Το πράσινο ασθενοφόρο

Κώστας Ασημακόπουλος

Η ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού είναι μικρογραφία της Ελλάδας του σήμερα. Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ανοργάνωτη, η διοίκησή της είναι υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ-πρωτοδικείου, άργησε να κάνει μεταγραφές και προγραμματισμό, έκανε οριζόντιες περικοπές χάνοντας μεγάλο μέρος του δυναμικού της, καθυστέρησε να πάρει μέτρα περιστολής δαπανών, έχει εξαντλήσει τους παίκτες-πολίτες της και φυσικά της έχει μπει και το μαχαίρι στον... λαιμό για να μην υποβιβαστεί και βγει έξω από την... Ευρωπαϊκή Ένωση-ΕΣΑΠ.


Η πτώχευση αποτελεί πάντα απειλή. Το χειρότερο είναι πως όσοι δεν γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα - πραγματικότητα της ομάδας δεν μπορούν να κρίνουν ούτε σε ποια φάση βρίσκεται ούτε τι δυνατότητες έχει ούτε και τι μπορεί να κάνει στο μέλλον. Υπό μια έννοια, ακόμα και για όσους βρίσκονται κοντά στην ομάδα οι πραγματικές της δυνατότητες αποτελούν μεγάλο μυστήριο.


Το σίγουρο είναι ότι οι τέσσερις ήττες στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος αποτελούν την πλέον αρνητική επίδοση της ομάδας από τη σεζόν
1998-99 όταν και πάλι είχε ξεκινήσει με τέσσερις ήττες, αλλά την 5η αγωνιστική είχε νικήσει 3-2 τον Ιωνικό Ν.Φ. με 3-2 σετ για να ακολουθήσουν άλλες τρεις ήττες. Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός μετά την 8η αγωνιστική μετρούσε 7 ήττες και ήταν στην τελευταία θέση της βαθμολογίας μαζί με την Κομοτηνή. Μάλιστα μετά την τελευταία ήττα από τον Ήφαιστο Δράμας με 3-1 την 8η αγωνιστική απολύθηκε ο Τάσος Κουμπλής και τη θέση του ανέλαβε ο Στέλιος Προσαλίκας, ο οποίος κατάφερε να σώσει τα προσχήματα και να τερματίσει ο Παναθηναϊκός στην 7η θέση που είναι και η χειρότερη στην ιστορία της Α΄ Εθνικής.


Το άλλο κοινό με εκείνη τη σεζόν ήταν πως και τότε ο Παναθηναϊκός έφτιαξε ομάδα την τελευταία στιγμή και οι επιλογές του δεν ήταν «ξεκάθαρες», με παίκτες που άλλαζαν ρόλους σε κάθε αγώνα και δεν υπήρχε ένα συμπαγές σχήμα.


Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα χειρότερα είναι τώρα, διότι σε σύγκριση με τη σεζόν 1998-99 ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμιά ομάδα της πλάκας. Πασαδόρος ήταν ο Ανδρεόπουλος, είχε τον Ορλένκο διαγώνιο η κεντρικό, τους Πεσλ-Μαυράκη ακραίους και τον Κοβάτσεφ διαγώνιο ή κεντρικό μαζί με τον Ρήγα. Δεύτερος πασαδόρος ήταν ο Σιδηρόπουλος, πρώτη αλλαγή κεντρικού ο Πανταλέων ενώ στη δωδεκάδα ήταν επίσης ο Σάββας Κοβάτσεφ και ο Καρανικολάου. Μέχρι και που τελείωσε το πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός παρουσιαζόταν κάθε φορά με άλλο πρόσωπο. Με τον Αντώνη Κοβάτσεφ διαγώνιο, τον Ορλένκο κεντρικό ακόμα και ακραίο, ενώ λίμπερο δεν υπήρχε.


