Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά..
Όπως για τον "κύριο" αριστερά, όπως για τον "κύριο" στην μέση, όπως για τον "κύριο" στα δειξιά..
Θα αρκεστώ απλά στον τίτλο του κειμένου και θα σας προτρέψω να δείτε κάποιο βίντεο από την εν λόγω ΓΑΥΡΙΚΗ παρουσίαση για να "απολαύσετε" και να τα κατανοήσετε την διαφορά επιπέδου που υπάρχει μεταξύ εμάς και αυτών...
ΥΣ: Υπάλληλοι και γύφτοι έλεγε κάποιο σύνθημα...
Ανοίγεις πολύ μεγάλη κουβέντα για το κατά πόσο τους μοιάζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα υπάρχουν και σε μας τέτοια κρούσματα, αλλά η διαφορά είναι πως αυτών τέτοιου είδους υπαλληλική συμπεριφορά είναι γενικότερη στάση τους, ενώ εμάς όχι.
Αρκεί να συγκρίνεις τι αντιμετώπιση έχει ο Μαρινάκης σε αυτούς και τι σε εμάς ο Γιαννακόπουλος. Πόσοι οργανωμένοι κράζουν τον Βαγγέλα και πόσοι δικοί μας τον Δημήτρη. Έχουν κι αυτοί βέβαια -για να τα λέμε όλα- τα τελευταία χρόνια κάποιους που προσπαθούν να την δουν αλλιώς, αλλά είναι σαν την μύγα μες στο γάλα.
σωραιος ρε
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ σε όλα οσα λες press.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς θυμηθούμε όμως 2 ματσάκια στο παρελθόν.Το ένα είναι στη ριζούπολη και το άλλο στο 51-81 στο Σεφ.Θυμάστε πόσο κατώτεροι οπαδικά μοιάζανε μπροστά μας?Θυμάστε οτι ΟΛΗ την ώρα λέγαμε όπως είπες και στο υστερόγραφο press ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΙ ΓΥΦΤΟΙ?
"Η σύγκρουση δύο κόσμων" που έλεγε και το αρθράκι...
Υπήρχε περίπτωση να τεθεί έστω και η παραμικρή σύγκριση τότε?
Σίγουρα και σήμερα απέχουμε χιλιόμετρα απο την εταιρία της 7, αλλά το οτι μπαίνουμε σε διαδικασία σύγκρισης είναι ανησυχητικό κατα τη γνώμη μου πάντα.
ΥΓ1.Ίσως η αυτοκριτική είναι λίγο αυστηρή, αλλά μόνο έτσι θα κρατηθούμε ..."always on top".
Οπότε ποτέ δεν ξεχνάμε: H θέση του οπαδού είναι στην κερκίδα. Η θέση των "αρχηγών" είναι κι αυτών στην κερκίδα μαζί με τους υπόλοιπους και όχι στα παρκέ,τα γραφεία και στις φωτογραφίες. Το όπλο του οπαδού είναι πρώτα η φωνή και όχι το μαχαίρι. Το ρούχο του οπαδού είναι στα χρώματα της ομάδας του. Η "δουλειά" του οπαδού είναι η στήριξη και όχι η διοίκηση.
ΥΓ2.Για να δώσω ακόμη ένα παράδειγμα αυτοκριτικής, στον τελικό με τα αρειανά το 2010 σύμφωνα με πολλούς είχαμε ακόμη μια "οπαδική νίκη".Τα όσα έγιναν πριν την έναρξη και κυρίως ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ για μένα δεν αποτελούν τιμή.
Eίναι άπειρα τα παραδείγματα και θα συνεχίσουν να είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως επέτρεψε μου να υποστηρίξω πως σαν οργανωμένοι είμαστε σε πολύ καλύτερη μοίρα από την εποχή της Ριζούπολης και του 51-81. Απλώς τότε υπήρχε ένα νέο κύμα οπαδικής κουλτούρας που όπως και να το κάνουμε μας αναγκάζει να λησμονούμε εκείνη την εποχή.
Υπάλληλοι πάντα υπήρχαν σε όλους τους οπαδούς και πάντα θα υπάρχουν. Όπως και ρουφιάνοι, όπως και μεροκάματα. Το θέμα είναι εσύ σαν Θύρα 13,7,21,4,3,10 κτλ πόσο επιτρέπεις να εισρέουν μέσα σου τέτοια χαρακτηριστικά και να αλλοιώνουν την ταυτότητα σου.
Δεν είναι τυχαίο που την 7, την αποκαλεί ο Ελληνικός οπαδικός κόσμος ως Λ7.
Δεν είναι τυχαίο που η τωρινοί 30-40άρηδες έχουν καταφέρει στην 13, όσα δεν κατάφερε αυτή η Θύρα να πετύχει τις προηγούμενες 4 δεκαετίες.
Το θέμα είναι αναγνωρίζεις τι σε αλλοιώνει και να το αποβάλεις.
Όπως ήταν μαγκιά που στον τελικό του 10 τις παίζαμε μέσα κι εξώ από το γήπεδο με τσέους και αρειανά, έτσι ήταν και ντροπή μας που φορέσαμε τα security.
Όπως ήταν μαγκιά μας εκδρομές στο Jesi, στην Μόντενα, στην Μαγιόρκα, έτσι ήταν και ντροπή μας η Σιένα και η Βαρκελώνη.