊκό δεν είναι καθόλου εύκολο. Για πρώτη φορά λοιπόν, θυμάμαι τόσο ήρεμα να τρέχει η καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος. Φανταστείτε άλλες χρονιές να μην είχε ανακοινωθεί παίκτης μέχρι τις 17 Ιούνη τι θα γινόταν...

Η σαιζόν που τέλειωσε έκανε καλύτερη την διοίκηση, το τεχνικό επιτελείο, την ομάδα και τον ίδιο τον κόσμο. Δημιουργήθηκε αυτή η αλυσίδα εμπιστπσύνης και αυτό μόνο ως θετικό μπορεί να λειτουργήσει.

Μεταγραφές θα γίνουν, κάποιες θα πετύχουν, η χρονιά θα είναι πιο απαιτητική από την περυσινή..εγχώρια και πάει λέγοντας. Το πρώτο δεδομένο είναι πως οι μέρες αρχίζουν ξανά να μετρούν αντίστροφα από το πρώτο μας ραντεβού στην Λεωφόρο της καρδιάς μας (και ελπίζω όχι στο ΟΑΚΑ...).