Eπιτέλους ένα καλό αποτέλεσμα!

Ο Παναθηναϊκός απόψε ,πέτυχε μια απρόσμενη ισοπαλία και έκανε μια καλή εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι σε ένα πολύ καλύτερο σύνολο παικτών. Το 1-1 του ΟΑΚΑ ,μας αφήνει κυρίως κρυφές ελπίδες για αναπτέρωση του ηθικού της ομάδας και όχι τόσο για την -μακρινή- πρόκριση στην δεύτερη φάση του Europa League.

Ακόμη πιο σημαντικό και απο την ισοπαλία με την Τότεναμ ,είναι να αποδώσει κάποιος αυτό που είδε στο τερέν του ΟΑΚΑ με σύντομες προτάσεις. Είναι πολύ σημαντικό ,γιατί σήμερα πρέπει να βγήκαν κάποια συμπεράσματα. Καταρχάς πριν ξεκινήσω ,μια ερώτηση. Panathinaikos πότε γινόμαστε; Σύμφωνα με τις εμφανίσεις ή τα αποτελέσματα; Ή και τα δύο; Γιατί αν θεωρείται πως σήμερα είδαμε τον εξαφανισμένο Panathinaiko ,επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Πήραμε μια απρόσμενη ισοπαλία -όπως είπα- όχι μόνο λόγω των αρχικών μας προσδοκιών πριν το ματς ,αλλά και λόγω της εμφάνισης μας.

Ας μην κρυβόμαστε. Όλοι χαρήκαμε γιατί επιτέλους η ομάδα πήρε ένα αποτέλεσμα και απέναντι σε μια ομάδα πρώτης κλάσης ,αλλά η εμφάνιση μας δεν πρόδιδε ότι θα παίρναμε το Χ. Μπορεί -επιτέλους- οι παίκτες μας ειδικά στο β ημίχρονο ,να βγάζανε περισσότερο πάθος και να είχαν ένα κλικ παραπάνω επιθετικές τάσεις ,αλλά πάλι ούτε σουτ κάνανε ,ούτε πατούσανε περιοχή ,ούτε ευκαιρίες χάνανε. Είχαν μαζί τους για πρώτη φορά τον παράγοντα τύχη και μακάρι να τον έχουμε στα επόμενα ματς ,ώστε να βρει μια αρχή αυτή η ομάδα ,μπας και φτιάξει κάτι.

Για να μην παρεξηγούμαστε ,ο Παναθηναϊκός έκανε μια μεστή εμφάνιση που τείνει προς το καλή. Και τις προάλλες έλεγα πως τα πάντα είναι θέμα προσδοκιών. Ε εγώ αν και έχω πολύ χαμηλές προσδοκίες για την φετινή ομάδα ,έχω αρκετά υψηλές για τον Παναθηναϊκό που ονειρεύομαι. Άρα δεν μπορώ να συγκαταλέξω αυτήν την εμφάνιση ως Panathinaikos. Γιατί αν χάναμε θα μιλούσα ,για έναν νερόβραστο ,άτολμο και σπασαρχίδικο Παναθηναϊκό που το μόνο που κοιτούσε ήταν να γυρίζει την μπάλα πίσω και να δίνει 5-10 πάσες στον χώρο του κέντρου και μέχρι εκεί. Ευτυχώς ,στο δεύτερο ημίχρονο κάπως άλλαξε η εικόνα και προέκυψε και το γκολ της ισοφάρισης.

Η αποκάλυψη της βραδιάς ήταν η επανεμφάνιση του Σεϊταρίδη. Αυτού του παίκτη που όργωνε μόνος του σε κάθε ματς την δεξιά πτέρυγα και ήταν απειλή για κάθε αντίπαλη άμυνα είτε με τις σέντρες του ,είτε με τα μπουκαρίσματα του στην μικρή περιοχή. Πολλοί θα σταθείτε στην εξαιρετική σέντρα του ,στον Τοτσέ στην φάση του γκολ ,και καλά θα κάνετε. Εγώ θα τονίσω και άλλες 4-5 φορές που έκανε κάτι σπρινταρίσματα και αν υπήρχε κάποιος συμπαίκτης του που έπαιζε με ψηλά το κεφάλι και είχε μια καλή πάσα ,τότε θα μιλούσαμε -πιθανότατα- και για άλλες ευκαιρίες. Δεν έχω κρύψει ποτέ μου ,ότι τον Γιούρκα τον γούσταρα ,αλλά τον θεωρούσα μετά απο κάποια φάση και αυτοκαταστροφικό παίκτη που δεν αξιοποίησε ποτέ το ταλέντο του. Μακάρι να πάρει τα πάνω του. Αν γίνει κάτι τέτοιο ,τότε μπορεί να δούμε επιτέλους πολύ ωραία πράγματα απο εκείνη την πτέρυγα ,καθώς και να δώσει πολλές λύσεις στα συστήματα του Φερέϊρα.

Για όσους μιλάνε για πετυχημένο ηλεκτροσόκ του Αλαφούζου με την ιστορία του Κατσουράνη ,να τους υπενθυμίσω πως αυτό θα φανεί στα ματς του πρωταθλήματος και όχι της Ευρώπης. Έτσι κι αλλιώς και ο ίδιος ο Σειταρίδης το πε πως οι παίκτες διαλέγουν παιχνίδια. Μακάρι ,η απόλυση του Κατσουράνη να αποτελέσει την αφορμή για να δούμε καλύτερα πράγματα απο την ομάδα ,αλλά οι αγωνιστικές αδυναμίες μας κάνουν μπαμ. Ή μάλλον ΜΠΑΜ!

Στα αρνητικά της βραδιάς για ακόμη μια φορά οι εμφανίσεις των Κουίνσι και Ζέκα. Ειδικά ο πρώτος ,πραγματικά είναι τόσο προκλητικά αδιάφορος που σου σπάει τα @@. Ξέρω ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι ,αλλά γιατί όχι βασικός ο Μαυρίας και αλλαγή ο Κουίνσι;

Τέλος ,η παρουσία του κόσμου ήταν απλά η επιβεβαίωση πόσο ξενερωμένος είναι ο κόσμος απο την ομάδα. Τίποτα λιγότερο ,τίποτα περισσότερο.

Τώρα Ξάνθη ,με πιθανότερο αποτέλεσμα -για μένα- το Χ...

ΥΣ: Το σύνθημα της περιόδου ,εμπνευσμένο απο την φιέστα του 2004 για το πρωτάθλημα.

Ρε Τοτσέ ρε Τοτσέ ,να χαμε ένα αργιλέ να τον πίναμε όλη μέρα ,να σε βλέπαμε Σισέ!