Το γίνεται, όμως, φέτος; Θα κινδυνεύσει ο Παναθηναϊκός;


Κατά τη γνώμη μου ο Παναθηναϊκός θα κινδύνευε έτσι κι αλλιώς. Είτε έχανε τα τέσσερα ματς στην αρχή είτε αργότερα. Καταρχήν θα κινδυνεύσει διότι στο εφετινό πρωτάθλημα δεν υπάρχει η «καταδικασμένη» ομάδα. Αυτό σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βάλει από... κάτω άλλες δύο ομάδες για να αποφύγει τη χειρότερη στιγμή της ιστορίας του, δηλαδή τον υποβιβασμό-έξοδο από την ΕΕ που λέγαμε και πριν.


Το άσχημο για τον Παναθηναϊκό –και καλό για το πρωτάθλημα– είναι πως όλες οι ομάδες είναι ανταγωνιστικές και απρόβλεπτες. Αν θέλετε όμως να κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, θα πάρουμε ως αδύνατες ομάδες τον Απόλλωνα και την ΕΑ Πατρών, διότι η Κηφισιά που ήταν και αυτή στο γκρουπ των αδύνατων κατάφερε να τσιμπήσει ήδη πέντε βαθμούς και από τις εμφανίσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα έχει δείξει συμπαγές σύνολο. Πώς, λοιπόν, θα νικήσει ο Παναθηναϊκός τον Απόλλωνα και την ΕΑΠ ειδικά εκτός έδρας; Για τον Παναθηναϊκό έρχεται ο αγώνας με τον Ηρακλή. Τηρουμένων των αναλογιών ο «γηραιός» δεν χάνει με τίποτα, οπότε το αρνητικό σερί θα ανέβει στο 5-0. Ο αγώνας της 6ης αγωνιστικής με την ΕΑΠ θα είναι σαν μικρός τελικός, αλλά και αυτό το ματς θα γίνει τον Δεκέμβριο μετά τις υποχρεώσεις της Εθνικής ανδρών στο προ-ολυμπιακό. Αυτό είναι καλό για τον Παναθηναϊκό μήπως και μπορέσει να δώσει φιλικά προετοιμασίας.


Ποιο, όμως, είναι το πραγματικό πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό;


Το κυριότερο πρόβλημα εστιάζεται στην έλλειψη προετοιμασίας. Οι ομάδες που κάνουν την διαφορά στο πρωτάθλημα (Φοίνικας, Παμβοχαϊκός, Άρης) ξεκίνησαν την προετοιμασία τους νωρίς και παρότι δεν έχουν τους σούπερ παίκτες (τουλάχιστον σε σύγκριση με τα αστέρια άλλων εποχών) έχουν δέσει τις ομάδες τους μέσα από δυνατά φιλικά και καλή προετοιμασία.


Ο Παναθηναϊκός στην πραγματικότητα άρχισε προετοιμασία δέκα ημέρες πριν από το πρωτάθλημα και ο ένας από τους βασικούς του ακραίους άρχισαν μετά την 3η αγωνιστική.


Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλες ομάδες ο Παναθηναϊκός άλλαξε το ρόστερ του κατά 75% και ο ένας από τους τρεις που έμειναν (ο Ντονάς) δεν είχε ρόλο βασικού.


Το να ζητά κανείς αποτελέσματα από μια ομάδα που φτιάχτηκε... νύχτα και με αρκετές επιλογές να έχουν γίνει κατ’ ανάγκην, είναι όπως λένε και οι οικονομολόγοι για την Ελλάδα «σαν να πυροβολείς ασθενοφόρο».


Ο Παναθηναϊκός με την παρούσα ομάδα σίγουρα μπορεί να παίξει άλλο ένα 50% καλύτερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα κινδυνεύσει με υποβιβασμό. Στο εφετινό πρωτάθλημα είναι όλα μέσα.


Μην ξεχνάμε ότι σε ανάλογη θέση βρίσκεται και η ΕΑΠ και ο Απόλλων αλλά και η Κηφισιά, δηλαδή είναι ομάδες που έχουν περιθώρια βελτίωσης.


Εκτός των άλλων η μεταγραφική περίοδος του Δεκεμβρίου είχε σχετικά κοντά για διορθωτικές κινήσεις αλλά εάν δεν αποκτηθούν παίκτες που βεβαιωμένα μπορούν να κάνουν τη διαφορά δεν υπάρχει λόγος να γίνουν νέες αλλαγές διότι θα χρειαστεί κι άλλος χρόνος για να αποκτήσει η ομάδα ομοιογένεια.


Όλοι πρέπει να καταλάβουν πως στο γήπεδο δεν παίζουν οι φανέλες αλλά οι παίκτες.


Το σημαντικότερο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό εστιάζεται στην υποδοχή, στο μπλοκ και στην αποτελεσματικότητα στις «κόντρα» επιθέσεις».


Λόγω έλλειψης ποιοτικής υποδοχής η ανάπτυξη είναι αργή και προβλέψιμη, ενώ και ο Ψάρρας τρέχει δεξιά και αριστερά με αποτέλεσμα να κουράζεται και να εκνευρίζεται.


Στη θέση του λίμπερο υπάρχουν οι νεαροί Δαρίδης, Πρωτοψάλτης, οι οποίοι από το... πουθενά (Μίλωνα και Ανόρθωση αντίστοιχα) βρέθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο. Προς τιμήν τους οι δύο πιτσιρικάδες το παλεύουν με τον Δαρίδη να έχει έφεση στην άμυνα, αλλά τον Πρωτοψάλτη να είναι πιο ψύχραιμος. Το θέμα του μπλοκ είναι βασικότατη υπόθεση, διότι επηρεάζει όλη την αμυντική προσπάθεια της ομάδας αφού δεν έχει την ευκαιρία για «κόντρα επιθέσεις» και περιμένει μόνο το λάθος των αντιπάλων.


Ο Ζουπάνι επίσης το παλεύει, αλλά δεν είναι εύκολο να προσαρμοστεί από το μπιτς βόλεϊ σε μια θέση που ουσιαστικά δεν γνωρίζει. Για αυτό και ο Μπουτσουρής δήλωσε πως «δεν πρέπει να δημιουργηθεί ψυχολογικό πρόβλημα» και έχει απόλυτο δίκιο, αφού ο Ζουπάνι έχει κάνει πολλά περισσότερα από όσα πρέπει στη θέση του μπλοκέρ. Αλλά και οι ξένοι ακραίοι Σαρατσένι, Στάνκοβιτς, Γιοσεφάτσκι πρέπει να κάνουν πολλά ακόμα. Ειδικά ο πρώτος δεν ξέρω αν έχει καταλάβει ότι θα δεχτεί μεγάλη πίεση και πως ο Παναθηναϊκός δεν είναι Αλ Αράμπι. Ο Στάνκοβιτς έχει βελτιωθεί σημαντικά και θα πρέπει να αναλάβει πιο ηγετικό ρόλο μέσα στην ομάδα, ενώ ο Γιοσεφάτσκι δεν έχει την τεχνική που χρειάζεται ένας «βαρύς» διαγώνιος, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει πάρει και γρήγορες μπάλες. Μέσα σε όλα ο ρόλος του Πανταλέων χάνεται, αφού χωρίς υποδοχή δεν μπορεί να πάρει μπάλες, ενώ στο μπλοκ σπάνια έχει παρτενέρ.


Με άλλα λόγια το παιχνίδι του Παναθηναϊκού δεν θυμίζει ακόμα ομάδα Α1. Η ομάδα δεν είναι καλύτερη από τις υπόλοιπες της κατηγορίας. Συνεπώς για να κρατηθεί εντός της... ΕΕ θα πρέπει να κάνει υπέρβαση, να δείξει συνοχή, υπομονή και κυρίως να έχει στήριξη και κατανόηση από διοίκηση και οπαδούς.